Melbourne (2014)

Ελληνικός τίτλος: Μελβούρνη

Δραματική ταινία σε σκηνοθεσία Νιμά Ζαβιντί, με τον Πεϋμάν Μααντί και τη Νεγκάν Ζαβαχεριάν.

Ο Αμίρ και η Σάρα, ένα ζευγάρι νέων που μένουν στην Τεχεράνη, ζουν μια ημέρα πανικού, καθώς μετρούν τις τελευταίες ώρες στο διαμέρισμά τους. Καθώς σε 8 περίπου ώρες θα πετούν για τη Μελβούρνη όπου θα ζήσουν για τα επόμενα χρόνια, τους απομένουν χίλια πράγματα να κάνουν μέχρι να πάνε στο αεροδρόμιο. Να παραδώσουν τα κλειδιά του διαμερίσματος στον ιδιοκτήτη που πρέπει να το επιθεωρήσει, να περιμένουν τον παλαιοπώλη που θα έρθει να πάρει τα έπιπλα και τις ηλεκτρικές συσκευές, να αποχαιρετίσουν συγγενείς και να κλείσουν τις βαλίτσες. Ένας πανικός επικρατεί στο διαμέρισμα, αλλά χαρούμενος πανικός, καθώς το ταξίδι αυτό υπόσχεται μια νέα ζωή και για τους δύο. Μέσα σε όλα αυτά, έχουν να προσέχουν και το μωράκι του γείτονα, το οποίο τούς άφησε η νταντά του για λίγη ώρα, επειδή της έτυχε κάτι επείγον.

Άλλη μια έκπληξη από τον ιρανικό κινηματογράφο είναι τούτη εδώ η ταινία που αλλιώς ξεκινά και αλλού πηγαίνει, αφήνοντάς σε με το στόμα ανοιχτό, μέσα στο πρώτο 20λεπτο, ενώ μέχρι να τελειώσει, σου έχει κάνει το στομάχι πέτρα από την αγωνία. Και μιλώ για έκπληξη όχι επειδή το Ιράν δεν μας έχει συνηθίσει σε καλές ταινίες, αλλά γιατί η ταινία αυτή στηρίζεται ακριβώς στον παράγοντα της έκπληξης από τη μία, ενώ από την άλλη είναι ευφυής στον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται την παραγωγή και τo θέμα της. Είναι προφανές πως για διάφορους λόγους (οικονομικούς, αλλά και διευκόλυνσης στα γυρίσματα, φαντάζομαι, καθώς απαιτούνται λιγότερες άδειες και ακόμα λιγότερες τυπικότητες), κάποιοι δημιουργοί στο Ιράν προτιμούν να γυρίζουν τις ταινίες τους μέσα σε κλειστούς χώρους, και με ελάχιστα εξωτερικά. Αυτό, μολονότι κάποιοι θα βιαστούν να πουν πως "θεατρικοποιεί" τα φιλμ, τους οδηγεί να βρίσκουν εμπνευσμένους τρόπους να ξεπεράσουν τους τέσσερις τοίχους που περικλείουν τη δράση. Οπότε, οφείλουν να έχουν στα χέρια τους ένα δυνατό σενάριο που να υπερβαίνει τους περιορισμούς του χώρου και να δημιουργεί ένταση. Και η "Μελβούρνη" το έχει!

Δεν θέλω συνειδητά να αποκαλύψω ποιο είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζει το ζευγάρι από τη μια στιγμή στην άλλη, γιατί δεν θέλω να μειώσω την έκπληξη που θα νιώσετε όταν συμβεί. Σε αυτήν την έκπληξη ποντάρει και το σενάριο (που το έχει γράψει ο ίδιος ο σκηνοθέτης), και γι' αυτόν τον λόγο άλλωστε η ταινία ξεκινάει -ας πούμε- παραπλανητικά, αλλά ευφυώς εισάγοντάς μας τους δύο πρωταγωνιστές και τον μικρόκοσμο της πολυκατοικίας τους. Κι όταν συμβεί αυτό που συμβαίνει, τότε το σενάριο ζουμάρει επάνω στους δύο καταπληκτικούς πρωταγωνιστές και στη μεταξύ τους δυναμική, καθώς εκείνος κάνει το ένα σφάλμα μετά το άλλο, και εκείνη αναγκάζεται να παίξει το παιχνίδι του, χωρίς να έχει εναλλακτική. Με αφήγηση γεμάτη νεύρο σε σχεδόν αληθή χρόνο, ρυθμούς θρίλερ και χωρίς ίχνος μουσικής, αλλά με τα τηλέφωνα και τα κουδούνια που χτυπάνε διαρκώς να αναλαμβάνουν τον ρόλο ενός εφιαλτικού soundtrack, η ταινία περιγράφει με μια απίστευτη φυσικότητα πώς η η ζωή μας μπορεί να γίνει κόλαση από τη μια στιγμή στην άλλη και πώς από τις ανέμελες προετοιμασίες ενός ταξιδιού αυτοί οι δύο άνθρωποι καταλήγουν σε αυτό το βουβό, σπαρακτικό φινάλε.