Wind River (2017)


Ελληνικός τίτλος: Στα ίχνη του ανέμου

Δραματική αστυνομική περιπέτεια των Voltage/Wild Bunch, σε σκηνοθεσία Τέυλορ Σέρινταν, με τους Τζέρεμυ Ρέννερ, Ελίζαμπεθ Όλσεν, Γκράχαμ Γκρην, Έρικ Λαντζ. 

Ο Κόρυ Λάμπερτ, ιχνηλάτης του Δασαρχείου μιας ορεινής περιοχής στη μέση του πουθενά, αναζητά ένα λιοντάρι που κατασπαράσσει τα κοπάδια, αλλά τελικά βρίσκει μιας νεαρή κοπέλα νεκρή μέσα στα χιόνια. Καθώς το σημείο όπου βρίσκεται το πτώμα, με εμφανή τα σημάδια βιασμού, βρίσκεται εντός των ορίων του ινδιάνικου καταυλισμού, αναγκάζονται να ζητήσουν τη βοήθεια του FBI. Ο σεναριογράφος του "Sicario -Ο εκτελεστής" και του "Πάση Θυσία" όχι μόνο υπογράφει αυτή τη σκοτεινή και δραματική αστυνομική ιστορία, αλλά περνά και πίσω από την κάμερα, παρουσιάζοντας για πρώτη φορά μια ολοκληρωμένη δική του κινηματογραφική ματιά (είχε σκηνοθετήσει ακόμη μία φορά το 2011, μια ταινία τρόμου, το "Vile", αλλά όχι σε δικό του σενάριο). Εν πρώτοις δεν τα καταφέρνει καθόλου άσχημα, καθώς, γνωρίζοντας την ιστορία από τα μέσα, κατορθώνει να αποδώσει το κλίμα της και στην οθόνη, μεταφέροντας το προσωπικό του όραμα ως δημιουργός. 

Υπνωτιστικό, αργό και υποβλητικό στην αρχή, με την panavision φωτογραφία (Μπεν Ρίτσαρντσον) να γεμίζει την οθόνη με την ερημιά και την απεραντοσύνη του τοπίου, δεν διστάζει να αλλάξει ρυθμό όταν χρειαστεί και να γίνει βαθιά βίαιο και έντονο στις σκηνές δράσης. Δεν είναι, όμως, η βία μόνο στις συγκεκριμένες σκηνές που συναρπάζει, είναι και η βία του θέματος, όλος αυτός ο πόνος που οι ήρωες κουβαλούν στου ώμους τους, αποκομμένοι από τα πάντα και χωρίς τη δυνατότητα της κάθαρσης. Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος που ο ήρωάς μας θεωρεί αυτοσκοπό να βρει και να τιμωρήσει τον ένοχο, ως ευκαιρία να προσφέρει στους άλλους την κάθαρση που ο ίδιος δεν ευτύχησε να ζήσει (και η δική του κόρη είχε βρεθεί νεκρή μέσα στην ερημιά, πριν από χρόνια, για λόγους που δεν έγιναν ποτέ γνωστοί). Και είναι εν μέσω αυτής τη άγριας ερημιάς, μέσα στο εκτυφλωτικό λευκό του χιονιού και τον παγωμένο αέρα που κάνει τους πνεύμονες να εκρήγνυνται, που αυτός ο αναπάντεχος ήρωας ψάχνει να βρει τους υπαίτιους για τον θάνατο της κοπέλας, όπως ένα αρπακτικό που ψάχνει να βρει το θύμα του. Εν τω μεταξύ, σαν άναρθρες κραυγές που μπερδεύονται με θρησκευτικούς ινδιάνικους ψαλμούς η μουσική του Νικ Κέηβ και του Γουώρεν Έλλις ενισχύει τη θλίψη του τοπίου για να ανέβει σε ένταση και τέμπο στις σκηνές του μακελειού, άριστα εναλλασσόμενες με τη σιωπή. 

Δεν μπορείς, πάντως, να παραγνωρίσεις και μία επιτήδευση πίσω από όλα αυτά τα καλά. Ένα "εξ επί τούτου" ψυχοπλάκωμα, λες και πρέπει σώνει και καλά τα πάντα να τα βαραίνει ο πόνος. Έτσι, η ερμηνεία του Τζέρεμι Ρέννερ (ενός ανθρώπου που τον έχουν σκληραγωγήσει ο τόπος, η δουλειά του, αλλά και το προσωπικό του δράμα) αν δεν είναι υποτονική, θα είναι στα όρια του λυγμού. Είναι όλοι θλιμμένοι και όλα είναι βαριά και ασήκωτα. Σαν να έχει χαθεί λίγο το μέτρο, σαν να ζουν όλοι εκεί σε ένα μόνιμο πένθος, σαν να πρέπει σώνει και καλά να φύγεις από το σινεμά με ένα πλάκωμα στο στήθος. Είναι και αυτό το άδικο του εγκλήματος που σου τσακίζει την ψυχή, έχεις να αντιμετωπίσεις και το μαζικό θανατικό, οπότε αναρωτιέσαι γιατί τόσος πόνος με το ζόρι, ακόμα και σε στιγμές που δεν χρειάζονται.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Θέατρο - Disorder (2024)

Αρραβωνιάσματα (1950) (Α/Μ)

O τελευταίος πειρασμός (1964) (Α/Μ)

Les amours d'Anaïs (2021)

Κινηματογράφοι- Village @ The Mall (Αίθουσες 1-11)