Ρεβάνς (1983)

Δραματική κομεντί του Νίκου Βεργίτση, με τους Αντώνη Καφετζόπουλο, Γιώτα Φέστα, Δημήτρη Πουλικάκο, Πάνο Ηλιόπουλο, Άντζελα Μπρούσκου, Γιώργο Μοσχίδη. 

Ένας μεγάλος σεισμός στην Αθήνα ταρακουνά όχι μόνο την πόλη, αλλά και τη ζωή του Γιάννη, ο οποίος φεύγει πανικόβλητος από το σπίτι του και περιπλανιέται όλη νύχτα. Σαν να θέλει να διαγράψει το παρελθόν του, προσκολλάται στη φίλη του την Εύα, κοπέλα του κολλητού του και αναζητά μια καινούργια αρχή, χωρίς σταθερές και χωρίς όρια. 

Η σαιζόν εκείνη ανήκε αναμφισβήτητα στο ελληνικό σινεμά. Σε χρόνια που αυτός ο "νέος ελληνικός κινηματογράφος" έδειχνε να μην ενδιαφέρει κανέναν, δυο ταινίες έκαναν τη διαφορά και κατάφεραν να κερδίσουν τη συμπάθεια των κριτικών αλλά, το κυριότερο, να κόψουν εισιτήρια και να αναγνωριστούν στη συνείδηση των θεατών. Πρώτα η Γλυκιά Συμμορία και μετά τούτη εδώ η Ρεβάνς. Και μάλιστα, η επιτυχία που έκαναν αμφότερες ήταν γενικότερη, αφού ξεχώρισαν και για τη μουσική τους, με τους δίσκους και τις κασέτες με το soundtrack να πουλάνε καλά, ενώ έβγαλαν και ατάκες, αποτελώντας σημείο αναφοράς σε συζητήσεις. 

Κι αφού πιάσαμε τους δίσκους και τη μουσική, ας το πάρουμε ανάποδα λοιπόν, και ας ξεκινήσουμε με την εξαιρετική υπόκρουση του Δημήτρη Παπαδημητρίου, εκείνες τις υπέροχες σινεφίλ τζαζιές που ντύνουν τις σκηνές, όλες τους υπέροχα φωτογραφημένες από τον Ανδρέα Μπέλλη και με τα φευγάτα σκηνικά της Ραλλούς Κούνδουρου και του ίδιου του σκηνοθέτη. Ο Αντώνης Καφετζόπουλος, που είχε ήδη κάνει γκελ στην τηλεοπτική Αστροφεγγιά λίγα χρόνια νωρίτερα, αλλά και στο κινηματογραφικό Στίγμα, εδώ αναδεικνύεται σε εξαίρετο πρωταγωνιστή, κρατώντας όλη την ταινία επάνω του, παίζοντας με μια ανυπέρβλητη φυσικότητα έναν ρόλο που σε πολλά σημεία του πάσχει από ρεαλισμό. Αθώος, με νεύρο και αφέλεια μικρού παιδιού, αποφασιστικός και φοβισμένος ταυτόχρονα, ο Γιάννης τού Καφετζόπουλου κρατά επάξια τη θέση του στο ελληνικό κινηματογραφικό πάνθεον. Δίπλα του, η Γιώτα Φέστα πλάθει μία Εύα (ίσως και συμβολικό το όνομά της) αισθαντική, δυναμική, άμεση και διεκδικητική, με εκείνα τα υπέροχα υγρά μάτια (όπως είχε γράψει τότε ο Παναγιώτης Τιμογιαννάκης, στον Ταχυδρόμο) και με μια φωνή όλο υπόσχεση και αγάπη. Υπέροχη φάτσα ο Δημήτρης Πουλικάκος, ίσως στην πλέον αξιομνημόνευτη κινηματογραφική του εμφάνιση. Ως προς την ιστορία αυτή καθ' εαυτή, έχει τις επαναλήψεις της και τις αδυναμίες της, αλλά είναι τόσο γοητευτική π'ανάθεμά την, και τόσο προκλητικά επιθυμητή, που σε κάνει να τις παραβλέπεις, αφού συνολικά περνάς υπέροχα.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Το αρχείο των ελληνικών ταινιών του Cinemano (μέχρι και τη δεκαετία του '70) βρίσκεται εδώ. Τις πιο ανεξάρτητες και όσες γυρίστηκαν από τα χρόνια του '80 και μετά, θα τις βρείτε εδώ.