L'important c'est d'aimer (1975)

Ελληνικός τίτλος: Σημασία έχει ν' αγαπάς

Δραματική ταινία του Αντρέι Ζουλάφσκι, με τους Ρόμυ Σνάιντερ, Φάμπιο Τέστι, Ζακ Ντυτρόν, Κλάους Κίνσκι. 

Ο Σερβαί είναι ένας νεαρός φωτογράφος που για να αποπληρώσει τα χρέη του πατέρα του δουλεύει για έναν τοκογλύφο που γυρίζει και ταινίες πορνό. Μια μέρα, σε ένα διπλανό πλατώ, συναντά τη Ναντίν, μια τριαντάρα ξεπεσμένη ηθοποιό που πλέον παίζει μόνο σε σοφτ ερωτικά θρίλερ. Το θλιμμένο και φοβισμένο της πρόσωπο τον κάνει να νιώσει την ανάγκη να τη φωτογραφίσει. Γνωρίζονται και παρ' ότι παντρεμένη, εκείνος την ερωτεύεται παράφορα και κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να τη βοηθήσει, χωρίς κανένα αντάλλαγμα. 

Μια γυναίκα ανάμεσα σε δύο άντρες: αυτόν που εκείνη αγαπούσε αλλά χωρίς αυτός να μπορεί να της  το ανταποδώσει και εκείνον που τη λάτρευε χωρίς αυτή να μπορεί να τον αγαπήσει. Ένα ερωτικό τρίγωνο, μολονότι ανολοκλήρωτο από κάθε άποψη, σπαρακτικό και πνιγμένο στη μοναξιά, εν μέσω ενός κόσμου τέχνης και δημιουργίας, σαπίλας και παρακμής, με ανθρώπους δέσμιους απέναντι σε τρίτους να αναζητούν τις αξίες τους και την ελευθερία τους, μέσα από τα ίδια τους τα λάθη. Σε μια εποχή που το σινεμά ουδόλως ήταν πολιτικώς ορθό, ο Ζουλάφσκι παίρνει το βραβευμένο μυθιστόρημα "Αμερικάνικη νύχτα" του γάλλου συγγραφέα Κρίστοφερ Φρανκ (ουδεμία σχέση με την ταινία του Φρανσουά Τρυφώ), του αλλάζει τα φώτα και το βυθίζει στον δικό του κόσμο. Ενώ στο βιβλίο η Ναντίν κυριαρχεί ως μούσα και εξιδανικευμένο σύμβολο, στην ταινία είναι ένα αδύναμο, φοβισμένο και κατακερματισμένο πλάσμα που δεν μπορεί ούτε καν να ψελλίσει το "σ' αγαπώ". Εγκλωβισμένη σε σχέσεις εξάρτησης (φτηνοταινίες δ' διαλογής που την εκθέτουν και την κάνουν να αηδιάζει, παντρεμένη με έναν ομοφυλόφιλο που ωστόσο αγαπά αλλά ο οποίος δεν της κάνει έρωτα), όταν γνωρίζει επιτέλους τον άντρα που την ερωτεύεται, εκείνη αδυνατεί να το αποδεχτεί ή να το διαχειριστεί. 

Λουσμένο στα βρώμικα φώτα του θεάματος, ανθρώπους ανδρείκελα, ηθοποιούς κυριολεκτικά και μεταφορικά σε ρόλους που άλλοι έγραψαν γι'αυτούς, το φιλμ εστιάζει με τον τρόπο του και στους τρεις ήρωες του τριγώνου, καθώς ο ένας εξαρτάται από τον άλλον, σε μια γραμμή ζωής παράλληλη και αλληλένδετη, που δεν επιτρέπει σε κανέναν να ζήσει αυτό που θέλει. Τραγική φιγούρα ο Φάμπιο Τέστι, κυρίαρχος στην οθόνη ως απόλυτος σταρ μιας άλλης εποχής, όμορφος, δυνατός, φαινομενικά άσπιλος, κατεβαίνει τα σκαλιά μιας κόλασης ώστε να οδηγήσει στον παράδεισο τη γυναίκα που αγαπά. Η Ρόμυ Σνάιντερ σχεδόν υστερική μέσα στη μοναξιά της και την εκμετάλλευση, με βλέμμα ραγισμένο και μόνο, να δείχνει μεγαλύτερη από την ηλικία της, γερασμένη γυναίκα σε νεανικό κορμί. Και ο Ζακ Ντυτρόν (ηθοποιός και παράλληλα τραγουδιστής με μεγάλη καριέρα στην πραγματικότητα, ο οποίος έχει μια ανατριχιαστική ομοιότητα με τον γιο του και επίσης τραγουδιστή, Τομά), με εκείνα τα γαλανά και πάντοτε επίπλαστα χαμογελαστά μάτια να αποζητά στο πρόσωπο του "αντεραστή" του σανίδα σωτηρίας και διαφυγής. 

Με σενάριο και διαλόγους που ρέουν και επιτρέπουν στον Ζουλάφσκι σκηνές σχεδόν μονοπλάνα χωρίς περιττά κοψίματα, οι ηθοποιοί έχουν τη δυνατότητα να παίξουν με μια θεατρική φυσικότητα και αρμονία. Συγκλονιστική και η μουσική του Ζωρζ Ντελρύ (σε κάποιες σεκάνς να αγγίζει τις παρυφές συμφωνίας του Μάλερ), υπογραμμίζει την τρέλα ή την τραγικότητα των σκηνών. Η αλήθεια είναι πως σήμερα η ταινία μπορεί να δείχνει κάπως τα χρόνια της, με δεδομένο ότι η αισθητική των '70s φαντάζει εν μέρει παρωχημένη, ενώ τεχνικά σε κάποια σημεία υποφέρει, κυρίως στους ήχους, λόγω του επιβεβλημένου ντουμπλάζ. Είναι, όμως, τόσο διαχρονικές οι αξίες της, τόσο σπαρακτικές οι αλήθειες της και τόσο δυνατή η αφήγησή της που τα υπόλοιπα φαντάζουν λεπτομέρειες. Άλλωστε, έρχεται και εκείνο το συγκλονιστικό φινάλε που σε τελειώνει, όταν ο κύκλος ολοκληρώνεται και τα πάντα μπαίνουν στη θέση τους, μολονότι ίσως είναι πλέον πολύ αργά για όλους.