L'économie du couple (2016)

Ελληνικός τίτλος: Όταν τελειώσει ο έρωτας

Δραματική ταινία της Le Pacte, σε σκηνοθεσία Ζοακίμ Λαφός, με τους Μπερενίς Μπεζό, Σεντρίκ Καν, Μαρτ Κελλέρ, Ζαν Σενζάν, Μαργκώ Σενζάν. 

Ένα αντρόγυνο σε διάσταση και στα πρόθυρα του οριστικού χωρισμού, αναγκάζεται να συμβιώνει ακόμα, καθώς τα οικονομικά τους δεν τους επιτρέπουν ούτε να χωρίσουν την περιουσία ούτε να ζήσουν σε δύο διαφορετικά σπίτια. Α, πάρα πολύ μου άρεσε αυτή η ταινία, την οποία αδικεί ο ελληνικός (αλλά και διεθνής τίτλος), αφού ο πρωτότυπος μεταφράζεται ως "Τα οικονομικά του γάμου" και είναι αυτός που αποδίδει απόλυτα την αλήθεια. Η αφορμή, η αιτία, η δικαιολογία όλης αυτής της κατάστασης είναι τα λεφτά. Γόνος πλούσιας οικογενείας εκείνη, φτωχός αυτός, πληγωμένοι από την οικονομική κρίση αμφότεροι, εστιάζουν όλη την ορμή, τη δύναμη και την αποστροφή τους στο κοινό πορτοφόλι τους. Ναι, ο έρωτας έχει αναμφισβήτητα περάσει, αλλά είναι τα λεφτά που τους εμποδίζουν να βρουν είτε την αγάπη που απομένει ή έστω μια κοινώς αποδεκτή λύση. Παγιδευμένοι στο σπίτι τους, αποζητούν την ελευθερία, όχι μόνο στη ζωή τους, αλλά και στη σκέψη τους, ώστε να μπορέσουν να κάνουν το επόμενο βήμα, όποιο κι αν είναι αυτό. Κι από την άλλη, το χρησιμοποιούν ως δικαιολογία για να αποτρέψουν (ενδεχομένως) τον (αναπόφευκτο) χωρισμό τους. 

Τον αναγκαστικό περιορισμό στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού τους, αναδεικνύει σοφά και η κινηματογράφηση της ταινίας, η οποία δεν βγαίνει ποτέ μα ποτέ έξω από το σπίτι. Τα πάντα διαδραματίζονται εκεί. μέσα στο σπίτι-εστία της οικογένειας, που μεταμορφώνεται σε εστία πολέμου, με παράπλευρες απώλειες τα δίδυμα κοριτσάκια τους (είναι υπέροχα αυτά τα δύο πιτσιρίκια). Άψογα σκηνοθετημένοι και τοποθετημένοι στους δύο βασικούς ρόλους η Μπερενίς Μπεζό και ο Σεντρίκ Καν, οι οποίοι αναδεικνύουν όχι μόνο την εσωτερική πάλη μεταξύ τους αλλά και την προαιώνια έχθρα αντρών και γυναικών ή την κόντρα μάνας-πατέρα για το ποιος είναι ο καταλληλότερος και πιο χρήσιμος. Η Μπεζό βγάζει με το βλέμμα και την κινησιολογία του κορμιού όλα αυτά τα αντικρουόμενα συναισθήματα που νιώθει για τον σύζυγό της που ώρες-ώρες αγγίζουν το μίσος. Αδύναμη κάποιες στιγμές, αποφασισμένη κάποιες άλλες, οργισμένη μονίμως (είτε με εκείνον είτε και με τον ίδιο της τον εαυτό), αναζητά διέξοδο, χωρίς όμως να προτίθεται να προσφέρει και τη λύση. Την ίδια στιγμή, εκείνος καταφεύγει σε μια μόνιμη, υπόγεια ειρωνεία που συνοδεύεται από ψήγματα ζήλιας, όσο δεν παύει πεισματικά να διεκδικεί το μετρικό του για να σηκωθεί και να φύγει από εκεί μέσα -αν υποθέσουμε πως είναι αυτό που πραγματικά θέλει. 

Ένα φροντισμένο σενάριο κρατά την ταινία μονίμως με το φυτίλι αναμμένο και σε κάνει να φοβάσαι για την επερχόμενη έκρηξη. Αποφεύγοντας κοινοτοπίες και μεγάλα λόγια, μένει επικεντρωμένο στο θέμα και στους χαρακτήρες του, και χωρίς να παίρνει θέση υπέρ του ενός του άλλου, τους αγκαλιάζει με αγάπη και στοργή, ακόμη κι όταν τους κάνει να φαντάζουν (ρεαλιστικά) αντιπαθείς. Κι έρχεται εκείνη η τόσο όμορφη στιγμή που οι γονείς και τα δύο παιδιά χορεύουν στον ρυθμό του "Bella" του Maître Gims και κατορθώνει όχι μόνο να σου φέρει δάκρυα στα μάτια, αλλά και να αποδώσει μέσα σε αυτά τα λίγα λεπτά όλο το ευτυχισμένο παρελθόν αυτών των ανθρώπων, αλλά και το πώς θα μπορούσαν να είναι εάν συνέχιζαν να είναι μαζί.