The Little Mermaid (2023) (IMAX)
Ελληνικός τίτλος: Η μικρή γοργόνα
Μουσικό παραμύθι της Disney σε σκηνοθεσία Ρομπ Μάρσαλ, με τους Χάλε Μπέιλυ, Τζόνα Χάουερ-Κινγκ, Μελίσα ΜακΚάρθυ, Χαβιέ Μπαρδέμ, Νόμα Ντουμεσβένι, Αρτ Μάλικ και με τις φωνές των Νταβήντ Ντιγκς, Τζέηκομπ Τρέμπλεϋ, Ακουαφίνα.
Η μικρή γοργόνα Άριελ, κόρη του βασιλιά Τρίτωνα, υπήρξε ανέκαθεν περίεργη και γοητευμένη από τον κόσμο των ανθρώπων. Με τη συντροφιά του πιστού της φίλου, του Φούσκα, εξερευνά χρόνια τα ναυάγια στον βυθό συλλέγοντας αντικείμενα, τη χρήση και την ονομασία των οποίων αγνοεί. Κάποιες άλλες φορές, κρυφά από τον πατέρα της που το απαγορεύει ρητά, ρίχνει κλεφτές ματιές στην επιφάνεια του νερού, χαζεύοντας τους ανθρώπους από μακριά. Όμως, σε μια από αυτές τις μυστικές αναδύσεις της, σώζει τη ζωή του πρίγκηπα Έρικ από βέβαιο πνιγμό, με το μαγεμένο τραγούδι της. Χωρίς ποτέ να μπορεί να τον βγάλει από το μυαλό της, και με τον πατέρα της έξαλλο για αυτήν την ατασθαλία της, η Άριελ πέφτει θύμα της παγίδας της διαβολικής θείας Ούρσουλας, που εξόριστη από το παλάτι μισεί όσο τίποτα τον Βασιλιά. Και κάπως έτσι, η Άριελ αποκτά ανθρώπινα πόδια με αντάλλαγμα τη φωνή της, και ταξιδεύει στη στεριά όπου θα πρέπει να πάρει το φιλί του πρίγκιπα μέσα σε τρεις μέρες, αλλιώς θα ανήκει για πάντα στη μάγισσα.
Με μια λέξη: Εξαιρετικό. H Disney συνεχίζει να επανασυστήνει τα κλασικά έργα κινουμένων σχεδίων της με ηθοποιούς και αυτή τη φορά μοιάζει να ξεπερνά τον εαυτό της και ενδεχομένως και το πρωτότυπο υλικό από το οποίο εμπνεύστηκε. Να ξεκαθαρίσουμε ευθύς εξ' αρχής μερικά πραγματάκια, όμως, προτού συνεχίσουμε. Αρχικά, δεν μας πέφτει λόγος τι κάνει η Disney με τη βιβλιοθήκη των ταινιών της. Δεύτερον, είναι επιεικώς αστείο να συγκρίνουμε ταινίες κινουμένων σχεδίων της περασμένης 35ετίας με σύγχρονες εκδοχές γυρισμένες με ηθοποιούς, όπως επίσης είναι εξίσου αστείο να παρακολουθείς μια ταινία με μέτρο σύγκρισης κάποια άλλη -δεν κάνουμε διαγωνισμό αντιγραφής όπως στο Master Chef. Επίσης, υπενθυμίζω ότι ο κάθε ένας από εμάς οφείλει να απολαύσει ή μη το έργο που προβάλλεται μπροστά στα μάτια του, όχι αυτό που θα ήθελε να δει, ούτε αυτό που φανταζόταν ότι θα έβλεπε. Με όλα αυτά υπ' όψιν μας λοιπόν, επιστρέφω στην αρχική μου παρατήρηση: Εξαιρετικό!
Εάν η "Μικρή Γοργόνα" του 1989 σηματοδότησε σαφέστατα τη νέα εποχή της Disney και των κινουμένων σχεδίων γενικότερα, με όλες αυτές τις υπέροχες καλλιτεχνικές και εισπρακτικές επιτυχίες που ακολούθησαν, τούτη εδώ αποτελεί ξεκάθαρα την καλύτερη (έως τώρα τουλάχιστον) live action διασκευή της Εταιρείας και ταυτόχρονα ένα ολοκληρωμένο και αυτούσιο κινηματογραφικό επίτευγμα. Υπερπαραγωγή στο σύνολό της, την οποία ο Ρομπ Μάρσαλ χειρίζεται με μαστοριά και με αυτοπεποίθηση, η "Μικρή Γοργόνα" συνδυάζει το παραμύθι, το συναίσθημα, το χιούμορ και την ενηλικίωση με το εντυπωσιακό θέαμα και το φανταχτερό μιούζικαλ, σε μέτρο όμως ανθρώπινο που παραδόξως πώς δεν στερείται ρεαλισμού εντός όλου αυτού του φανταστικού σύμπαντος όπου ξετυλίγεται. Από πού να ξεκινήσω και τι να πρωτοθυμηθώ; Τις υπέροχες, νέες (συμφωνικές σχεδόν) ενορχηστρώσεις των τραγουδιών που όλοι λατρέψαμε; Τα φωτορεαλιστικά εφφέ; Την απόλυτη αρμονία στη συνύπαρξη φανταστικών πλασμάτων, ψαριών και πουλιών με ανθρώπινη λαλιά με τον δικό μας, γνώριμο κόσμο; Το καστ;
Όλοι τους είναι υπέροχοι. Από τον Βασιλιά Τρίτωνα του Χαβιέ Μπαρδέμ και την Ούρσουλα της Μελίσα ΜακΚάρθυ (εξαιρετική, αλλά σκηνοθετημένη με απόλυτο έλεγχο, χωρίς να αφήνεται να κάνει τα δικά της), μέχρι τον γοητευτικό αλλά γήινο πρίγκιπα Έρικ του Τζόνα Χάουερ-Κινγκ, οι χαρακτήρες της ταινίας παρουσιάζονται πλήρεις, με ουσία και ενσυναίσθηση, εκφράζοντας ταυτόχρονα πάθη, συναίσθημα και ιδεολογία, ενώ το ίδιο άψογη είναι και η "καρτουνίστικη" αποτύπωση των μη ανθρώπινων ηρώων (ίσως, τώρα που το ξανασκέφτομαι, ο Φούσκας να μην έπρεπε να είναι τόσο ρεαλιστικός, σήκωνε λίγο περισσότερο παιχνίδι στην όψη). Με τέσσερα νέα τραγούδια που φέρουν την υπογραφή του συνθέτη των πρωτότυπων, Άλαν Μένκεν (που γράφει και τη μουσική της ταινίας) και του ταλαντούχου Μανουέλ Μιράντα, αλλά και την αφαίρεση δύο από τα παλιά, το ζύγι μουσικής και πρόζας κρατά την απόλυτη ισορροπία, με όλες τις μουσικές σεκάνς να αποτελούν στιγμές μεγάλου μιούζικαλ, αλλά χωρίς να ξεφεύγουν από το ύφος και τον τόνο του υπόλοιπου φιλμ.
Όσο για τη Χάλε Μπέιλυ που κρατά τον ρόλο της Άριελ, πρόκειται για πλάσμα μαγικό, βγαλμένη κι η ίδια λες μέσα από τα παραμύθια και με φωνή που μαγεύει εξίσου, όπως οι σειρήνες αδελφές της. Εν τω μεταξύ, επειδή πολύ μελάνι και πολύ μίσος χύθηκε για την επιλογή της, οφείλω να πω δυο λόγια σχετικά. Έχω υπάρξει κι εγώ αντίθετος με το race blind casting (το οποίο πολύ έντονα εφάρμοσε βάσει πολιτικής το BBC πρόσφατα) όταν αυτό επηρεάζει το χρονικό, πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι της εποχής όπου διαδραματίζεται η εκάστοτε παραγωγή (μαύρος ηθοποιός στον ρόλο του Ιαβέρη π.χ. στα χρόνια του Ουγκώ είναι απλά ιστορικό λάθος). Καθώς όμως δεν υπάρχουν επιστημονικά τεκμήρια που να πιστοποιούν πως η Άριελ είναι ξανθή, με λευκή επιδερμίδα και γαλάζια μάτια, αφήστε μας σας παρακαλώ πολύ στην ησυχία μας, γιατί έχουμε και τα δικά μας ζόρια. Σε μια εποχή όπου η ορατότητα και η συμπερίληψη είναι πέρα για πέρα αναγκαίες και χρήσιμες, άριστα πράττει η Disney στη συγκεκριμένη περίπτωση, εφόσον δεν ποδοπατά ιστορικά δεδομένα, προσφέροντάς μας μια υπέροχη Άριελ που πέραν όλων των άλλων θα κάνει τα ματάκια σε εκατομμύρια παιδιά με λιγότερο ξανθά μαλλιά και με λιγότερο κατάλευκη επιδερμίδα, να λάμψουν από χαρά και ευτυχία, βλέποντας τον εαυτό τους στη μεγάλη οθόνη να ζει μια μαγευτική περιπέτεια.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου