Greta (2018)

Ελληνικός τίτλος: Η χήρα

Θρίλερ των Sierra Affinity/Sidney Kimmel, σε σκηνοθεσία Νηλ Τζόρνταν, με τους Ιζαμπέλ Υπέρ, Κλόε Γκρέης Μόρετζ, Μάικα Μονρό.

Μια νεαρή κοπέλα βρίσκει στο μετρό μια γυναικεία τσάντα, την οποία παίρνει για να παραδώσει στο γραφείο απολεσθέντων. Καθώς είναι κλειστό, τη φέρνει μαζί της στο σπίτι, όπου η συγκάτοικός της την ανοίγει και διαβάζει τα στοιχεία της. Έτσι, η Φράνσις, αποφασίζει να κάνει το καλό και να το ρίξει στον γιαλό, οπότε πηγαίνει να την παραδώσει ιδιοχείρως στο σπίτι της. Την υποδέχεται μια ευγενέστατη και αριστοκρατική γυναίκα, Γαλλίδα στην καταγωγή, που μένει μόνη στη Νέα Υόρκη, καθώς έχει χάσει χρόνια πριν τον άντρα της και η κόρη της σπουδάζει στο Παρίσι. Η απώλεια και η μοναξιά φαίνεται να ενώνουν αυτές τις δύο γυναίκες (η Φράνσις έχει χάσει πρόσφατα τη μητέρα της, ενώ η σχέση του πατέρα της με μια άλλη γυναίκα τούς έχει αποξενώσει), έτσι ξεκινά μια απρόσμενη φιλία και υπόγεια μια άτυπη σχέση μητέρας-κόρης. Όλα αυτά, βέβαια, μέχρι που η Φράνσις ανακαλύπτει τυχαία σε ένα ντουλάπι πολλές τέτοιες τσάντες σαν αυτήν που είχε βρει στο μετρό και συνειδητοποιεί πως η ευγενική και αριστοκρατική Γκρέτα τις χρησιμοποιεί ως δόλωμα. 

An Irishman in New York, ο Νηλ Τζόρνταν κινηματογραφεί έμπειρα και με προσοχή τις δύο πρωταγωνίστριές του στην αμερικανική μεγαλούπολη, αλλά μοιάζει και λίγο χαμένος μέσα στις τεράστιες εκτάσεις της που τις αντιμετωπίζει ως βρετανική ύπαιθρο. Ως αποτέλεσμα, ένα σενάριο που ενδεχομένως θα δούλευε πολύ καλύτερα σε μια μικρότερη πόλη, στην αχανή Νέα Υόρκη δείχνει πολύ "συμπτωματικό" και υπερβολικά τυχαίο για να είναι αληθοφανές. Βέβαια, θρίλερ βλέπεις και ποιο θρίλερ άραγε δεν καταφεύγει σε συμπτώσεις και ευκολίες για να προχωρήσει η ιστορία του, οπότε αποδέχεσαι τη σύμβαση και πας παρακάτω, απολαμβάνοντας πρωτίστως την Ιζαμπέλ Υπέρ στον ρόλο της ευγενικής και αριστοκρατικής Γαλλίδας (που σιγά μην είναι τίποτα από τα παραπάνω) και η οποία έχει βρει έναν μαγικό τρόπο να παίζει τον ρόλο της Γκρέτα: από τη μια μαζεμένη, συνεσταλμένη, πονεμένη και μόνη, από την άλλη εκρηκτικά απειλητική και κάποιες στιγμές σαν μπαλαρίνα σε παιδικό παραμύθι. Φτάνει μόνο να τη δείτε να στέκεται ακίνητη, σε μακρινό πλάνο, απέναντι από το εστιατόριο όπου εργάζεται η Φράνσις, και θα καταλάβετε τι εννοώ. Ή όταν κάποια στιγμή λέει μια φράση στα Ουγγρικά, και νομίζεις πως άνοιξαν οι πύλες της κόλασης. Λατρεμένη η Ιζαμπέλ.