Dans les forêts de Sibérie (2016)

Ελληνικός τίτλος: Στα δάση της Σιβηρίας

Δραματική ταινία της Nord-Ouest, σε σκηνοθεσία Σαφύ Νεμπού, με τον Ραφαέλ Περσονάζ και τον Εβγκένιυ Σιντίκιν. Ο Τέντυ, ένας γάλλος multimedia project manager, βρίσκεται στη Σιβηρία, στη λίμνη Βαϊκάλη, όπου αποφασίζει να περάσει τον χειμώνα, σε μια καλύβα που αγοράζει. Έχοντας επισκεφθεί την τοποθεσία κάποιο καλοκαίρι χρόνια πριν, είχε υποσχεθεί στον εαυτό του να επιστρέψει για να δει τη λίμνη παγωμένη. Ολομόναχος στην ερημιά, σε ένα εχθρικό αλλά και επικίνδυνα όμορφο τοπίο, ο Τέντυ αντέχει κόντρα στις αντιξοότητες, ενώ αποκτά τον πιο απρόσμενο φίλο. Βασισμένη στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του συγγραφέα και ταξιδευτή Συλβαίν Τεσσόν, ο οποίος το 2010 έζησε ως ερημίτης έξι μήνες σε μια καλύβα στις όχθες της Βαϊκάλης, η ταινία στηρίζεται αυτή καθ'εαυτή στο δίπτυχο άνθρωπος-φύση, και εκεί πραγματικά υπερέχει. Η ερημιά, η γαλήνη και η αγριάδα του τοπίου κυριαρχούν στην οθόνη, χαρίζοντάς μας εικόνες ανείπωτης ομορφιάς, κινηματογραφημένες εξαίσια από τον Ζιλ Πορτ, ενώ την ίδια στιγμή ένας αξιοπρεπέστατος και φωτογενής πρωταγωνιστής, ο Ραφαέλ Περσονάζ, παίρνει κυριολεκτικά μόνος την ταινία στους ώμους του, τουλάχιστον στο πρώτο της μέρος, και καταφέρνει να σε κερδίσει και να κλέψει το ενδιαφέρον σου. Σε όλο αυτό το ντοκυμανταιρίστκο ύφος του πρώτου μέρους, βασικός πρωταγωνιστής είναι και η εξαιρετική μουσική του Ιμπραΐμ Μααλούφ, με ένα μείγμα μελωδικής δυτικής μουσικής και έθνικ τόνων που απογειώνει τις εικόνες. Κάπου εκεί, στο μεταξύ, αρχίζουν και τα δύσκολα, καθώς συνειδητοποιείς όσο περνάει η ώρα πως ωραία όλα αυτά, αλλά προς τι; Δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα για τον βασικό ήρωα, πέραν κάποιων κοινότοπων "στην πόλη ο χρόνος τρέχει, εδώ ζεις την κάθε στιγμή" και "έπρεπε να φύγω, να κάνω ένα διάλειμμα κι εδώ νιώθω ζωντανός" που ακούγονται ως απομνημονεύματα, αλλά κατ'ουσίαν δεν περιγράφουν τίποτα ουσιαστικό για αυτόν τον σύγχρονο ερημίτη που έφυγε από το Παρίσι για να παίξει σόλο το survivor στη μέση του πουθενά. Οι ντόπιοι τον θεωρούν εκκεντρικό  ή πιο απλά έναν κακομαθημένο δυτικό που τα έχει όλα και απλά κάνει το καπρίτσιο του. Και δυστυχώς, κάπως έτσι τον εκλαμβάνεις κι εσύ, αφού δεν έχεις καμιά περαιτέρω πληροφορία για τα κίνητρά του ή το παρελθόν του. Δεν είναι ότι φαντάζει αντιπαθής, αλλά κάθε φορά που κινδυνεύει νιώθεις την ανάγκη να του πεις "καλά να πάθεις, τρελέ, τράβα σπίτι σου". Με πιο απλά λόγια, τον νοιάζεσαι, αλλά δεν τον καταλαβαίνεις, κι εκεί ενδεχομένως είναι σαφές πως το σώζει ο Περσονάζ με την παρουσία του και την ερμηνεία του, που χωρίς να είναι ρόλος ζωής, έχει αυτό το μαγεμένο από το τοπίο βλέμμα χαράς και μια γλυκιά τρυφερότητα που συναρπάζουν. Δραματουργικά, η ταινία στρώνει πολύ περισσότερο μετά τη γνωριμία του με τον φονιά-φυγά, που κρύβεται εκεί 12 χρόνια, περιμένοντας να περάσουν τα 15 που παραγράφουν το έγκλημά του και να επιστρέψει στην οικογένειά του. Αυτός ο δεσμός δύο τόσο διαφορετικών αντρών ολομόναχων στην ερημιά, για εντελώς διαφορετικούς λόγους ο καθένας, δουλεύει καλύτερα, αφού μάλιστα ο χαρακτήρας του Αλεξέι είναι πολύ πιο ολοκληρωμένος. Εντυπωσιακό με τα τοπία του, συγκινητικό με την ανθρωπιά του, πολύ καλά γυρισμένο και με τον λαμπερό πρωταγωνιστή του, το φιλμ υπερέχει σε εντυπώσεις, δεν κουράζει ούτε στιγμή, αλλά δεν παύει να σου αφήνει (αν μπεις στη διαδικασία να το ψάξεις) και αναπάντητα ερωτήματα που σου στερούν την πλήρη ταύτιση με τον ήρωα. (6/10)