A Quiet Place Part II (2020)

Ελληνικός τίτλος: Ένα ήσυχο μέρος 2

Θρίλερ επιστημονικής φαντασίας της Paramount σε σκηνοθεσία Τζωμ Κραζίνσκι, με τον ίδιο και τους Έμιλυ Μπλαντ, Κίλιαν Μέρφυ, Τζιμόν Χούνσου, Μίλισεντ Σίμμονς, Νόα Τζουπ.

Σχεδόν αμέσως μετά το τέλος της πρώτης ταινίας, ξεκινάει τούτη εδώ η συναρπαστική συνέχεια, η οποία αποδεικνύει πως όταν υπάρχει σενάριο και ιδέα, ένα sequel μπορεί να βγει ακόμα και καλύτερο, εκμεταλλευόμενο την ωριμότητα του χρόνου. Έτσι, λοιπόν, συναντάμε τα εναπομείναντα μέλη της οικογένειας Άμποτ, μαζί με το νεογέννητο μωρό τους, καθώς αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πρότερη ασφάλεια του σπιτιού τους και να αναζητήσουν νέο καταφύγιο και τη βοήθεια του παλιού τους φίλου από την κανονική ζωή τους, του Έμμετ. Αυτή τη φορά όμως προστίθεται στην εξίσωση και η εκπομπή ενός ραδιοφωνικού σταθμού που μεταδίδει διαρκώς το τραγούδι "Beyond the sea", κάτι που η νεαρή Ρήγκαν θεωρεί πως δεν είναι τυχαίο, αλλά μεταφέρει κάποιου είδους μήνυμα.

Κι αν εύκολα θα μπορούσε να πει κανείς πως όσο καλό και να είναι ένα sequel σίγουρα στερείται του στοιχείου της έκπληξης, το εξαιρετικό (το ξαναλέω για να το εμπεδώσουμε) σενάριο του Δεύτερου Μέρους (το οποίο υπογράφει ο πολυτάλαντος τελικά Τζων Κραζίνσκυ) καταφεύγει στο ευφυές εύρημα ενός λειτουργικότατου και συναρπαστικού flash back που μας μεταφέρει στη ζωή της οικογένειας Άμποτ την πρώτη μέρα που τα τυφλά και μοβόρικα εξωγήινα τέρατα έσκασαν μύτη στη Γη. Πιστέψτε με, πρόκειται για μια από τις καλύτερες εναρκτήριες σεκάνς -πριν ακόμα τους τίτλους αρχής- που έχετε δει τελευταία. Ξεκινά με μια all time classic αμερικανική οικογενειακή μέρα, με τα παιδιά να παίζουν baseball, και τους γονείς -όλοι φίλοι, γνωστοί και γείτονες στη μικρή αυτή πόλη- να απολαμβάνουν τη λιακάδα και την ανεμελιά της ύπαρξής τους, όταν μια έκρηξη στον ουρανό ξυπνά τον εφιάλτη. Και μένω σε αυτήν τη σεκάνς, γιατί αυτή είναι που δίνει τον τόνο στην ταινία και ουσιαστικά ξεδιπλώνει την ιστορία της, αφού μας εισάγει τους ήρωες (ακόμα και το φορητό ραδιόφωνο) ενώ προάγει την τραγικότητα των γεγονότων. Αν στο πρώτο φιλμ, παράγοντας ενδιαφέροντος ήταν το άγνωστο που μας περίμενε, εδώ που ο "εχθρός" μάς είναι γνωστός, ο Κραζίνσκυ επιστρέφει στο πώς ξεκίνησαν όλα και σε μια σύγκριση του "πριν" με το "αργότερα" (της πρώτης ταινίας) σε αντιδιαστολή με το "τώρα" αυτής εδώ, που ξεκινά με την ίδια ταχύτητα και τα γκάζια ανεβασμένα με το καλησπέρα σας, χωρίς να αφήνει ούτε λεπτό ανεκμετάλλευτο από την υπέροχη αυτή εισαγωγή.

Η ίδια σεναριακή ευρηματικότητα χαρακτηρίζει και την υπόλοιπη ταινία, με τους ήρωες να αναγκάζονται να χωριστούν, με παράλληλη δράση και αγωνία και τα πάντα να έχουν τη θέση τους μέχρι το τέλος (αυτό ήταν κομμάτι απότομο, αλλά τέλος πάντων). Τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτήν την ταινία, τίποτα δεν είναι περιττό και εν τέλει ο Τζων Κραζίνσκυ φαίνεται πως είναι μεγάλη ταλεντάρα. Καθώς σκηνοθετεί δικό του σενάριο, έχει τον απόλυτο έλεγχο των πάντων, με αίσθηση του χρόνου και του ρυθμού που σε αφήνει άφωνο. Την ίδια στιγμή, η φωτογραφία (Πόλυ Μόργκαν) λειτουργεί ως άφωνος αφηγητής, παίζοντας δεξιότεχνα με τα κοντινά και τα γενικά, το μοντάζ (Μάικλ Π. Σώβερ) παραδίδει μαθήματα κοψίματος και χρονισμού και η μουσική (Μάρκο Μπελτράμι) γίνεται ένα με τους ήχους. Όσο για τον ήχο, τι να πει κανείς πέραν του "υποκλίνομαι"; Α, και πού είστε; Είναι πιο τρομακτικό από το πρώτο.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις σειρών και κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τα θρίλερ και το μυστήριο, θα βρείτε κείμενα και κριτικές από το αρχείο του Cinemano, εδώ.