Vox Lux (2018)

Δραματική ταινία της Sierra/Affinity σε σκηνοθεσία Μπράντυ Κόρμπετ, με τους Νάταλι Πόρτμαν, Τζουντ Λω, Στέησυ Μάρτιν, Τζένιφερ Ελ.

Η Σελέστ είναι μία μαθήτρια που σώζεται ως εκ θαύματος όταν ένα παρανοϊκός συμμαθητής της ανοίγει πυρ και σκοτώνει καθηγητές και μαθητές στο σχολείο της. Με σοβαρό τραύμα στη σπονδυλική στήλη, το οποίο όμως θα ξεπεράσει, η Σελέστ και η αδελφή της εμφανίζονται σε μια εκδήλωση μνήμης για το τραγικό συμβάν, όπου αντί να μιλήσει αποφασίζει να πει ένα τραγούδι που έγραψε για την τραγωδία. Αυτό ήταν! Καθώς ένας αποφασισμένος μάνατζερ ανακαλύπτει το ταλέντο της, μια τεράστια καριέρα στην ποπ μουσική θα ανοίξει μπροστά της. Σήμερα, 18 χρόνια μετά, η Σελέστ είναι μια παγκοσμίως διάσημη σταρ, πάντοτε στο πλευρό του ίδιου μάνατζερ, πάντοτε με τα ίδια χάπια να "προστατεύουν" το τραύμα στη σπονδυλική στήλη, και πάντοτε τις μαζικές δολοφονίες να σημαδεύουν την καριέρα της.

"'Ενα πορτραίτο του 21ου αιώνα" γράφει ο υπότιτλος στους τίτλους τέλους του φιλμ, με το "πορτραίτο" να αναφέρεται τόσο στη Σελέστ, την ποπ σταρ του 21ου αιώνα, όσο και στην ίδια τη χρονική περίοδο και πώς αυτή γεννάει σταρ. Αυτό είναι και το θέμα που πραγματεύεται η ταινία: ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τη δημοσιότητα στην εποχή μας και πώς μια τραγωδία μπορεί να γεννήσει ένα αστέρι. Είναι εύκολη η διασημότητα στις μέρες μας, προφανώς, καθώς αρκεί το hype ενός συμβάντος για να εκτοξεύσει έναν άνθρωπο στην κορυφή της αναγνωρισιμότητας. Το ταλέντο δεν έχει πλέον και τόση σημασία, άλλωστε η Σελέστ μοιάζει να είναι ταλαντούχα στη μουσική. Όμως, το ίδιο το ταλέντο της δεν θα ήταν ενδεχομένως ποτέ αρκετό για να την κάνει σταρ, αν δεν είχε γίνει ήδη γνωστή ως "αυτή που επέζησε". Τα υπόλοιπα ήταν απλώς συγκυρίες, σκληρή δουλειά και πλήρης μοναξιά. Ακόμα και την περίοδο που βρίσκεται στα όχι και τόσο επάνω της, μια άλλη τραγωδία που συνδέεται με το όνομά της την ανεβάζει και πάλι στο Νο1 της επικαιρότητας και της περιέργειας των αδηφάγων ΜΜΕ.

Όλα αυτά βέβαια, προκύπτουν, κατόπιν ωρίμου σκέψεως και συζητήσεων με φίλους μετά την προβολή, αφού η ίδια η ταινία ελλειπτική ως ένα σημείο στην αφήγησή της, αφήνει τα παραπάνω να εννοηθούν χωρίς ποτέ να τα λέει. Στην ουσία, το σενάριο του σκηνοθέτη Μπράντυ Κόρμπετ δείχνει δύο στιγμές από τη ζωή της Σελέστ, το ξεκίνημα και το σήμερα, με εμβόλιμες αλλά εξέχουσας σημασίας τις δύο δολοφονικές επιθέσεις, μία τότε και μία σήμερα. Όλο το υπόλοιπο προκύπτει ως συμπέρασμα από τις σεκάνς αυτές, χωρίς ποτέ η ταινία να παρουσιάζει μια ολοκληρωμένη ιστορία. Η αγνή (;) Σελέστ του τότε σε αντιπαράθεση με την εκμαυλισμένη Σελέστ του σήμερα, οι τραγωδίες που στιγμάτισαν τη ζωή της και η τεράστια αγάπη (που μοιάζει με πείνα) των θαυμαστών της.

Είναι εξαιρετική η σεκάνς στην έναρξη της ταινίας με τον δολοφόνο μαθητή στο σχολείο, και θέτει υψηλές προσδοκίες που όμως δεν πραγματοποιούνται. Η αποσπασματική αφήγηση χωρισμένη στα δύο βασικά κεφάλαια, δεν αφήνει πολλά περιθώρια δραματικής εξέλιξης και συναισθηματικής εμπλοκής του θεατή, ο οποίος έχει να πιαστεί μόνο από τη συναρπαστική ερμηνεία της Νάταλι Πόρτμαν στο δεύτερο μισό και να ξεχάσει τις όποιες ατέλειες. Είναι πραγματικά άξια θαυμασμού η "Σελέστ" της Πόρτμαν, η οποία έχει αφήσει πολύ πίσω την πραγματική της εμφάνιση και παίζει με έναν μοναδικό τρόπο, πλάθοντας αυτή την κενή, διάσημη περσόνα. Όλα επάνω της, από τη φωνή της, το βάδισμά της, τις χειρονομίες της, το βλέμμα της λειτουργούν αθροιστικά για να δώσουν πνοή στον ρόλο της, ώστε σε κάποιες στιγμές να πιστεύεις πραγματικά πως βλέπεις να πρωταγωνιστεί αυτή η Σελέστ σε μια ταινία για τη ζωή της. Βλέπετε, η Πόρτμαν καταφέρνει κάτι μοναδικό: να παίζει ελαφρώς ατάλαντα, όπως θα έπαιζε μια ποπ σταρ αν της ανέθεταν πρώτο ρόλο σε ταινία.

Με τα τραγούδια της Σία (τα οποία ερμηνεύει η ίδια η Πόρτμαν) να προσφέρουν ένα λουσάτο (αλλά και κενό) φινάλε, η ταινία λειτουργεί ως σχόλιο για τα "τίποτα" που λατρεύονται με τρομακτική ευκολία ως "κάτι" στην εποχή μας, καθώς το περιτύλιγμα πλέον έχει μεγαλύτερη αξία από την ουσία. Δυστυχώς, όμως, με το στυλιζαρισμένο της γύρισμα, και την ελλειπτική, επιτηδευμένη αφήγηση, η ταινία μοιάζει να πέφτει θύμα αυτού ακριβώς του πράγματος που πάει να καυτηριάσει.