Barbara (2017)

Ελληνικός τίτλος: Μπάρμπαρα

Δραματική ταινία της Gaumont, σε σκηνοθεσία Ματιέ Αμαλρίκ, με τη Ζαν Μπαλιμπάρ και μαζί της τον σκηνοθέτη και τους Βενσάν Πεϊρανί, Ωρόρ Κλεμάν, Γκρεγκουάρ Κολέν. 

Ένας σκηνοθέτης, η πρωταγωνίστριά του και η μούσα του, η θρυλική τραγουδίστρια Μπάρμπαρα, τη ζωή της οποίας γυρίζουν ταινία. Δεν είναι αυτό που θα αποκαλούσαμε "βιογραφία", καθώς η ιστορία της τραγουδίστριας ξετυλίγεται σαν ταινία μέσα στην ταινία, αποσπασματικά, κατά τις πρόβες, την προετοιμασία και το γύρισμα κάποιων σκηνών, αλλά και μέσα από πάρα πολλά τραγούδια (όλα υποτιτλισμένα στην ελληνική κόπια), τα οποία προσεκτικά επιλεγμένα καθώς είναι, αφηγούνται κι αυτά της ζωή της. 

Ενδιαφέρον και ονειρικό το εγχείρημα στο σύνολό του, έχει όμως δύο βασικά προβλήματα: Κατ' αρχήν το σενάριο, το οποίο δεν πάει πουθενά. Ούτε βιογραφία είναι, ούτε ακριβώς ταινία μέσα στην ταινία είναι, ούτε εκμεταλλεύεται τη σχέση του σκηνοθέτη με την πραγματική Μπάρμπαρα την οποία και βλέπει στα μάτια της ηθοποιού του. Το δεύτερο πρόβλημα έγκειται στο ότι πολύ "γαλλική" και προϋποθέτει ντε φάκτο ότι γνωρίζεις πράγματα για όσα συμβαίνουν επί της οθόνης, άρα μπορείς και εύκολα να τα κατανοήσεις ενόσω αυτά απλά υπαινίσσονται. Προσωπικά, δε, είχα κι ένα τρίτο πρόβλημα, με το πιο μεγάλο, διάσημο και εμβληματκό τραγούδι της, το "Aigle Noir", το οποίο ακούγεται μόλις φευγαλέα και, ρε γαμώτο, δεν γίνεται να κάνεις ταινία για την Μπάρμπαρα χωρίς να ακουστεί μεγαλειωδώς το συγκεκριμένο τραγούδι. 

Τα σεναριακά κενά ισορροπούνταιι, όμως, από μια ενδιαφέρουσα αισθητική, που ξεκινά από τους τίτλους έναρξης και συνεχίζεται στη φωτογραφία, στα κάδρα και στην αποδόμηση των "ψεύτικων" εικόνων της ταινίας, καθώς το φιλμ περνά στην πραγματικότητα και το αντίθετο. Όμως, το κορυφαίο ατού του φιλμ είναι η ηθοποιός του, η Ζαν Μπαλιμπάρ. Όχι μόνο έχει μια αλλόκοτη ομοιότητα στην κοψιά με την τραγουδίστρια, αλλά η ερμηνεία της είναι απλά συγκλονιστική, καθώς μετατρέπεται μέσα σε δευτερόλεπτα από "Μπάρμπαρα" σε ηθοποιό ή το αντίστροφο, προκαλώντας δέος αλλά και τρόμο μερικές φορές, αφού βλέπεις δύο πρόσωπα στον ίδιο άνθρωπο. Ηθοποιός της Comédie-Française (του Εθνικού Θεάτρου, σαν να λέμε), αλλά και με μεγάλη παρουσία στον κινηματογράφο, η Ζαν Μπαλιμπάρ είναι από αυτές τις εμβληματικές γυναίκες που κυριαρχούν στο χώρο, αμέσως. Ψιλόλιγνη, αιθέρια σχεδόν, με μάτια που ξεγυμνώνουν και μια φωνή που ακούγεται τόσο γαλλική, τόσο θηλυκή, αλλά και τόσο σκληρή κάπου-κάπου, που σε μαγνητίζει. 

Χάρη στην Μπαλιμπάρ και μόνο αξίζει να δει κανείς την ταινία, αλλά και για να ανακαλύψει -όσο του δίνεται η δυνατότητα- αυτή τη μεγάλη προσωπικότητα της γαλλικής μουσικής σκηνής, τα τραγούδια της οποίας χαρακτηρίζονται -δικαίως- ποιήματα συνοδεία μουσικής.