Κινηματογράφοι - Ααβόρα Art Cinema
Ποιος γίνεται να αποκαλεί εαυτόν σινεφίλ και να μην έχει κατέβει τα σκαλιά της Ααβόρας, τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του; Κινηματογράφος γειτονιάς, της Νεάπολης, στην Ιπποκράτους, κοντά στη συμβολή της με την Αλεξάνδρας, η Ααβόρα γράφει μίλια στη σινεφίλ πορεία της Αθήνας από το 1983.
Ας τα πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1964, ως ένας τυπικός κινηματογράφος της περιοχής, φροντισμένος, όμως και φτιαγμένος χωρίς επιπολαιότητες. Κλασσικά στη Β' Προβολή στις αρχές του, πέρασε στην Α' ακολούθως και διαβάζω ότι έζησε δόξες με ελληνικές ταινίες. Το 1977, όταν το ελληνικό σινεμά όπως το γνώριζαν μέχρι τότε είχε πεθάνει, η Ααβόρα επιθυμώντας να αλλάξει level εξοπλίζεται με ένα σύστημα ισχυρού στερεοφωνικού και τετραφωνικού ήχου, το Megasound που αποτελούσε την απάντηση της Warner στο Sensurround της Universal (το οποίο είχε εγκαταστήσει ο Απόλλωνας στη Σταδίου). Για να αποδώσει το σύστημα, όμως, έπρεπε να υπάρχουν και οι αντίστοιχες κόπιες, αλλά η μιζέρια στην κινηματογραφική αγορά στις αρχές του '80 δεν άφηνε πολλά περιθώρια για πολυτέλειες.
Με την πάροδο των ετών, οι αίθουσες στην Αθήνα υποφέρουν, μαζί τους και η Ααβόρα, η οποία πλέον στέκει μόνη στη γειτονιά, με τη γειτονική Γρανάδα στην Αλεξάνδρας να έχει ήδη κλείσει και να έχει γίνει θέατρο. Το 1983 σηματοδοτεί την έναρξη της νέας εποχής για τον κινηματογράφο της Ιπποκράτους. Στα χέρια του νέου της ιδιοκτήτη, του Θόδωρου Ρίγγα, οραματιστή ανθρώπου και βαθιά κινηματογραφόφιλου με την ουσιαστική έννοια του όρου, η Ααβόρα πράττει το αδιανόητο: βγαίνει εκτός κυκλώματος διανομής και μεταμορφώνεται σε αίθουσα που παίζει αποκλειστικά παλιές, κλασσικές ταινίες. Κάποιες από αυτές ανήκουν στον ίδιο τον κινηματογράφο, ή τουλάχιστον στο γραφείο διανομής του ιδιοκτήτη του, ο οποίος εκείνα τα χρόνια έδειξε μια ιδιαίτερη αγάπη στο παλιό βρετανικό σινεμά, επιτρέποντάς μας να δούμε ταινίες των οποίων την ύπαρξη ούτε είχαμε ονειρευτεί. Άλλες εβδομάδες, η Ααβόρα έπαιζε ταινίες μεγάλων δημιουργών που έβρισκε ξεχασμένες στα υπόγεια των άλλων διανομέων. Αν δεν με απατά η μνήμη μου, η πρώτη ταινία που είχα δει εκεί, που ήταν και η πρώτη σε διανομή του ίδιου του κινηματογράφου ήταν το That Hamilton Woman, του Αλεξάντερ Κόρντα, με την Βίβιαν Λη, ενώ πάντα εκεί είχα πρωτοδεί τον Θάνατο στη Βενετία, το 1900 και αναρίθμητες άλλες. Το πείραμα, μολονότι πρωτόγνωρο, πέτυχε και κάθε εβδομάδα όλο και περισσότεροι ανέβαιναν την Ιπποκράτους για να απολαύσουν κλασσικό σινεμά, όσο φθαρμένες κι αν ήταν οι κόπιες. Αν θυμηθούμε δε και το γειτονικό Άλφαβιλ στη Μαυρομιχάλη, που στα χέρια της οικογένειας Στεργιάκη είχε μεταμορφωθεί από τσοντάδικο (Playboy) σε αίθουσα τέχνης και αφιερωμάτων, η γειτονιά ήταν ο απόλυτος σινεφίλ παράδεισος.
Εκμεταλλευόμενος τη δημοφιλία του κινηματογράφου του, ο ιδιοκτήτης του έπαιζε επιλεκτικά και ταινίες Α' Προβολής, αλλά υπό ειδικές συνθήκες. Για παράδειγμα, ουδείς ξεχνά ότι το 1986, σε συνεργασία με την Σπέντζος Φιλμ, η οποία επίσης πίστεψε το πείραμα, η Ααβόρα έπαιξε κατ' αποκλειστικότητα την Μπέττυ Μπλου, του Ζαν-Ζακ Μπενέξ και έβγαλε όλη εκείνη τη σαιζόν σχεδόν μόνο με αυτή την ταινία. Αν δεν είχατε δει τις ουρές από το ταμείο να ξεχειλίζουν στην Ιπποκράτους εκείνη τη χρονιά, δεν έχετε δει τίποτα.
Η Ααβόρα έμεινε πιστή στη φιλοσοφία του art cinema (το οποίο πλέον κοσμεί και το όνομά της), με προσεκτικές επιλογές Α' και Β' Προβολής και συνεχές φρεσκάρισμα της αίθουσας. Αρχές '90 εξοπλίζεται με Dolby SR, ενώ αντικαθιστά τη σινεμασκόπ οθόνη της με μια ολοκαίνουργια, full frame, που τη διαφήμιζε ως "γιγαντοθόνη", όρος που ήταν πολύ της μόδας εκείνα τα χρόνια και τον οποίο είχε λανσάρει πρώτο το Ιντεάλ. Σήμερα η Ααβόρα παραμένει αγαπημένα ίδια, εκεί στην Ιπποκράτους, στο ισόγειο της πολυκατοικίας που φιλοξενεί την είσοδό της, πίσω από τις κολώνες, με τα φώτα της να δίνουν ζωή στη γειτονιά (που είναι αδικαιολόγητα κακοφωτισμένη από τον Δήμο Αθηναίων). Το ταμείο βρίσκεται στο πεζοδρόμιο, δίπλα στον ολόφωτο τοίχο (δεξιά του) με τις φωτογραφίες των ταινιών που παίζονται ή θα παιχτούν και στην είσοδο. Αμέσως μόλις μπείτε, θα συναντήσετε το μπαρ στα δεξιά σας καθώς και την πρόσβαση στον εξώστη και ίσια μπροστά τα σκαλιά που οδηγούν στην αίθουσα. Ο κινηματογράφος είναι υπόγειος, αλλά χωρίς μεγάλο βάθος. Αφίσες από παλιές ταινίες, μια παλιά μηχανή προβολής και άλλα αξιολάτρευτα memorabilia κοσμούν τους χώρους υποδοχής. Η είσοδος της αίθουσας είναι στα δεξιά σας μόλις κατεβείτε τα σκαλιά και σας βάζει στο πίσω μέρος της. Φροντισμένος κινηματογράφος, με μεγάλη ψηλοτάβανη αίθουσα, με εξώστη και ένα θεωρείο μόνο στα αριστερά και τη μεγάλη οθόνη του να κυριαρχεί στο χώρο. Οι παλιές ξύλινες θέσεις έχουν φύγει με την τελευταία ανακαίνιση και τη θέση τους την έχουν δώσει σε αναπαυτικές και με άνεση χώρου τοποθετημένες κατακόκκινες πολυθρόνες (αυτές που γνωρίζουμε και αγαπάμε στα παλιά Odeon). Η προβολή είναι εννοείται ψηφιακή με σύστημα της Barco, και ο ήχος δυνατός, καθαρός και με βάθος.
Ας τα πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1964, ως ένας τυπικός κινηματογράφος της περιοχής, φροντισμένος, όμως και φτιαγμένος χωρίς επιπολαιότητες. Κλασσικά στη Β' Προβολή στις αρχές του, πέρασε στην Α' ακολούθως και διαβάζω ότι έζησε δόξες με ελληνικές ταινίες. Το 1977, όταν το ελληνικό σινεμά όπως το γνώριζαν μέχρι τότε είχε πεθάνει, η Ααβόρα επιθυμώντας να αλλάξει level εξοπλίζεται με ένα σύστημα ισχυρού στερεοφωνικού και τετραφωνικού ήχου, το Megasound που αποτελούσε την απάντηση της Warner στο Sensurround της Universal (το οποίο είχε εγκαταστήσει ο Απόλλωνας στη Σταδίου). Για να αποδώσει το σύστημα, όμως, έπρεπε να υπάρχουν και οι αντίστοιχες κόπιες, αλλά η μιζέρια στην κινηματογραφική αγορά στις αρχές του '80 δεν άφηνε πολλά περιθώρια για πολυτέλειες.
Με την πάροδο των ετών, οι αίθουσες στην Αθήνα υποφέρουν, μαζί τους και η Ααβόρα, η οποία πλέον στέκει μόνη στη γειτονιά, με τη γειτονική Γρανάδα στην Αλεξάνδρας να έχει ήδη κλείσει και να έχει γίνει θέατρο. Το 1983 σηματοδοτεί την έναρξη της νέας εποχής για τον κινηματογράφο της Ιπποκράτους. Στα χέρια του νέου της ιδιοκτήτη, του Θόδωρου Ρίγγα, οραματιστή ανθρώπου και βαθιά κινηματογραφόφιλου με την ουσιαστική έννοια του όρου, η Ααβόρα πράττει το αδιανόητο: βγαίνει εκτός κυκλώματος διανομής και μεταμορφώνεται σε αίθουσα που παίζει αποκλειστικά παλιές, κλασσικές ταινίες. Κάποιες από αυτές ανήκουν στον ίδιο τον κινηματογράφο, ή τουλάχιστον στο γραφείο διανομής του ιδιοκτήτη του, ο οποίος εκείνα τα χρόνια έδειξε μια ιδιαίτερη αγάπη στο παλιό βρετανικό σινεμά, επιτρέποντάς μας να δούμε ταινίες των οποίων την ύπαρξη ούτε είχαμε ονειρευτεί. Άλλες εβδομάδες, η Ααβόρα έπαιζε ταινίες μεγάλων δημιουργών που έβρισκε ξεχασμένες στα υπόγεια των άλλων διανομέων. Αν δεν με απατά η μνήμη μου, η πρώτη ταινία που είχα δει εκεί, που ήταν και η πρώτη σε διανομή του ίδιου του κινηματογράφου ήταν το That Hamilton Woman, του Αλεξάντερ Κόρντα, με την Βίβιαν Λη, ενώ πάντα εκεί είχα πρωτοδεί τον Θάνατο στη Βενετία, το 1900 και αναρίθμητες άλλες. Το πείραμα, μολονότι πρωτόγνωρο, πέτυχε και κάθε εβδομάδα όλο και περισσότεροι ανέβαιναν την Ιπποκράτους για να απολαύσουν κλασσικό σινεμά, όσο φθαρμένες κι αν ήταν οι κόπιες. Αν θυμηθούμε δε και το γειτονικό Άλφαβιλ στη Μαυρομιχάλη, που στα χέρια της οικογένειας Στεργιάκη είχε μεταμορφωθεί από τσοντάδικο (Playboy) σε αίθουσα τέχνης και αφιερωμάτων, η γειτονιά ήταν ο απόλυτος σινεφίλ παράδεισος.
Εκμεταλλευόμενος τη δημοφιλία του κινηματογράφου του, ο ιδιοκτήτης του έπαιζε επιλεκτικά και ταινίες Α' Προβολής, αλλά υπό ειδικές συνθήκες. Για παράδειγμα, ουδείς ξεχνά ότι το 1986, σε συνεργασία με την Σπέντζος Φιλμ, η οποία επίσης πίστεψε το πείραμα, η Ααβόρα έπαιξε κατ' αποκλειστικότητα την Μπέττυ Μπλου, του Ζαν-Ζακ Μπενέξ και έβγαλε όλη εκείνη τη σαιζόν σχεδόν μόνο με αυτή την ταινία. Αν δεν είχατε δει τις ουρές από το ταμείο να ξεχειλίζουν στην Ιπποκράτους εκείνη τη χρονιά, δεν έχετε δει τίποτα.
Η Ααβόρα έμεινε πιστή στη φιλοσοφία του art cinema (το οποίο πλέον κοσμεί και το όνομά της), με προσεκτικές επιλογές Α' και Β' Προβολής και συνεχές φρεσκάρισμα της αίθουσας. Αρχές '90 εξοπλίζεται με Dolby SR, ενώ αντικαθιστά τη σινεμασκόπ οθόνη της με μια ολοκαίνουργια, full frame, που τη διαφήμιζε ως "γιγαντοθόνη", όρος που ήταν πολύ της μόδας εκείνα τα χρόνια και τον οποίο είχε λανσάρει πρώτο το Ιντεάλ. Σήμερα η Ααβόρα παραμένει αγαπημένα ίδια, εκεί στην Ιπποκράτους, στο ισόγειο της πολυκατοικίας που φιλοξενεί την είσοδό της, πίσω από τις κολώνες, με τα φώτα της να δίνουν ζωή στη γειτονιά (που είναι αδικαιολόγητα κακοφωτισμένη από τον Δήμο Αθηναίων). Το ταμείο βρίσκεται στο πεζοδρόμιο, δίπλα στον ολόφωτο τοίχο (δεξιά του) με τις φωτογραφίες των ταινιών που παίζονται ή θα παιχτούν και στην είσοδο. Αμέσως μόλις μπείτε, θα συναντήσετε το μπαρ στα δεξιά σας καθώς και την πρόσβαση στον εξώστη και ίσια μπροστά τα σκαλιά που οδηγούν στην αίθουσα. Ο κινηματογράφος είναι υπόγειος, αλλά χωρίς μεγάλο βάθος. Αφίσες από παλιές ταινίες, μια παλιά μηχανή προβολής και άλλα αξιολάτρευτα memorabilia κοσμούν τους χώρους υποδοχής. Η είσοδος της αίθουσας είναι στα δεξιά σας μόλις κατεβείτε τα σκαλιά και σας βάζει στο πίσω μέρος της. Φροντισμένος κινηματογράφος, με μεγάλη ψηλοτάβανη αίθουσα, με εξώστη και ένα θεωρείο μόνο στα αριστερά και τη μεγάλη οθόνη του να κυριαρχεί στο χώρο. Οι παλιές ξύλινες θέσεις έχουν φύγει με την τελευταία ανακαίνιση και τη θέση τους την έχουν δώσει σε αναπαυτικές και με άνεση χώρου τοποθετημένες κατακόκκινες πολυθρόνες (αυτές που γνωρίζουμε και αγαπάμε στα παλιά Odeon). Η προβολή είναι εννοείται ψηφιακή με σύστημα της Barco, και ο ήχος δυνατός, καθαρός και με βάθος.
Η περιπέτεια του κορωνοϊού μάς την έχει στερήσει προσωρινά, από το 2020 μέχρι και τα τέλη του 2021.
Η Ααβόρα είναι μέλος του δικτύου των Europa Cinemas.
Ααβόρα
Ιπποκράτους 180, Νεάπολη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου