The light between oceans (2016)

Δραματική ταινία της Dreamworks, σε σκηνοθεσία Ντέρεκ Σίανφρανς, με τους Μάικλ Φασμπέντερ, Αλίσια Βικάντερ, Ρέητσελ Βάις. 

Ένας φαροφύλακας ζει στο απομονωμένο νησί Τζέινους (Ιανός) με τη γυναίκα του. Μετά από δύο απανωτές αποβολές, η νεαρή 'Ιζαμπελ είναι συντετριμμένη, οπότε όταν τα κύματα ξεβράζουν στο νησί μια βάρκα με έναν νεκρό άντρα και ένα βρέφος, το ζευγάρι αποφασίζει να αποσιωπήσει το γεγονός και να κρατήσουν το μωρό, παρουσιάζοντάς το ως δικό τους. 

Βαθιά συγκινητική και ανθρώπινη ταινία, γυρισμένη με μεράκι και δεξιοτεχνία από έναν ήσυχο σκηνοθέτη, με πολύ καλά δείγματα δουλειάς έως τώρα (Blue Valentine, The Place Beyond the Pines -αμφότερα με τον Ράυαν Γκόσλινγκ). Παρά το αβανταδόρικο θέμα της, η ταινία δεν πέφτει ποτέ στην παγίδα του εύκολου εντυπωσιασμού και του φτηνού εικονογραφημένου μελοδράματος, αφού έχει επενδύσει σε χαρακτήρες, έχοντας χτίσει το παρελθόν τους και το πλαίσιο εντός του οποίου δρουν και αντιδρούν. Συγκρατημένες ερμηνείες, λιτές και όχι Οσκαροϊκετευτικές (τον όρο μού τον είπε μια φίλη κι ακόμα κλαίω από τα γέλια), αποκάλυψη η Αλίσια Βικάντερ για ακόμη μία φορά, ακλόνητος όπως ο φάρος της ταινίας ο Μάικλ Φασπμέντερ και βεβαρημένη από τον πόνο της απώλειας σε κάθε της λέξη η Ρέητσελ Βάις. Είναι, όμως, το σύνολο των συντελεστών που αναδεικνύουν την ταινία σε κάθε της λεπτομέρεια: είναι η κίνηση της κάμερας που σαν χορογραφημένη σχεδόν ακολουθεί τους ηθοποιούς και τις ερμηνείες τους, μπαίνοντας μέσα στα συναισθήματά τους, είναι η καρτ-ποσταλίστικης ομορφιάς φωτογραφία του Άνταμ Άρκαπω που ξερνά χρώματα και φως σε κάθε πλάνο, είναι και οι συγκρατημένες μελωδίες του Αλεξάντρ Ντεπλά που ντύνουν την ταινία αλλά δεν αφήνονται ποτέ να την ξεπεράσουν. Ειδική μνεία οφείλω και στην εξαιρετική δουλειά που έχει γίνει στον ήχο, με τους παφλασμούς από τα κύματα, τη βοή του αέρα και το τραγούδι των γλάρων να κυκλώνουν τον θεατή και να δίνουν αριστοτεχνικά το στίγμα τού κάθε χώρου όπου διαδραματίζεται το έργο.