The rider (2017)

Ελληνικός τίτλος: Καλπάζοντας με το όνειρο

Δραματική ταινία των Sony Classics/Protagonist, σε σκηνοθεσία Κλόε Ζάο, με τους Μπρέηντυ Ζαντρώ, Τιμ Ζαντρώ, Λίλλυ Ζαντρώ, Κατ Κλίφορντ, Τέρυ Ντων Πούριερ, Λεην Σκοτ. 

Μετά τον παρ' ολίγο θανάσιμο τραυματισμό του, ένας νεαρός κάου μπόυ και πρωταθλητής στο ροντέο καλείται να επαναπροσδιορίσει τη ζωή του, τη θέση του και τι σημαίνει να είσαι άντρας στην καρδιά της αμερικανικής δύσης του σήμερα.

Ο Μπρέηντυ Μπλάκμπερν, το πρώτο πράγμα που αντικρίζει κάθε πρωί στον καθρέφτη του είναι το τραύμα που άφησε η πρόσφατη εγχείρηση στο κεφάλι του, ύστερα από ένα ατύχημα στο ροντέο που παρ' ολίγον να του στοιχίσει τη ζωή. Κι είναι η ουλή από το σημάδι αυτό που όσο κι αν επουλωθεί θα ορίζει τη ζωή του από εδώ και μπρος. Οι γιατροί αλλά και ο πατέρας του δεν του επιτρέπουν να ξαναϊππεύσει άλογο ούτε για αστείο, ενώ ο παράλυτος φίλος του στο ίδρυμα, αποτελεί ζωντανή απόδειξη του τι μπορεί να του συμβεί εάν το επιχειρήσει. Μόνο που ο Μπρέηντυ δεν ξέρει τι άλλο να κάνει στη ζωή αυτή από το να ιππεύει. Γέννημα-θρέμμα της άγριας γης της Νότιας Ντακότα, σε ένα κτήμα στη μέση του πουθενά, δεν γνώρισε ποτέ του τίποτα άλλο από τα άλογα και τη σέλα του. Κι όταν τώρα αναγκάζεται να περνά τις ημέρες του μπροστά στην τηλεόραση, παρέα με την ελαφρώς καθυστερημένη αδελφή του, ή εργαζόμενος στο τοπικό σούπερ μάρκετ, νιώθει ακόμα περισσότερο ανάπηρος από τον φίλο του που επισκέπτεται διαρκώς στο ίδρυμα. Βλέπετε, ο Λέην -που ο Μπρέηντυ αποκαλεί αδελφό- ζει ακόμα όπως ήταν, όμορφος, παλικάρι, χαρά της ζωής και καμάρι του ροντέο- στα παλιά βίντεο που βλέπουν και στο μυαλό όλων, ακόμα και στις δικές του μνήμες, αφού το βαθουλωμένο βλέμμα στο λιπόσαρκο σαν σκιά του εαυτού του πρόσωπό του, φωτίζει κάθε φορά που μιλούν για τις παλιές του δόξες. Κι ο Λέην γεννήθηκε για να είναι κάου μπόυ, κι εξακολουθεί να είναι κάου μπόυ στη συνείδηση όλων. Οπότε, ο Μπρέηντυ, κόντρα στα "πρέπει", αποφασίζει να ξαναγίνει ο εαυτός του, να ζήσει αυτό που γεννήθηκε για να ζήσει, στη σέλα ενός αλόγου, προτιμώντας τον κίνδυνο του θανάτου από μια "ανάπηρη" ζωή στον καναπέ του ή στο ταμείο του σούπερ μάρκετ.

Αυτό που συγκλονίζει στην ταινία είναι η αλήθεια της κι ένας απαράμιλλος ρεαλισμός. Η ιστορία είναι ξεκάθαρη, αγνή, βουτηγμένη στην αλήθεια της ψυχής, χωρίς καλλιτεχνικές πινελιές και φτιασιδώματα, την ίδια στιγμή που μετουσιώνεται σε πολύ καλό σινεμά. Μετρημένα λόγια, υπέροχες εικόνες που αποτυπώνουν στην οθόνη τη μεγαλοσύνη του τοπίου και μεγαλόπρεπες όσο και σε ανθρώπινη κλίμακα μελωδίες αφηγούνται το εξαιρετικό σενάριο που λέει μόνο όσα πρέπει να πει, χωρίς ίχνος φλυαρίας. Γι' αυτό και γίνεται τόσο αληθινή η ταινία, τόσο μονοσήμαντη όσο και πανανθρώπινη. "Είμαστε πλασμένοι για τη ζωή που γεννηθήκαμε να ζήσουμε" μοιάζει να μας λέει ο ήρωας με κάθε του πράξη, με κάθε του λέξη, με κάθε του βλέμμα και κάθε πικρό χαμόγελο, αρνούμενος να συμβιβαστεί με το πεπρωμένο που του ζητά να γίνει κάτι άλλο. Και παίρνει τα ρίσκα του. Ζει τη ζωή του, με μια τόλμη που πολλοί από εμάς δεν θα ονειρευόμαστε ποτέ. Κι αυτό είναι που δίνει περίσσια δύναμη στο φιλμ και το κάνει να μας αφορά όλους: δεν είναι το ροντέο και τα άλογα το θέμα μας. Είναι η αλήθεια μας στη ζωή και η πραγματική μας κλίση, που μας καθορίζουν και που οφείλουμε να κυνηγάμε χωρίς συμβιβασμούς.

Μίλησα και για ρεαλισμό πριν, αναφερόμενος όχι απλά στο σενάριο και τη σκηνοθεσία, αλλά και στα πρόσωπα που εμφανίζονται στην οθόνη. Κάθε σκηνή αποκτά ακόμα μεγαλύτερη δύναμη και συγκινησιακή φόρτιση, όταν αναλογιστείτε ότι αυτοί που βλέπετε στην οθόνη είναι οι πραγματικοί άνθρωποι που έζησαν την πραγματική ιστορία. Ο Μπρέηντυ Μπλάκμπερν του φιλμ είναι ο Μπρέηντυ Ζαντρώ που έζησε τα γεγονότα, η Λίλυ Μπλάκμπερν είναι στα αλήθεια η πραγματική του αδελφή και ο φίλος του Λέην Σκοτ είναι ο Λέην Σκοτ που περνά τη ζωή του σε αναπηρικό καροτσάκι στο ίδρυμα, χτυπημένος βαριά από ταύρο στο ροντέο. Κι αυτό ταξιδεύει την ταινία στα όρια του ρεαλισμού, σαν ντοκυμανταίρ που μεταμορφώνεται σε μυθοπλασία όπου τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο αληθινό. Κι όλο αυτό είναι μαγικό, τόσο γιατί βλέπεις τους πραγματικούς ανθρώπους να υποδύονται τον εαυτό τους όσο και γιατί θαυμάζεις τη ερμηνεία τους στην ταινία. Και μην νομίζετε πως είναι εύκολο να υποδυθείς τον εαυτό σου στην οθόνη, διαβάζοντας ταυτόχρονα σενάριο. 

Αυτός ο "καβαλάρης" (όπως είναι ο πρωτότυπος τίτλος της ταινίας) είναι η επιτομή του ανεξάρτητου κινηματογράφου -μια μικρή ταινία, με αμέτρητα περισσεύματα αλήθειας και ψυχής, που χωρίς να ποντάρει σε καλλιτεχνικές δηθενιές γίνεται τεράστια, τόσο στην οθόνη όσο και στην καρδιά μας.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τις δραματικές ταινίες, θα βρείτε το αρχείο κειμένων του Cinemano, εδώ.