Sieranevada (2016)

Δραματική κωμωδία του Κρίστι Πουίου, με τους Μίμυ Μπρανέσκου, Ιλόνα Μπρεζογιάνου, Άνα Τσιοντέα, Ντάνα Ντογκάρου, Σιμόνα Γκίτα, Μαρίν Γκριγκόρε, Ρολάντο Ματσάνγκος. 

Ο Λάρυ, τέως γιατρός και νυν πωλητής ιατρικών μηχανημάτων, πηγαίνει με τη γυναίκα του στο σπίτι της μητέρας του, όπου έχουν ήδη μαζευτεί συγγενείς για τα 40 του πατέρα του, Μια επίσκεψη που ο ίδιος θα ήθελε να τελειώσει νωρίς, εξελίσσεται σε οικογενειακή οδύσσεια αποκαλύψεων, μυστικών και μίνι-εκρήξεων αλήθειας. 

Η ταινία είναι το οικογενειακό τραπέζι που βγήκε από την κόλαση, το τραπέζι στο οποίο όλοι μας έχουμε βρεθεί και δεν ξέραμε τι να κάνουμε για να εξαφανιστούμε ή για να ανοίξει η γη και να μας καταπιεί. Μην περιμένετε, όμως, ξεσπάσματα και συγκλονιστικές αποκαλύψεις όπως στην "Οικογενειακή γιορτή". Η Sieranevada, με τον ανορθόγραφα γραμμένο τίτλο της (όπως η οροσειρά Σιέρα Νεβάδα, που όμως δεν παραπέμπει και πουθενά σε ό,τι αφορά την ταινία) είναι ένα δράμα δωματίου (ή διαμερίσματος, για να ακριβολογούμε), όπου όλα φαντάζουν φυσιολογικά και δείχνουν φυσιολογικά, όπως φυσιολογική φανταζόμαστε πως είναι και η δική μας ζωή. Θεματολογικά, πραγματεύεται μια ρουτινιάρικη καθημερινότητα, με συζητήσεις για τα παιδικά χρόνια, τις σχέσεις, τα έθιμα, τους γονείς, τη θρησκεία, το τσιγάρο, τις θεωρίες συνωμοσίας για τους Δίδυμους Πύργους, την κομμουνιστική επανάσταση στη χώρα, τον Τσαουσέσκου και άλλα τέτοια που φαντάζουν φαινομενικά εφιάλτης για μια ταινία τρίωρης διάρκειας. Και όμως, κυλάει στο μεγαλύτερο μέρος της σαν το νερό. 

Πολυπρόσωπο έργο, γυρισμένο με μεγάλης διάρκειας μονοπλάνα που απαιτούν μια απίστευτα χορογραφημένη κίνηση των ηθοποιών σε κάθε δωμάτιο του μικρού διαμερίσματος, αλλά και της κάμερας που στέκει αμέτοχος παρατηρητής σε κάθε σκηνή, να καταγράφει τα λόγια και τις αντιδράσεις αυτών των ανθρώπων που μαζεύτηκαν εκεί για να τιμήσουν τη μνήμη ενός νεκρού, αλλά που στην πορεία έχασαν τα αυγά και τα πασχάλια για να ασχοληθούν με τον μικροαστικό αυτισμό τους και τα ζόρια που τραβάει ο καθένας. Εξαιρετικές ερμηνείες από το σύνολο του καστ, διάλογοι προσεγμένοι σε κάθε λεπτομέρεια, που όμως μοιάζουν αυτοσχεδιαστικοί ενισχύοντας τον ρεαλισμό του εγχειρήματος, και ένας μικρόκοσμος τόσο οικουμενικός ώστε η ταινία να μιλά στο κάθε έναν από εμάς σε διαφορετικό επίπεδο. Αν, μάλιστα, το φινάλε είχε έρθει αμέσως μετά τη σκηνή του παράνομα παρκαρισμένου αυτοκινήτου, χωρίς το τελευταίο μέρος στο τραπέζι που νιώθεις ότι δεν προσθέτει τίποτα που δεν έχεις ήδη δει ή ακούσει, τότε αυτό το κλειστοφοβικό αστικό γουέστερν θα κέρδιζε σε κορύφωση.