Matthias & Maxime (2019)
Δραματική ταινία της Les Films Séville σε σκηνοθεσία Ξαβιέ Ντολάν, με τον ίδιο και τους Γκαμπριέλ Ντ'Αλμέιντα Φρέιτας, Πιερ-Λυκ Φυνκ, Ανν Ντορβάλ, Χάρρις Ντίκινσον, Αντουάν Πιλόν, Σαμυέλ Γκωτιέ, Καμίλ Φελτόν.
Ο Ματίας και ο Μαξίμ είναι δυο παιδικοί φίλοι στο Μόντρεαλ που πλησιάζοντας πλέον την τρίτη δεκαετία της ζωής τους ετοιμάζονται για ριζικές αλλαγές, ο καθένας από την πλευρά του. Ο Μαξίμ, κουρασμένος από τη φροντίδα της εξαρτημένης μητέρας του και με τον αδελφό του μονίμως απών, ετοιμάζεται να φύγει για την Αυστραλία. Ο Ματίας από την άλλη, δείχνει ευτυχισμένος με την εταιρεία που δουλεύει όπου μάλιστα περιμένει και μια σπουδαία προαγωγή που θα του αλλάξει ενδεχομένως τα επαγγελματικά δεδομένα. Κατά τη διάρκεια ενός σαββατοκύριακου που περνούν στο εξοχικό φίλων τους, παίρνουν μέρος στο ερασιτεχνικό φιλμ μικρού μήκους που γυρίζει η αδελφή του κολλητού τους, ανταλλάσσοντας ένα φιλί μπροστά στον φακό. Και είναι ακριβώς από εκείνη τη στιγμή και μετά που οι ισορροπίες ανάμεσα στους δύο φίλους θα αλλάξουν ανεπιστρεπτί.
Ο Ξαβιέ Ντολάν κάνει ακόμα μια φορά την ψυχανάλυσή του στο σινεμά, φέροντας στην οθόνη θέματα, πρόσωπα και ιστορίες που και αγαπά και γνωρίζει. Με τις μανάδες πάντοτε στο προσκήνιο και όπως πάντα τη μητέρα του δικού του χαρακτήρα να είναι η βαθύτατα προβληματική, η τελευταία του ταινία είναι ακόμα μια βουτιά στη ζωή της παρέας, τη δυναμική των ανθρώπων της και στη ρευστότητα των σχέσεων. Στο πρώτο πλάνο φυσικά συναντούμε τον Ματίας και τον Μαξίμ, δυο παιδιά που φαίνεται πως αγαπιούνται και νοιάζονται ο ένας τον άλλον, και οι οποίοι οφείλουν να διαχειριστούν όλα όσα αλλάζουν μεταξύ τους. Η αναχώρηση του Μαξίμ για την Αυστραλία, εκείνο το φιλί μπροστά στην κάμερα, οι παιδικοί τους φίλοι που δείχνουν να παραμένουν παιδιά όταν οι δυο τους (αναγκαστικά) μεγαλώνουν και αυτό το ανεκπλήρωτο και τρομακτικό ανάμεσά τους είναι οι βασικοί πυλώνες αυτής της άνισης εν τέλει ταινίας, που παρά τις μεμονωμένες, δυνατές της στιγμές, παραμένει αμήχανη και αδύναμη μέσα στην ακατάπαυστη φλυαρία της. Ουδείς αμφισβητεί πως ο Ντολάν είναι άξιος σκηνοθέτης που ξέρει πολύ καλά τι να κάνει με την κάμερα και τους ηθοποιούς του -ειδικά εδώ δείχνει και πολύ πιο ώριμος, αφού αποφεύγει τρυκ και τεχνάσματα επιδεικνύοντας μιας αξιοζήλευτη αυτοσυγκράτηση. Ως σεναριογράφος όμως είναι ανοικονόμητος, απλώνεται σε πολλά διαφορετικά μέτωπα και στο τέλος αφήνει τα περισσότερα ανοιχτά -για παράδειγμα η εμφάνιση του δικηγόρου από το Τορόντο που θα μπορούσε να είναι ουσιαστικά καταλυτική για τον Ματίας καταλήγει διακοσμητική και ανεκμετάλλευτη. Το ίδιο αδιαφανείς παραμένουν οι προθέσεις και οι επιθυμίες των δύο κεντρικών ηρώων, που προτιμούν τη φυγή από την ενηλικίωση. Δεν είναι κακό όλο αυτό, όμως 115' είναι πολύς χρόνος για να πεις τόσα λίγα. Οι μουσικές επιλογές, όπως πάντα στις ταινίες του Ντολάν, είναι η μία καλύτερη από την άλλη. Ο Γκαμπριέλ Ντ'Αλμέιντα Φρέιτας που υποδύεται τον Ματίας μού φάνηκε πολύ ενδιαφέρων.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου