Jeune femme (2017)

Ελληνικός τίτλος: Μια νέα γυναίκα

Κομεντί της Λεονόρ Σεράιγ, με την Λετισιά Ντος και τους, Σουλεϋμάν Σέγε Εντιάγε, Γκρεγκουάρ Μονσαινζόν, Ναταλί Ρισάρ, Λεονί Σιμάγκα, Έρικα Σαιντ. 

Η Πώλα, μόλις χωρίζει από τον εδώ και δέκα χρόνια και αρκετά μεγαλύτερο σε ηλικία φίλο της, με τον οποίο -παρ'ο,τι εξαρτημένη- η σχέση μάλλον δεν οδηγεί πουθενά. Έχοντας μόλις επιστρέψει στο Παρίσι από το Μεξικό όπου ζούσαν, ο χωρισμός της την αφήνει κυριολεκτικά στους πέντε δρόμους, μόνο με τα ρούχα της και τη γάτα του τέως της. Χωρίς πια να έχει σχέσεις με τους ανθρώπους αυτής της πόλης που καθ' ομολογίαν της σιχαίνεται, η Πώλα προσπαθεί να βγάλει άκρη με κάποιους φίλους και με τη μητέρα της, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Άλλωστε, ο εκρηκτικός και ατίθασος χαρακτήρας της δεν τη βοηθούν και ιδιαίτερα. Ως αποτέλεσμα, ξεκινά για αυτήν τη νέα γυναίκα μια άτυπη οδύσσεια στους δρόμους του Παρισιού, αντιμέτωπη με νέους ανθρώπους και απρόβλεπτες καταστάσεις που ενδεχομένως τη φέρουν και στα ίσα της ώστε να διαγράψει μια ζωή γεμάτη λάθη.

One woman show είναι αυτή εδώ η ταινία, της πρωτοεμφανιζόμενης σκηνοθέτιδας Λεονόρ Σεράιγ, με τη Λετισιά Ντος σε ένα ρεσιτάλ ερμηνείας που αγγίζει τα δημιουργικά όρια του αυτοσχεδιασμού. Παρ' ότι εκνευριστική όσο δεν πάει η ηρωίδα σε αυτήν την πιο-γαλλική-πεθαίνεις ταινία, σκηνοθέτις και ηθοποιός κατορθώνουν το ακατόρθωτο: σε κάνουν να νοιάζεσαι για έναν άνθρωπο που ενδεχομένως να του γύριζες την πλάτη στην αληθινή ζωή. Είναι τόση η αγάπη τη Σεράιγ για την ηρωίδα της που την αγκαλιάζει ασφυκτικά με τα κοντινά της πλάνα και καταγράφει κάθε σύσπαση του προσώπου, κάθε λεπτομέρεια στην κίνηση, κάθε παιχνίδισμα στα μάτια (που έχουν διαφορετικό χρώμα μεταξύ τους) που τελικά εκβιάζει επιτυχώς και τη δική σου συμπάθεια. Ένας αέναος πόλεμος ενάντια σε κάθε μικροαστικό καθωσπρεπισμό (στα όρια της τρέλας) είναι η ζωή της Πώλα, η οποία μέχρι που αποδέχεται και την ταυτότητα μιας άλλης γυναίκας όταν μια άγνωστη στο μετρό την περνά για συμμαθήτριά της. Σαν σκασιαρχείο από την ίδια τη ζωή, η ταινία γίνεται τόσο ενοχλητική και τόσο γοητευτική καθώς στη θέση της ηρωίδας τολμάμε να μπούμε κι εμείς οι ίδιοι, αλλά μόνο αν είχαμε τα κότσια.

Road movie τους δρόμους του Παρισιού και στη ζωή της Πώλα, η ταινία κυλά ξέφρενα όσο η πολυλογία της πρωταγωνίστριάς της και τόσο αυθόρμητα όσο οι αλλοπρόσαλλες αντιδράσεις της που σε κάθε σκηνή φοβάσαι ότι θα φέρουν την καταστροφή. Ένα πανηγύρι εικόνων, ανθρώπων και στιγμών, σαν γαϊτανάκι από στιγμιότυπα μιας ολόκληρης ζωής που ουδείς έζησε ποτέ, αλλά που όλα τελικά μοιάζουν να παίρνουν τη θέση τους στο μεγάλο παζλ του σύμπαντος -κι ας είναι η τελική εικόνα θολή και ασύμμετρη. Κάπως έτσι, όμως, δεν είναι και οι ζωές μας;