Nos batailles (2018)

Ελληνικός τίτλος: Οι αγώνες μας

Δραματική ταινία σε σκηνοθεσία Γκιγιώμ Σενέζ, με τους Ρομαίν Ντυρί, Λωρ Καλαμύ, Λετισιά Ντος, Λυσί Ντεμπαί. 

Ο Ολιβιέ ζει και εργάζεται σε μια επαρχιακή εργατική πόλη, μαζί με τη γυναίκα του και τα δύο του παιδιά. Με ουσιαστική συνδικαλιστική δράση μέσα στο εργοστάσιο, χαίρει της εκτίμησης των συναδέλφων του, που γνωρίζουν πως μπορούν να βασίζονται επάνω του. Δεν μπορεί, όμως, να καταφέρει τα πάντα απέναντι στην απρόσωπη εργοδοσία. Έτσι, αναγκάζεται να θρηνήσει έναν οικογενειακό φίλο και συνάδελφο, ο οποίος, παραμονές της απόλυσής του, αυτοκτονεί ούτως ώστε να εξασφαλίσει στη γυναίκα του και την κόρη του την ασφάλεια ζωής και να μην χάσουν το σπίτι τους. Ο Ζαν-Λυκ είναι το πιο προφανές θύμα μιας πόλης που αγκομαχά να τα βγάλει πέρα οικονομικά, όπως διαπιστώνει καθημερινά στο κατάστημα όπου δουλεύει και η σύζυγος του Ολιβιέ. Και τελικά, είναι αυτή που σπάει. Ένα πρωί, σηκώνεται πριν από όλους, ετοιμάζει καφέ στον άντρα της, πηγαίνει τα παιδιά στο σχολείο και μετά εξαφανίζεται.

Είναι πραγματικά ευφυής ο τρόπος που η ταινία θέτει το πλαίσιο της ιστορίας της στην αρχή. Βλέπετε, δεν είναι τα εργασιακά του εργοστασίου που θα μας απασχολήσουν στη συνέχεια, δεν είναι η ένδεια της μικρής επαρχιακής πόλης, δεν είναι οι πολιτικές που επηρεάζουν την οικονομία. Μια εξαφάνιση είναι το θέμα μας, και η απώλεια της μάνας μέσα στο σπιτικό. Όμως, είναι αυτές οι πρώτες σκηνές που τη δικαιολογούν τόσο ολοκληρωμένα, ενόσω δίνουν το στίγμα μιας ολόκληρης κοινωνίας, ώστε να ταυτίζεσαι πλήρως στη συνέχεια με την οδύσσεια αυτού του άντρα που πρέπει ξαφνικά να μπαλατζάρει συνδικαλισμό, δουλειά και δυο μικρά παιδιά στο σπίτι, που προσπαθούν να καταλάβουν πού έχει πάει η μαμά τους. Και χαρακτηρίζω ως ευφυή την εισαγωγή, γιατί αυτή είναι που δίνει και το πολιτικοκοινωνικό στίγμα της ταινίας και της ιστορίας, αφού μια μητέρα και σύζυγος που εγκαταλείπει την οικογενειακή εστία θα μπορούσε να είναι το θέμα καμιάς εκατοστής διαφορετικών ταινιών. 

Γυρισμένη με ρεαλιστικό ύφος, αλλά προσεγμένη σε κάθε της ερμηνευτική λεπτομέρεια (δηλαδή, μέχρι και τα παιδάκια παίζουν εξαιρετικά), η ταινία μιλά για τους αγώνες του Ολιβιέ που όμως είναι και δικοί μας αγώνες (εξ ου και ο πρώτος πληθυντικός του τίτλου). Για τους αγώνες της καθημερινής επιβίωσης όλων μας μιλά η ταινία, είτε χάσαμε εμείς τη δουλειά μας είτε τη γυναίκα μας, είτε έναν καλό φίλο. Για τον επαναπροσδιορισμό της σχέσης μας με την οικογένειά μας, για τις ευθύνες και τις τύψεις μας, αλλά και για τις αποφάσεις που πρέπει να πάρουμε κάποια στιγμή για το μέλλον. Δυνατός στον ρόλο τού Ολιβιέ, ο Ρομαίν Ντυρί παρουσιάζει πλάθει έναν άντρα πανικόβλητο, μόνο, απελπισμένο αλλά και ταυτόχρονα ουσιαστικό πάτερ φαμίλια, που προσφέρει αλλά και αποζητά την αγάπη. Σύγχρονο, απλό, εκλαϊκευμένο ρεαλιστικό σινεμά, για μια πόλη στη Γαλλία που θα μπορούσε να είναι και μια πόλη στην Ελλάδα. Μόνο που το γαλλικό σινεμά αφουγκράζεται δημιουργικά την τρέχουσα επικαιρότητα και πώς αυτή διαμορφώνει συνθήκες και περιστάσεις. Εμείς, εδώ, βλέπουμε Survivor.