Wonder Woman (2017) (3D)
Κόμικ περιπέτεια φαντασίας των Warner/DC, σε σκηνοθεσία Πάττυ Τζένκινς, με τους Γκαλ Γκαντότ, Κρις Πάιν, Κόννι Νίλσεν, Ρόμπιν Ράιτ, Ντάννυ Χιούστον, Ντέηβιντ Θιούλις, Σαΐντ Ταγκμαουί, Γιούεν Μπρέμμερ, Ελένα Ανάγια.
Η πρώτη περιπέτεια της αμαζόνας Νταϊάνα ως Γουόντερ Γούμαν, κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν στο πλευρό ενός κατασκόπου των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών προσπαθεί να αποτρέψει την κατασκευή ενός χημικού όπλου μαζικής καταστροφής από τους Γερμανούς. Λοιπόν, για να ξεκινήσουμε από κάπου: η DC πρέπει να αποφασίσει το γενικότερο ύφος που επιθυμεί να έχουν οι ταινίες της. Είναι απόλυτα αντιληπτό πως ο κάθε ήρωας έχει διαφορετικό στυλ και ύφος και πως δεν γίνεται όλες οι κόμικ ταινίες να είναι σκοτεινές ή μέσ' την τρελή χαρά, αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με σχιζοφρένεια. Δηλαδή, η Wonder Woman που βγήκε bad ass και αποφασιστική στο Μπάτμαν Εναντίον Σούπερμαν εδώ γίνεται αφελής κορασίς η οποία δεν αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω της και κάνει αστειάκια; Σίγουρα, η Γουόντερ Γούμαν, παρά τη διαρκή εδώ και δεκαετίες εμφάνισή της στα κόμικ, δεν είχε ποτέ συγκλονιστικές ιστορίες να αφηγηθεί, Είναι από αυτούς τους ήρωες που πάντοτε υπήρχαν αλλά δεν θυμάσαι και κάτι χαρακτηριστικό από αυτούς. Όταν, όμως, επιλέγεται κινηματογραφικά ως major χαρακτήρας, δώσε της και μια major αφορμή. Τι άγχος είναι αυτό να βγάλει γέλιο η ταινία; Τι καρικατούρες είναι αυτές οι κωμικές περσόνες στους β' ρόλους; Πόσο αδιάφορο και ανεκμετάλλευτο ξεμένει το love story μεταξύ τη Νταϊάνα και του Στήβεν Τρέβορ; Και, εν τέλει, γιατί κάναμε μια ταινία 140 λεπτών όπου η Γουόντερ Γούμαν (όπως πρέπει να είναι η Γουόντερ Γούμαν) εμφανίζεται στα τελευταία 40; Τα είπα και ξαλάφρωσα. Οπότε, πάμε να δούμε και τα υπόλοιπα.
Η Γκαλ Γκαντότ γεννήθηκε για να παίξει τη Γουόντερ Γούμαν. Τελεία. Η εμφάνισή της (είναι κούκλα), η τοποθέτησή της, το στήσιμό της, η βραχνή της φωνή, παραπέμπουν απόλυτα στη μυθική αμαζόνα ηρωίδα, ενώ όταν αναπαριστά τις εμβληματικές κινήσεις από τα περιοδικά φέρνει ανατριχίλες. Είναι το σενάριο, όμως, που δεν τη βοηθά, γιατί στέκει αμήχανη ανάμεσα στις χαριτωμενιές και τους ηρωισμούς. Χημεία δεν λες ότι υπάρχει με τον χαρακτήρα του Κρις Πάιν, οπότε η δραματική κορύφωση δεν λειτουργεί όπως θα έπρεπε και γενικά αντιλαμβάνεσαι πως όλοι οι συντελεστές πρέπει να διακατέχονταν από το άγχος μήπως τους βγει σκοτεινή η ταινία και χάσουν τις νεαρές ηλικίες. Οπότε, μέσα στην τραγική ιστορία, βάζουμε και χαριτωμένες ατάκες για να γελάσει το χειλάκι μας. Give me a break. Δεν είναι πως βαριέσαι, δεν είναι ότι τη λες κακή, τουναντίον, απλά σε απογοητεύει ο τρόπος με τον οποίο οι ίδιοι οι δημιουργοί της την αντιμετώπισαν, σαν να έχασαν το θάρρος της γνώμης τους και να παρασύρθηκαν από έρευνες αγοράς. Και είναι κρίμα, γιατί μέσα στην ιστορία περνάνε και πολύ ενδιαφέροντα μηνύματα για την ανθρώπινη φύση, την ανάγκη μας για την ύπαρξη του Θεού, τη φιλοσοφική αναζήτηση για το ποιος χαράσσει την ανθρώπινη μοίρα και την παρασιτική ή όχι θέση του ανθρώπου στον πλανήτη. Αν είχαν επικεντρώσει εκεί, θα είχαμε αναμφισβήτητα μια πολύ καλύτερη ταινία. Όταν παίρνει τα πάνω της, βέβαια, εκεί στο δεύτερο μισό (ανεκδότων εξαιρουμένων), γίνεται συναρπαστική χάρη στην Γκαλ Γκαντότ κυρίως (κούκλα, θα το ξαναπώ και πραγματικά η Γουόντερ Γούμαν), με εξαιρετικά εφφέ, εντυπωσιακές εικόνες και το μουσικό θέμα του Ρούπερτ Γκρέγκσον-Γουίλλιαμς που σου μένει για πάντα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου