Ένας άλλος κόσμος (2015)


Δραματική ταινία της Village, σε σκηνοθεσία Χριστόφορου Παπακαλιάτη, με τον ίδιο και τους Τζέι Κέι Σίμμονς, Μαρία Καβογιάννη, Μηνά Χατζησάββα, Τοφίκ Μπαρόμ, Άντρεα Όσβαρτ, Νίκη Βακάλη, Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο. 

Μια νεαρή κοπέλα που παραλίγο να πέσει θύμα βιασμού σώζεται την τελευταία στιγμή από έναν μετανάστη που βρίσκεται στην Ελλάδα χωρίς χαρτιά. Ένα βασικό στέλεχος εταιρείας που βρίσκεται υπό εκκαθάριση λίγο πριν πωληθεί σε ξένο όμιλο, ερωτεύεται τη γυναίκα που έχει έρθει από το εξωτερικό να επιμεληθεί των απολύσεων και της εξυγίανσης. Μια μεσήλικη γυναίκα γνωρίζει τυχαία στο σούπερ μάρκετ έναν γερμανό ιστορικό που ζει μόνιμα στην Ελλάδα και ο οποίος τής ζητά να ξανασυναντηθούν. Τρεις ξαφνικοί έρωτες στην Αθήνα του σήμερα, τρεις απέλπιδες προσπάθειες για ευτυχία στον κόσμο μας που δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας, σε μια ταινία σύγχρονη, ζωντανή και ανθρώπινη που μιλάει κατ' ευθείαν στην καρδιά. 

Τρεις ιστορίες τις οποίες μολονότι δεν παρακολουθούμε παράλληλα, εντούτοις διαδραματίζονται κατά την ίδια χρονική περίοδο για να οδηγήσουν σε μια ανέλπιστη "συνάντηση" στο φινάλε που κάνει την καρδιά να σπαράξει. Κάθε μια ιστορία έχει τα συν και τα πλην της, με την τρίτη του ζεύγους Καβογιάννη-Σίμμονς να είναι μακράν και η καλύτερη. Αυτό δεν σημαίνει πως οι άλλες δύο δεν είναι φροντισμένες, απλά υπάρχουν κάποιες ερμηνευτικές αδυναμίες σε ορισμένα σημεία, όπως για παράδειγμα τα παιδικά ξεσπάσματα χαράς και ευθυμίας του πρόσφυγα και μια γενικότερη αμηχανία στον χαρακτήρα, ή ακόμα ο ρόλος που ερμηνεύει ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης που επαναλαμβάνει τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη. Στον τομέα που δεν μπορείς να βρεις το παραμικρό ψεγάδι είναι αυτός της παραγωγής, η οποία υπερβαίνει εαυτόν σε κάθε λεπτομέρεια, είτε είναι η εξαιρετική φωτογραφία της (Γιάννης Δρακουλαράκος), είτε ρυθμικό και νευρώδες μοντάζ (Στέλλα Φιλιπποπούλου) ή η μουσική του Κώστα Χρηστίδη που όλα μαζίσυμβάλλουν σε μια ολοκληρωμένη κινηματογραφική εμπειρία. Κι επειδή όλα αυτά δεν μπορούν να συμβούν χωρίς σκηνοθέτη, στη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης παρουσιάζεται σαφώς πιο ώριμος και ικανός να χειριστεί υπό την έννοια και του "διευθυντή-director" ένα απαιτητικό και πολύπλοκο εγχείρημα. Έχει κέφι το παλικάρι και όραμα και αγάπη για το σινεμά κι αυτό φαίνεται.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Θέατρο - Disorder (2024)

Αρραβωνιάσματα (1950) (Α/Μ)

O τελευταίος πειρασμός (1964) (Α/Μ)

Les amours d'Anaïs (2021)

Κινηματογράφοι- Village @ The Mall (Αίθουσες 1-11)