Dancer (2016)

Ελληνικός τίτλος: Ο χορευτής

Με το συμπάθιο, αλλά, με τη συγκεκριμένη ταινία, η πρώτη σκέψη που σου έρχεται είναι: "Ποιος, σκατά, είναι ο Σεργκέι Πολούνιν και γιατί τον έκαναν ντοκυμανταίρ"; Ως απάντηση, λοιπόν, μαθαίνεις πως πρόκειται για έναν ταλαντούχο χορευτή, φτωχό παιδί-θαύμα μάλιστα από μια μίζερη πόλη της Ουκρανίας, ο οποίος μόλις στα 22 του εγκατέλειψε και άφησε σύξυλα τα Βασιλικά Μπαλέτα του Λονδίνου, όπου ήταν ήδη ο νεαρότερος στην ιστορία τους πρώτος χορευτής και για τον οποίο το κοινό προαγόραζε εισιτήρια για τις παραστάσεις του 2 χρόνια νωρίτερα. 

Άρα, η επόμενη σκέψη που κάνεις είναι: "Δηλαδή, είναι και ζωντανός και μόλις 26 ετών και παρ' όλα αυτά τού γύρισαν ταινία, κι εγώ πρέπει να πάω να τη δω διότι";.. Κι εδώ απαντά η μαγεία τού σινεμά και αυτός είναι ο λόγος που ο κινηματογράφος με παθιάζει. Διότι, πολύ απλά, κάθε πλάνο της ταινίας αυτής σε ενδιαφέρει, γνωρίζεις δεν γνωρίζεις από μπαλέτο, το αγαπάς ή το σιχαίνεσαι, δεν είναι  αυτό το θέμα μας. 

Το ντοκυμανταίρ του BBC, σε σκηνοθεσία του Στήβεν Κάντορ, δεν μιλά ούτε για το μπαλέτο, ούτε για την κλασσική μουσική, ούτε για τα τετριμμένα περί αφοσίωσης στην Τέχνη και άλλα τέτοια... Η ταινία επικεντρώνεται αποκλειστικά στον άνθρωπό της, τον αγκαλιάζει με την κάμερα, τον λούζει με αγάπη, και αφήνει τον ίδιο και τους κοντινούς του ανθρώπους να αφηγηθούν την ιστορία του. Και η ιστορία αυτή απεικονίζεται συναρπαστικά οπότε, at the end of the day που λέμε και στα Κάτω Πατήσια, σου είναι παντελώς αδιάφορο αν πρόκειται περί της ιστορίας ενός ταλαντούχου χορευτή είτε του περιπτερά της γειτονιάς σου. Βέβαια, εντάξει, το αντικείμενο του χορού είναι αβανταδόρικο, αλλά μην περιμένετε πιρουέτες και πα-ντε-ντε. Επίσης μην περιμένετε να ακούσετε κλασσικές μελωδίες, αφού, σοφά, η επιλογή των μουσικών θεμάτων παίζει από ροκ σε ποπ και ρυθμικά ντραμς που δονούν το subwoofer της αίθουσας. 

Με πλούσιο υλικό από την προσωπική βιντεοκάμερα με την οποία τον τραβούσε η μαμά του όταν ήταν μικρός και με behind the scenes αποσπάσματα εμφανίσεών του σε μεγάλες σκηνές, ο Χορευτής είναι ένα εξαιρετικό πορτραίτο του Σεργκέι Πολούνιν, ενός ευλογημένου από το ταλέντο κωλόπαιδου, με ανασφάλειες και συναισθηματικό μπλοκάρισμα που αναζητά την ελευθερία του από αυτό που η φύση τον έχει επιλέξει να κάνει... Να χορεύει. Προμοτάρει τον εαυτό του; Αναμφισβήτητα, ναι. Αλλά είναι τόσο κούκλος και τόσο φωτογενής και τόσο έξυπνος που καλά κάνει, εφόσον το τελικό αποτέλεσμα, αυτά τα 84 λεπτά κινηματογραφικής αφήγησης (γιατί, ναι, η ταινία είναι σινεμά και μάλιστα καλό, κι ας ρέπει συγκινησιακά προς το reality), σε συνεπαίρνουν, σε ενδιαφέρουν, σε κερδίζουν, σε ιντριγκάρουν και σε συγκινούν. Κι έρχεται και η χορογραφία του Take me to Church, ενσωματωμένη άριστα μέσα στην ταινία, και νιώθεις πως αόρατα χέρια σε βουτάνε από τα σπλάχνα και σε στροβιλίζουν στην αίθουσα, να χορεύεις με την οθόνη που μοιάζει να αιωρείται, ενώ η καρδιά σου χτυπά πιο δυνατά από τα μπάσα που συγκλονίζουν.