Fantastic beasts and where to find them (2016) (3D)

Ελληνικός τίτλος: Φανταστικά ζώα και πού βρίσκονται

Περιπέτεια φαντασίας της Warner, σε σκηνοθεσία Ντέηβιντ Γέητς, με τους Έντι Ρέντμαίυν, Κόλιν Φάρελ, Κάθριν Γουώτερστον, Νταν Φόγκλερ, Έζρα Μίλλερ, Άλισον Σούντολ. 

Βρισκόμαστε στη Νέα Υόρκη του Μεσοπολέμου, όπου καταφθάνει ο Νιουτ Σκαμάντερ, μάγος και προστάτης φανταστικών πλασμάτων. Όταν ένα από τα φανταστικά πλάσματα το σκάει από τη βαλίτσα του, μπαίνει στο στόχαστρο του Κογκρέσου Μαγικών Υποθέσεων των ΗΠΑ, για να διαπιστώσει ότι κάτι σκοτεινό καραδοκεί στους δρόμους της πόλης. 

Η παλιοπαρέα του Χάρι Πότερ, από την εταιρεία παραγωγής και τον σκηνοθέτη μέχρι -φυσικά- τη συγγραφέα Τζ. Κ. Ρόουλινγκ συναντιούνται ξανά για την εκκίνηση ενός νέου έπους στον κόσμο της μαγείας, αυτή τη φορά στην άλλη όχθη του Ατλαντικού και 70 χρόνια πριν τις περιπέτειες του νεαρού μάγου με τα στρογγυλά γυαλάκια. Εξαιρετική η ιδέα, αλλά δεν παύεις να αναρωτιέσαι αν η ταινία έχει δική της υπόσταση χωρίς το hype του Χάρι Πότερ από το οποίο φυσικά και παίρνει τη δύναμή της -η ταινία άλλωστε ξεκινά με τη χαρακτηριστική μουσική φράση του Τζων Γουίλλιαμς από τον Χάρι Πότερ επάνω στο σήμα της Warner. Με πιο απλά λόγια, θα είχε την επιτυχία που έχει αν δεν ήξερες ότι πρόκειται για ταινία βγαλμένη από το ίδιο σύμπαν; Η απάντηση είναι "ναι", αλλά υπό προϋποθέσεις. Η υπόθεση είναι σαφώς αυτόνομη, αλλά θεωρεί δεδομένο ότι γνωρίζεις τις προηγούμενες ταινίες, αφού οι αναφορές στο Χόγκουωρτς και στον Ντάμπλντορ δεν επεξηγούνται, αλλά λειτουργούν ως εσωτερικά αστεία, άρα και αποδυναμώνουν το εγχείρημα ως ξεχωριστό έργο με προσωπική ταυτότητα. Παρ' όλα αυτά, η ιστορία εξελίσσεται με ενδιαφέρον, παρουσιάζοντας μια εναλλακτική κοινότητα μάγων στις ΗΠΑ, η οποία έχει αναπτύξει διαφορετικές αντιλήψεις και πολιτικές από αυτήν της Μεγάλης Βρετανίας, αλλά και πάλι χωρίς να το σενάριο να τις εκμεταλλεύεται σε βάθος, ακριβώς επειδή θεωρεί de facto ότι έχουμε δει όλες τις ταινίες της σειράς. 

Ο πρωταγωνιστής αυτός καθ' εαυτός είναι χαριτωμένος, υπερβολικά καρτουνίστικος όμως, και δεν έχει τη δύναμη του ήρωα που θα μπορούσε να σηκώσει σειρά ταινιών επάνω του. Την ίδια στιγμή, όμως, η "μαγική" πλευρά της ταινίας σε αποζημιώνει με πολύ προσεγμένα εφφέ, πρωτότυπα πλάσματα που βλέπουμε για πρώτη φορά, δυναμικούς ήχους και μια συμπαθή τρισδιάστατη μετατροπή που ενισχύει το αίσθημα εντυπωσιασμού, χωρίς να είναι το καλύτερο 3D που έχουμε δει. Η βασική μου ένσταση είναι ότι το φιλμ επικεντρώνει το χρόνο του στο κυνήγι των πλασμάτων που έχουν ξεφύγει, καταφεύγοντας σε χαριτωμενιές, ενώ αφήνει ως backstory το πιο δυνατό κατ' εμέ σημείο της ιστορίας, τα παιδιά με μαγικές ικανότητες που καταπιεσμένα από την κοινωνία για τη διαφορετικότητά τους, την απωθούν σε τέτοιο βαθμό που τελικά τα σκοτώνει. Εξαιρετική ιδέα, με οικουμενικές διαστάσεις, που όμως μένει ανεκμετάλλευτη ουσιαστικά, καθώς θεωρούν πως αν εστίαζαν σε αυτό, η ταινία θα σκοτείνιαζε επικίνδυνα, Το καστ είναι γενικώς συμπαθές, με τον Νταν Φόγκλερ να ισορροπεί με ρεαλισμό τον κωμικό -κατ' ουσίαν- ρόλο του και τον Έζρα Μίλλερ να γεμίζει την οθόνη με ένα βλέμμα που πλημμυρίζει από φόβο, απόγνωση, θυμό και πανικό. Με δυο λόγια, τα Φανταστικά Πλάσματα έχουν όλα τα συστατικά μιας εύπεπτης επιτυχίας που δεν απογοητεύει, αλλά που δεν τα ανακατεύει με τον τρόπο που θα έπρεπε ώστε να γίνουν μια ακόμα καλύτερη ταινία με προσωπικότητα.