A quiet passion (2016)

Ελληνικός τίτλος: Ήρεμο πάθος

Δραματική βιογραφία εποχής, σε σκηνοθεσία Τέρενς Ντέηβις, με τους Σύνθια Νίξον, Τζέννιφερ Έλε, Ντάνκαν Νταφ, Κηθ Κάραντάιν, Τζοάννα Μπέηκον. 

H ζωή της αντισυμβατικής ποιήτριας Έμιλυ Ντίκινσον, που μολονότι σήμερα αναγνωρίζεται ως μία από τις πιο σπουδαίες του 19ου αιώνα, στα χρόνια της παρέμεινε άγνωστη ουσιαστικά. Μόλις ελάχιστα ποιήματά της δημοσιεύθηκαν, κι αυτά σε μια εφημερίδα φίλου του πατέρα της, αλλοιωμένα από τον εκδότη της ώστε να περνούν πιο εύκολα στους αναγνώστες. Με ιδέες επαναστατικές για την εποχή της και έναν βίο που τον διέκρινε το πνεύμα και η καλλιέργειά της. η Έμιλυ Ντίκινσον παρέμεινε μόνη αισθηματικά σε όλη της την ζωή, με μοναδικές στενές σχέσεις με τα αδέλφια και τους γονείς της, αλλά και κάποιους φίλους με τους οποίους επικοινωνούσε μέσω αλληλογραφίας. Πνεύμα ελεύθερο και δημιουργικό, ασφυκτιούσε μέσα στα προτεσταντικά "πρέπει" της εποχής, την ίδια στιγμή που η σχέση της με τον θάνατο και τον Θεό την απασχολούσαν μέχρι το τέλος. 

Την ίδια αντισυμβατικότητα επιλέγει για την αφήγηση της ιστορίας του και ο σκηνοθέτης/σεναριογράφος Τέρενς Ντέηβις, ο οποίος απομακρύνεται από το κλασσικότροπο στυλ αφήγησης μιας αντίστοιχης ταινίας. Με βαθύ σεβασμό στο πνεύμα της εποχής και στον λόγο της ποιήτριας, ο Ντέηβις κάνει μια ταινία περισσότερο εσωτερική, στεγνή συναισθημάτων και αυστηρή, όπως το προτεσταντικό σπιτικό των ηρώων του. Το σύνολο της δράσης σχεδόν διαδραματίζεται μέσα στο σπίτι, καθώς η ίδια η Ντίκινσον αποτραβιόταν σταδιακά από τα εγκόσμια και παραδινόταν στις σκέψεις της και στις ανασφάλειές της. Μια ρεαλιστική και συνάμα ποιητικής αισθητικής φωτογραφία (Φλόριαν Χόφμάιστερ) που σκοτεινιάζει σταδιακά και μοιάζει με αέναο δείλι, ενισχύει αυτήν την αδιόρατη κλειστοφοβία, ενώ η σχεδόν παντελής έλλειψη μουσικής ενισχύει την αυστηρότητα του βίου και των κανόνων του. Στιβαρή η Σύνθια Νίξον στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ενισχυμένη από ένα φροντισμένο καστ συνόλου, αποδίδει σωστά την κατάβαση του χαρακτήρα της στο έρεβος, ενώ κατορθώνει με το βλέμμα της να αποδώσει τις φρούδες ελπίδες και τα απατηλά της όνειρα, για τον έρωτα (και την αποδοχή) που δεν θα την άγγιζε ποτέ. Εξαιρετική η σκηνογραφία και τα κουστούμια, αναπαριστούν εξαιρετικά την εποχή, σε μια ταινία που μολονότι όχι εύκολη, επιτυγχάνει να αποτυπώσει συναίσθημα, νοοτροπία και όλο το περιβάλλον ενός κόσμου, που στην ουσία διαμόρφωσαν τους στίχους της Ντίκινσον.