Toni Erdmann (2016)

Δραματική κομεντί της Match Factory, σε σκηνοθεσία Μάρεν Άντε, με τους Πέτερ Σιμόνισεκ, Σάντρα Χιούλερ, Μίκαελ Βίττενμπορν, Τόμας Λόιμπλ, Τρύσταν Πούττερ. 

Ο Βίνφριντ Κονράντι είναι ένας μεσήλικας καθηγητής καλλιτεχνικών στη Βεστφαλία, που βλέπει τις ημέρες του να κυλούν αδιάφορα και πληκτικά, Χωρισμένος, με μια κόρη που ζει και εργάζεται στο Βουκουρέστι, σε μια πολυεθνική εταιρεία συμβούλων, μια ταλαιπωρημένη από την υγεία της μητέρα και έναν γερασμένο σκύλο, ο Βίνφριντ καταφεύγει για σωτηρία σε κάτι χοντροκομμένες πλάκες που όμως δεν βρίσκουν αποδέκτη. Πεπεισμένος πως η κόρη του είναι δυστυχισμένη εκεί που ζει, αποφασίζει να της κάνει μια επίσκεψη-έκπληξη, η οποία γρήγορα καταλήγει σε καταστροφή. Χωρίς να το βάζει κάτω, φοράει μια τρισάθλια περούκα και μια ψεύτικη μασέλα και δημιουργεί ένα άλτερ-έγκο, τον Τόνι Έρντμαν, έναν δήθεν επιχειρηματία, δήθεν πρέσβη της Γερμανίας, δήθεν σύμβουλο, που επεμβαίνει καίρια στη ζωή της κόρης του προσπαθώντας να την κάνει να χαμογελάσει. 

Ακούγεται φαρσικό και χοντροκομμένο, όπως η περιγραφή του πρωταγωνιστή του, έλα όμως που δεν είναι. Πρόκειται για μια βαθιά ανθρώπινη ταινία, γεμάτη υπερβολές, αλλά που αγαπά τόσο πολύ τους ανθρώπους της που τελικά σε συνεπαίρνει. Κόντρα στη μεγάλη της διάρκεια που φαντάζει εξουθενωτική (2 ώρες και είκοσι λεπτά, απίστευτο!), κόντρα στη φαινομενική αφέλεια των επί της οθόνης τεκταινόμενων, κόντρα στην ψυχρότητα της πόλης, των ψευδών επαγγελματικών σχέσεων, κόντρα στην ίδια την αντιπαθέστατη κατ' ουσίαν ηρωίδα της, ο Τόνι Έρντμαν είναι μια σπουδαία ταινία που σε παρασύρει στον κόσμο της και στην πλήξη που αφηγείται, καθιστώντας σε κοινωνό της. Έχει δυο σπουδαίος πρωταγωνιστές (κυρίως η κόρη, η Σάντρα Χιούλερ, στον σαφώς λιγότερο αβανταδόρικο ρόλο της σκύλας κόρης), έχει ένα διεστραμμένο χιούμορ και κυρίως μια ζεστασιά στην ψυχή. Εύκολα αντιλαμβάνεσαι πως είναι η μοναξιά (η ουσιαστική, η βαθιά μοναξιά μέσα τους) που οδηγεί τους ήρωές της σε αυτά τα ατοπήματα, είναι οι αποκομμένες ρίζες τους (από την οικογένεια, από την πατρίδα, από το παρελθόν τους), είναι η ανάγκη τους για επαφή και αγάπη που μεταμορφώνεται σε δίψα για αναγνώριση, χοντροκομμένες πλάκες και επιφανειακές σχέσεις και είναι η πατρική φιγούρα του Βίνφριντ/Τόνι που περιθάλπει το χάος με αγάπη, μετουσιώνοντας έναν ήρωα-καρικατούρα στον πατέρα που πάντοτε θα μας κάνει ρεζίλι, αλλά που στην αλήθεια του μας αγαπά άνευ όρων και χωρίς καμία απαίτηση. Αναμφισβήτητα, ένα κινηματογραφικό στοίχημα που κερδήθηκε επάξια.