Fences (2016)

Ελληνικός τίτλος: Εμπόδια

Δραματική ταινία της Paramount, σε σκηνοθεσία Ντένζελ Γουώσινγκτον, με τον ίδιο και τους Βαϊόλα Ντέηβις, Στήβεν ΜακΚίνλεϋ Χέντερσον, Γιόβαν Αντέπο, Ράσσελ Χόρνσμπυ, Μυκέλτι Γουίλλιαμσον. 

Έργα και ημέρες μιας οικογένειας Αφροαμερικανών, στο Πίτσμπουργκ των '50s, αφηγείται η ταινία, η οποία αποτελεί μεταφορά του ομώνυμου θεατρικού τού συγγραφέα Ώγκαστ Γουίλσον. Αναγνωρισμένος ως ο άνθρωπος που απεικόνισε στο σανίδι με τη μεγαλύτερη αληθοφάνεια και ρεαλισμό τη ζωή των Αφροαμερικανών εκείνης της εποχής, ο συγγραφέας διακρίνεται όχι μόνο για τη ροή του λόγου αλλά και για τη θεματογραφία με την οποία καταπιάνεται. Το συγκεκριμένο έργο, μάλιστα, γραμμένο το 1985, τιμήθηκε με τα βραβεία Πούλιτζερ και Τόνυ. Το 2010 παρουσιάστηκε ξανά σε σκηνή του Μπρόντγουεϋ, με το δίδυμο Γουώσιγνγκτον-Ντέηβις, αμφότεροι εκ των οποίων βραβεύθηκαν με Τόνυ για τις ερμηνείες τους. Με αυτές τις τόσο σημαντικές αποσκευές στην πλάτη του, δεν ήταν έκπληξη η διασκευή του για το σινεμά, έργο που ανέλαβε προσωπικά ο Ντένζελ Γουώσινγκτον που πήρε επάνω του και την ευθύνη της σκηνοθεσίας, ενώ συμμετείχε και ως παραγωγός. Στο πλευρό του ακολούθησαν η Βαϊόλα Ντέηβις αλλά και ο θεατρικός συγγραφέας που υπέγραψε και το σενάριο. Μέχρι εδώ, όλα καλά. 

Όμως υπάρχουν δύο σημαντικές παράμετροι που πρέπει να λάβουμε υπ' όψιν: το κινηματογραφικό σενάριο ελάχιστα ξεφεύγει από τη θεατρική δομή του, με αποτέλεσμα όλη η ταινία να διαδραματίζεται στο σπίτι της οικογένειας Μάξον. Αυτό από μόνο του δεν θα αποτελούσε πρόβλημα, εάν ο Ντένζελ Γουώσινγκτον ήξερε πώς να διαχειριστεί σκηνοθετικά το υλικό του. Καθώς φαίνεται, όμως, δεν ήξερε. Αντ' αυτού, προτίμησε να κονταροχτυπηθεί με το κείμενο των 140' λεπτών σε μια κατά μέτωπον κινηματογράφηση που δεν ξεφεύγει ούτε σπιθαμή από την αισθητική θεατρικής παράστασης γυρισμένη για την τηλεόραση. Κατ' εμέ, πιο πολύ τον ενδιέφερε να επαναλάβει τη θεατρική του ερμηνεία στην κάμερα, οπότε δώσ' του οι μονόλογοι απέναντί της, με το κάδρο απλά να γίνεται κορνίζα της ερμηνείας του. Υπάρχει, βέβαια και ο αντίποδας που λέγεται Βαϊόλα Ντέηβις. Έξυπνη γυναίκα με έμφυτο ένστικτο ηθοποιού, δίνει πνοή στα ανέμπνευστα πλάνα, ακόμα κι όταν δεν μιλάει, με το ύφος της, τις γκριμάτσες της, κάποιες ανεπαίσθητες συσπάσεις του προσώπου. Και στα δικά της κομμάτια, αποδεικνύεται σίφουνας και σκάλες ανώτερη του συμπρωταγωνιστή της. Αξιοπρεπής και ακαδημαϊκή στο σύνολό της, η ταινία αποτελεί εξαιρετική ευκαιρία για εμάς τους υπερπόντιους θεατές να παρακολουθήσουμε μια πολύ καλή παράσταση, ως σινεμά όμως, υστερεί στα σημεία. Ίσως να ήταν αυτό, σε συνδυασμό με το "δύσκολο" για τους εκτός ΗΠΑ θεατές θέμα της, που οδήγησε και την Paramount να μην διανείμει την ταινία στους κινηματογράφους εκτός Αμερικής, πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τις δραματικές ταινίες, θα βρείτε το αρχείο κειμένων του Cinemano, εδώ.