Το οργανάκι του Αττίκ (1955) (Α/Μ)

Δραματική ταινία της εταιρείας Έβδομη Τέχνη σε σκηνοθεσία Φρίξου Ηλιάδη, με τους Σμαρούλα Γιούλη, Αλέκο Αλεξανδράκη, Στέλιο Βόκοβιτς, Χάρι Καμίλλη, Ερρίκο Κονταρίνη, Γιάννη Αργύρη, Παμφίλη Σαντοριναίου.

Στην Αθήνα του Μεσοπολέμου, η Μαντώ προσπαθεί να φροντίσει τον άρρωστο πατέρα της, έχοντας διακριτικά στο πλευρό της έναν μουσικό της γειτονιάς, τον Κλέαρχο, που είναι ερωτευμένος μαζί της. Εκείνη, όμως, γνωρίζει τυχαία τον Λώρη, έναν όμορφο νέο καλής οικογενείας, που εκείνη τη μοιραία μέρα περνούσε τυχαία από τη φτωχογειτονιά της. Τα δυο παιδιά ερωτεύονται, μόνο που η σχέση τους δεν αρέσει σε κανέναν, ιδιαίτερα δε στον κύκλο εκείνου που ως άνθρωποι του καλού κόσμου ουδόλως ενθουσιάζονταν με τη σχέση του με εκείνη την παρακατιανή. Έτσι, στήνουν μια πλεκτάνη για να τον πείσουν πως η Μαντώ είναι ελευθερίων ηθών κι αυτός τους πιστεύει, εγκαταλείποντάς την και μάλιστα έγκυο.

Κοιτάχτε λοιπόν που εν έτει 1955 κάποιοι άνθρωποι είχαν μια αρκούντως φρέσκια και πρωτότυπη ιδέα: να διασκευάσουν σε κινηματογραφικό σενάριο τους στίχους του τραγουδιού "Την ώρα που περνούσε το οργανάκι", του Αττίκ, το οποίο και εκείνη την εποχή ήταν μεγάλη επιτυχία από τη φωνή της Δανάης, η οποία άλλωστε εμφανίζεται να το τραγουδά και στην ταινία. Ο σκηνοθέτης Φρίξος Ηλιάδης αναλαμβάνει και το σενάριο και μάλιστα τα πηγαίνει αρκούντως καλά, έχοντας άλλωστε στα χέρια του μια ολοκληρωμένη ιστορία, μόνο και μόνο ακολουθώντας τους στίχους. Με γυρίσματα σε εξωτερικούς χώρους της Αθήνας, φροντίζοντας μάλιστα να επιλέξει γωνίες που να θυμίζουν την πρωτεύουσα κάπου τριάντα χρόνια νωρίτερα, αλλά και με ένα άριστα επιλεγμένο καστ, ο Ηλιάδης αποτυπώνει στην οθόνη ένα φροντισμένο αστικό μελό, με όλες τις απαιτούμενες κοινωνικές συγκρούσεις και προκαταλήψεις που οι συμβάσεις του είδους απαιτούν. Αισθηματικό δράμα και ηθογραφία παράλληλα, το "Οργανάκι του Αττίκ" αποτελεί δείγμα της ελληνικής κινηματογραφίας των (δύσκολων μάλιστα) χρόνων του '50 που κοιτούσε διακριτικά προς δυσμάς, προτού γίνει η επέλαση των μπουζουκιών και των στερεοτυπικών μελό της επαρχίας και των αθηναϊκών συνοικιών που την οδήγησε σε άλλα μονοπάτια. Παράλληλα, η ταινία αποτίει έναν ξεχωριστό φόρο τιμής στον Αττίκ, σε αυτόν τον ταλαντούχο μουσικό και ποιητή, οι στίχοι του οποίου ήταν τόσο ξεχωριστοί που μπορούσαν να γεννήσουν ολόκληρα σενάρια. 

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Το αρχείο των ελληνικών ταινιών του Cinemano (μέχρι και τη δεκαετία του '70) βρίσκεται εδώ. Τις πιο ανεξάρτητες και όσες γυρίστηκαν από τα χρόνια του '80 και μετά, θα τις βρείτε εδώ.