Mal de pierres (2016)

Ελληνικός τίτλος: Όλα όσα αγαπήσαμε

Αισθηματικό δράμα του Studiocanal, σε σκηνοθεσία Νικόλ Γκαρσιά, με τους Μαριόν Κοτιγιάρ, Λουί Γκαρέλ, Άλεξ Μπρέντεμουλ. 

Σε ένα χωριό κοντά στα γαλλοϊσπανικά σύνορα, κάπου εκεί στα χρόνια του '50, η Γκαμπριέλ μεγαλώνει στο κτήμα της οικογένειάς της, αποζητώντας εμμονικά τον έρωτα, στο πρόσωπο τότε ενός νεαρού καθηγητή της. Ψυχολογικά ασταθής και με ξαφνικούς πόνους που την τυραννούν, η Γκαμπριέλ εξαναγκάζεται σε γάμο με τον Χοσέ, έναν ισπανό επιστάτη στο κτήμα, με τον οποίο, όμως, δεν τη συνδέει το παραμικρό. Σε μόνιμη αναζήτηση ενός φαντασιωτικού έρωτα, η Γκαμπριέλ μένει ουσιαστικά ολομόναχη, ανέραστη και πικρόχολη. Όλα αλλάζουν όταν διαγιγνώσκεται με πέτρες στα νεφρά και πηγαίνει με το ζόρι σε κλινική αποκατάστασης, όπου γνωρίζει έναν νεαρό υπολοχαγό. 

Μια ιστορία που σίγουρα σε κερδίζει εξαρχής, έχοντας για μεγάλο της ατού την ίδια τη Μαριόν Κοτιγιάρ που παίζει σε κάθε πλάνο της ταινίας, από την αρχή μέχρι το τέλος. Μια γυναίκα βαθύτατα δυστυχισμένη, με μυαλό ταραγμένο και μια ψυχή που αποζητά την αγάπη και την αποδοχή, αποδίδεται εξαιρετικά από την ηθοποιό, χωρίς όμως να τη βοηθά και το ίδιο το σενάριο, αφού οι σύντομες σκηνές του δεν της δίνουν τη ευκαιρία να ανασάνει ερμηνευτικά. Είναι, όμως, το πρόσωπό της και το βλέμμα της που τα λένε όλα, ακόμα κι όταν τα λόγια δεν αρκούν. Στο πλευρό της στέκει γοητευτικός και εύθραυστος ο Λουί Γκαρέλ στον ρόλο του νεαρού υπολοχαγού Αντρέ, ενώ τραγική φιγούρα αλλά ανεκμετάλλευτος σκηνοθετικά μένει ο Άλεξ Μπρέντεμουλ στον ρόλο του ακαλλιέργητου αλλά στωικού συζύγου της. Αν η Νικόλ Γκαρσιά, ηθοποιός κυρίως,αλλά και με αρκετές ταινίες στο σκηνοθετικό βιογραφικό της, είχε επενδύσει σε περισσότερο πάθος, τότε η ταινία σαφώς και θα απογειωνόταν περισσότερο, αφού όλα τα καλά συστατικά είναι εδώ. Αντ' αυτού, στηρίζεται περισσότερο σε μια πιο απόμακρη και ρεαλιστική αφήγηση που όπως προδίδει την ανατροπή του φινάλε. Για να μην σας αποκαλύψω τίποτα περισσότερο, θα πω απλά πως η ταινία δείχνει περισσότερα από όσα θα έπρεπε, με αποτέλεσμα το τέλος της, μολονότι συγκλονιστικό, να φαντάζει μετέωρο.