Κι όμως είμαι ακόμα εδώ (2 Σαιζόν, 2022)
Κωμική αισθηματική σειρά των Tanweer/ΕΡΤ, σενάριο: Κωνσταντίνα Γιαχαλή, Παναγιώτης Μαντζιαφός, σκηνοθεσία: Σπύρος Ρασιδάκης, πρωταγωνιστούν: Κατερίνα Γερονικολού, Γιάννης Τσιμιτσέλης, Σταύρος Σβήγκος, Λαέρτης Μαλκότσης, Βίβιαν Κοντομάρη, Σάρα Γανωτή, Νίκος Κασάπης, Έφη Γούση, Ζερόμ Καλούτα, Μάρω Παπαδοπούλου, Ίριδα Μάρα, Ελπίδα Νικολάου, Διονύσης Πιφέας, Νάντια Μαργαρίτη, Αλέξανδρος Αντωνόπουλος, Αγησίλαος Μικελάτος.
Η υποχόνδρια Κατερίνα που διαρκώς έτρεμε στην ιδέα πως θα πεθάνει από την ίδια σπάνια νευρολογική ασθένεια που σκότωσε και τη μητέρα της, ερωτεύεται τον γιατρό που της ανακοινώνει λανθασμένα πως έχει μόλις έξι μήνες ζωή.
"Η υποχόνδρια" (La Hipocondríaca) ήταν και ο πρωτότυπος τίτλος της σειράς που μεταδόθηκε το 2013 από την τηλεόραση της Κολομβίας, στην ιδέα της οποίας στηρίχθηκε και η έμπνευση για την ελληνική παραγωγή. Και προτού βιαστείτε να αναφωνήσετε έντρομοι "τελενοβέλα", δηλώνω υπεύθυνα πως το "Κι όμως είμαι ακόμα εδώ" είναι από τις πιο δροσερές, ευχάριστες και τίμιες αισθηματικές κομεντί που έβγαλε πρόσφατα η ελληνική τηλεόραση. Το κρίμα με τη σειρά είναι πως δεν έτυχε της αναγνώρισης ή τουλάχιστον της κουβέντας που της άξιζε. Θα μου πείτε στην Ελλάδα ζούμε κι έχουμε τα ενοχικά μας μήπως και τυχόν μας κατηγορήσουν για έλλειψη ποιότητας, οπότε πολύ φοβάμαι πως κι όσοι το παρακολουθούσαν ανελλιπώς δεν το παραδέχονταν μήπως και τους διαγράψουν από καμιά κινηματογραφική λέσχη που παίζει μόνο Μπέργκμαν. Από την άλλη, η σειρά έπεσε θύμα όλου αυτού του "γουάου" με τις νέες σειρές της ΕΡΤ κι ίσως δεν βρήκε τον χρόνο να αφήσει το δικό της στίγμα, έτσι μάλιστα όπως αντικατέστησε μεσούσης της σαιζόν την πολύ επιτυχημένη και αγαπημένη "Ζακέτα". Με τα επεισόδια όμως να είναι διαθέσιμα στο Ertflix και με το καλοκαίρι να υστερεί σε νέες παραγωγές, έχετε την ευκαιρία να την ανακαλύψετε και να περάσετε πολύ, μα πάρα πολύ ευχάριστα.
Στο σενάριο κατ' αρχάς είναι που έχει γίνει πολύ καλή δουλειά, καθώς η Κωνσταντίνα Γιαχαλή και ο Παναγιώτης Μαντζιαφός όχι μόνο έχουν εξελληνίσει άριστα την ιστορία σε επίπεδο χαρακτήρων και διαλόγων αλλά έχουν εξαφανίσει οτιδήποτε θα μπορούσε να θυμίζει την απλοϊκότητα της τελενοβέλας. Σαφέστατα και υπάρχουν υπερβολές και εύκολες λύσεις κατά την αφήγηση αλλά ας μην ξεχνάμε, πρώτον, πως έχουμε να κάνουμε με κωμωδία και, δεύτερον, πως οι όποιες αυτές υπερβολές εξυπηρετούν όπως πρέπει την εξέλιξη της ιστορίας και των ανθρώπων της. Οι ευρηματικά γραμμένες εναρκτήριες σεκάνς πριν από τους τίτλους έναρξης (πολύ κομψός ο γραφισμός τους, πολύ ωραίο το τραγούδι που ερμηνεύει η Ρένα Μόρφη), με την Κατερίνα στον Παράδεισο να καταταλαιπωρεί τον φύλακα άγγελό της, η προσεκτικά διαφοροποιημένη γλώσσα που χρησιμοποιεί ο κάθε ήρωας, όλα αυτά τα μικρά και χαριτωμένα cliffhanger στο τέλος του κάθε επεισοδίου αλλά και οι φαρμακερές ατάκες σε φρόνιμη ποσότητα και διάρκεια δηλώνουν ξεκάθαρα την τηλεοπτική γνώση και το μέτρο στα κείμενα των δύο σεναριογράφων. Αυτό που βρίσκω πολύ σημαντικό είναι πως το "Κι όμως είμαι ακόμα εδώ" δεν είναι αυτό που θα αποκαλούσε κανείς "σειρά ατάκας" που βάζει τους ηθοποιούς της να παίρνουν μέρος σε ανεκδοτολογικό διαγωνισμό. Τα κείμενα, μολονότι χαρακτηρίζονται από έξυπνη γραφή και αστεία διάθεση, έχουν ως κύριο σκοπό τους να αφηγηθούν την ιστορία και να αναδείξουν τους ανθρώπους της, οπότε προς αυτήν την κατεύθυνση είναι δουλεμένα και υπό αυτό το πρίσμα είναι που δίνουν την ευκαιρία στους ηθοποιούς (χάρη και στη φροντισμένη και με σωστό χρονισμό σκηνοθεσία) να πλάσουν ρόλους ολοκληρωμένους, πάντοτε στην κωμική τους προέκταση, χωρίς βέβαια να λείπουν και όλες οι απαραίτητες νότες συγκίνησης.
Αδιαμφισβήτητη σταρ της σειράς η Κατερίνα Γερονικολού, η οποία πραγματικά με άφησε άφωνο. Με εκτόπισμα στην παρουσία της, μάτια που λάμπουν, μουτράκι γλυκό, αθώο και πονηρό συνάμα και με μια αριστοκρατική φινέτσα α λα Ώντρεϋ Χέπμπορν, σαρώνει την οθόνη με τη γοητεία και την ακατάπαυστη πολυλογία της, χαρίζοντας βλέμματα γεμάτα συναίσθημα και αγάπη. Ο Γιάννης Τσιμιτσέλης στο πλευρό της χειρίζεται με όλο και περισσότερη άνεση το έμφυτο κωμικό του ταλέντο, το οποίο μάλιστα εκφράζει χωρίς καν να προσποιείται τον αστείο, ενώ ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος έχει το χάρισμα να βρίσκει πάντοτε αυτό το αδιόρατο στοιχείο του κάθε ρόλου και να τον κάνει πλήρως δικό του. Από εκεί και μετά, υπάρχει ο Λαέρτης Μαλκτότσης, παιδίατρος στο επάγγελμα, παιδί στην ψυχή, αθεράπευτος γυναικάς και ερωτευμένος σύζυγος με τη δυναμική, μεστή συναισθήματος αλλά υπογείως κωμική Βίβιαν Κοντιμάρη. Σκέτη απόλαυση ο Ζερόμ Καλούτα στον ρόλο του Αγγέλου, έκπληξη ρόλος αυτός του Σταύρου Σβήγγου που επίσης το έχει πολύ καλά με την κωμωδία, ελληνίδα μάνα η Σάρα Γανωτή, πολύ μετρημένη στον ρόλο της θεούσας κόρης (που πολύ εύκολα θα μπορούσε να γίνει καρικατούρα) η Έφη Γούση. Να μην αδικήσω τη φιλενάδα της Κατερίνας όπως την υποδύεται με νεύρο και τρέλα η Ελπίδα Νικολάου, ούτε τον εξάδελφό της, τον υπέροχο Διονύση Πιφέα, ούτε την Ίριδα Μάρα για την αποστασιοποιημένη συναισθηματική της έκφραση, ούτε τον κομψό, γοητευτικό και φίδι κολοβό Αγησίλαο Μικελάτο. Αν μου επιτρέπετε, θα ήθελα να προσθέσω ένα σχόλιο κλείνοντας για τη Μάρω Παπαδοπούλου, την οποία είδα συνεχόμενα εδώ, στο "Αυτή η νύχτα μένει" και στον θεατρικό "Αμπιγιέρ" και θαύμασα τις τρεις διαφορετικές ερμηνείες της που ήταν όλες τους της "μεταμορφώσεως". Τόσο αγνώριστη εκφραστικά που σχεδόν άλλαζε και η όψη της.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου