The Godfather Part II (1974)
Ελληνικός τίτλος: Ο Νονός Μέρος ΙΙ
Δραματική περιπέτεια της Paramount, σε σκηνοθεσία Φράνσις Φορντ Κόπολα, με τους Αλ Πατσίνο, Ρόμπερτ ΝτεΝίρο, Νταϊάν Κήτον, Ρόμπερτ Ντυβάλ, Τάλια Σάιρ, Τζων Καζάλε, Μάικλ Β. Γκάτσο, Λη Στράσμπεργκ.
Το έπος της οικογένειας Κορλεόνε συνεχίζεται, με τον Μάικλ στα χρόνια του '50 και πλέον επικεφαλής της οικογενειακής επιχείρησης, να επεκτείνει τη δράση του στο Βέγκας, το Χόλυγουντ και την Κούβα, έχοντας να αντιμετωπίσει έναν ιστό σκευωρίας που απειλεί την ίδια του τη ζωή. Την ίδια στιγμή, σε μια παράλληλη αφήγηση, ο νεαρός Βίτο Κορλεόνε φεύγει φυγάς από τη Σικελία των αρχών του 20ού αιώνα και καταφθάνει στη Νέα Υόρκη όπου και αρχίζει να στήνει από μικρός την επιχείρηση και την οικογένειά του.
Αριστοτεχνικής αφήγησης και μεγαλειώδες στην όψη και στη δυναμική του, το δεύτερο μέρος του "Νονού" φέρει ακόμα περισσότερο το προσωπικό στίγμα του Κόπολα, που πλέον είναι και ο παραγωγός της ταινίας ώστε να αποφευχθούν τα ευτράπελα που είχε να αντιμετωπίσει στην πρώτη. Αν σεναριακά έχει κάτι μοναδικό να επιδείξει είναι πως ίσως πρόκειται για το μοναδικό φιλμ στην ιστορία του σινεμά (τουλάχιστον αδυνατώ να θυμηθώ κάποιο άλλο) που είναι μαζί sequel και prequel, καθώς αφηγείται δύο ιστορίες παράλληλα, του πατήρ και του υιού, με μια μοναδική μαεστρία που ενώνει τη ζωή των δύο αυτών ανδρών σε μία. Αν η παροιμία "το μήλο κάτω από τη μηλιά" γινόταν ταινία, τότε θα ήταν αυτή εδώ. Το δεύτερο μέρος του "Νονού", επικό στη σύλληψη και στην κινηματογράφησή του, κατορθώνει να συνδέσει δύο ιστορίες που δεν "συναντιούνται" ποτέ επί της οθόνης σε ένα ενιαίο σύνολο χωρίς ποτέ να έχεις την αίσθηση πως παρακολουθείς δύο ταινίες σε μία. Η επιλογή της κάθε σεκάνς είναι τόσο άρρηκτα δεμένη με το παρελθόν ή με το μέλλον (ανάλογα την οπτική που θα επιλέξει κανείς) που είναι λες και οι πράξεις του Βίτο στα νεανικά του χρόνια να χάραξαν αυτές του Μάικλ κάπου 40 χρόνια μετά. Πατέρας και γιος, τιμώντας τις ίδιες αξίες και έναντι μιας κοινής φιλοδοξίας, μοιάζουν να είναι ο ίδιος άνθρωπος που συνεχίζει το ίδιο έργο μέσα στα χρόνια, σαν άρρηκτη συνέχεια της ζωής τους, αλλά και σαν αντίστροφη εξέλιξη της πρώτης ταινίας. Εκεί είχαμε τον νεαρό και διστακτικό Μάικλ να κάνει τα πρώτα του αμφίρροπα βήματα στην οικογενειακή επιχείρηση, έναντι του σοφού και πανίσχυρου πατέρα του. Στο δεύτερο μέρος, οι ρόλοι αντιστρέφονται καθώς ο Μάικλ είναι πλέον ο πανίσχυρος και έμπειρος Δον, ενώ ο Βίτο ανακαλύπτει διεξοδικά τις ευκαιρίες που του παρουσιάζονταν, διερευνώντας ταυτόχρονα τις δικές του κόκκινες γραμμές και τα όρια της αποφασιστικότητάς του.
Η παράλληλη (μα δυστυχώς ποτέ ταυτόχρονη) συνύπαρξη του πατέρα ΝτεΝίρο με τον γιο Πατσίνο είναι στιγμή καθοριστική για τον κινηματογράφο, καθώς -ο καθένας από την πλευρά του- εξελίσσει τον χαρακτήρα του εντός καταστάσεων πρωτόγνωρων, καθιστώντας απόλυτα αποδεκτή τη μεταξύ τους σχέση, με ερμηνείες που μοιάζουν να πηγάζουν η μία από την άλλη, υπό τη σκιά του τρόπου με τον οποίο ο Μπράντο οριοθέτησε ερμηνευτικά τον Βίτο. Ο Κόπολα, με σαφώς μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, γνωρίζει πολύ καλά πώς να προσδώσει επικό μεγαλείο ακόμα και στις πιο "μικρές" σκηνές, την ίδια στιγμή που απογειώνει σε τακτά χρονικά διαστήματα την ταινία με έναν έλεγχο απόλυτης ακριβείας τόσο του μοντάζ όσο και της μουσικής που ακούγεται όσο πρέπει, εκεί ακριβώς που πρέπει, υπογραμμίζοντας την αυξομείωση της συναισθηματικής κορύφωσης.
Ο Νονός Μέρος Δεύτερο συγκέντρωσε 11 υποψηφιότητες στα Όσκαρ από όπου έφυγε με 6 αγαλματάκια (Καλύτερης Ταινίας, Β' Ανδρικού για τον Ρόμπερτ ΝτεΝίρο, Σκηνοθεσίας, Διασκευασμένου Σεναρίου, Σκηνογραφίας και Μουσικής). BAFTA Ανδρικού Ρόλου για τον Αλ Πατσίνο.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου