La pazza gioia (2016)

Ελληνικός τίτλος: Η τρελή χαρά

Δραματική κομεντί των BAC/Rai, σε σκηνοθεσία Πάολο Βιρτζί, με την Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι και την Μικαέλα Ραματσότι. 

Η Μπεατρίτσε και η Ντονατέλλα, δύο γυναίκες που βρίσκονται σε ψυχιατρική κλινική κατόπιν δικαστικής εντολής, γίνονται φίλες και δραπετεύουν για να ξεκινήσουν μια περιπέτεια αυτογνωσίας και τρέλας. 

Γλυκόπικρη ταινία με μία εξαιρετική πρωταγωνίστρια, καθώς είναι η Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι που σηκώνει επάνω της όλο το βάρος με την εξωστρεφή και καταλυτική παρουσία της σχεδόν σε κάθε σκηνή. Όχι πως η συμπρωταγωνίστριά της δεν είναι επάξια για τον πιο σκοτεινό ρόλο για τον οποίο την επέλεξαν, όμως ο χαρακτήρας της είναι περισσότερο μονοδιάστατος και πιο εύκολος στην απόδοσή του, σε αντίθεση με την Μπεατρίτσε που μιλά ακατάπαυστα, δείχνει μονίμως χαρούμενη και "αλλού" αλλά βγάζει έναν εσωτερικό πόνο και ταυτόχρονα μια δύναμη που τα περνά σχεδόν απαρατήρητα, με ένα νεύμα, με ένα χαμόγελο, με μια σύσπαση του προσώπου. Άλλωστε, είναι η πληθωρική φιγούρα της Μπεατρίτσε που σε κρατά από το χέρι σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, η οποία χάρη σε αυτήν ξεπερνά και τις αδυναμίες της. 

Το ταξίδι των δύο ηρωίδων δεν είναι πάντοτε ενδιαφέρον και σε κάποια σημεία νιώθεις πως επαναλαμβάνεται, ενώ τα διαφορετικά στιγμιότυπα που το συνθέτουν είναι άνισα μεταξύ τους. Ας πούμε, όσο εξαιρετική είναι η σκηνή της συνάντησης τη Ντονατέλλα με τον γιο της, άλλο τόσο τραβηγμένη συγκινησιακά είναι η συνάντηση με τον πατέρα της. Από την άλλη, τα περιστατικά που αφορούν την Μπεατρίτσε (Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι) είναι ρηχά και μοιάζουν αδούλευτα, αλλά και πάλι τα σώζει η ερμηνεία της. Αυτό που αναμφισβήτητα κατορθώνει ο σκηνοθέτης είναι να εξισορροπήσει το δράμα με την κωμωδία (δίνοντας ίσως μεγαλύτερη έμφαση στην κωμωδία), αλλά είναι εμφανής η έλλειψη ενός καλύτερου σεναριακού υλικού που θα του επέτρεπε να πάει το φιλμ μερικά βήματα πιο πέρα.