The merry widow (2015)

Ελληνικός τίτλος: Η εύθυμη χήρα

Μαγνητοσκοπημένη μετάδοση της νέας παραγωγής της Μετροπόλιταν Όπερα της Νέας Υόρκης για την οπερέτα του Φραντς Λέχαρ, σε σκηνοθεσία Σούζαν Στρόμαν, διεύθυνση ορχήστρας Άντριου Ντέηβις, τηλεοπτική σκηνοθεσία Γκάρυ Χάλβορσον, με τους Ρενέ Φλέμινγκ, Κέλι Ο'Χάρα, Νέηθαν Γκαν, Άλεκ Σράντερ, Τόμας Άλλεν, Τζεφ Μάτσεϋ, Αλεξάντερ Λιούις. 

Οι περιπέτειες της πάμπλουτης χήρας Άννα Γκλαβάρι, εξέχουσας προσωπικότητας ενός μικρού πριγκηπάτου, του οποίου η ηγεσία προσπαθεί απεγνωσμένα να της βρει νέο σύζυγο και πατριώτη, ώστε τα λεφτά της να μείνουν στη χώρα της και να μην φύγουν στο εξωτερικό σε περίπτωση που εκείνη παντρευόταν κάποιον ξένο. Ερωτικό γαϊτανάκι, παρεξηγήσεις, αέρας γαλλικού μπουλβάρ και υπέροχες μελωδίες συνθέτουν την τόσο διάσημη και πολυπαιγμένη οπερέτα, η οποία βασίζεται στο θεατρικό "Ο διπλωματικός ακόλουθος" του Ανρί Μεγιάκ. 

Ο Λέχαρ και οι λιμπρετίστες Βίκτορ Λέον και Λέο Στάιν έμεναν πιστοί στο ύφος του θεατρικού, με αποτέλεσμα ένα ευχάριστο και ανάλαφρο αποτέλεσμα που θα μπορούσε κάποιος να θεωρήσει και ως μπουλβάρ μιούζικαλ. Σε αυτό στο στοιχείο ακριβώς ποντάρει και η νέα παραγωγή της MET, η οποία επενδύει περισσότερο στο ύφος του μιούζικαλ παρά ενός κλασσικού ανεβάσματος οπερέτας. Για τον λόγο αυτό, λιμπρέτο και διάλογοι μεταφράστηκαν στα Αγγλικά (Τζέρεμυ Σαμς), ενώ επιστρατεύεται η αφρόκρεμα του λυρικού τραγουδιού και του Μπρόντγουέυ για τους βασικούς ρόλους: έτσι η σοπράνο Ρενέ Φλέμινγκ και ο βαρύτονος Νέηθαν Γκαν συναντιούνται επί σκηνής με τη ντίβα του Μπρόντγουέυ Κέλι Ο'Χάρα που κάνει το ντεμπούτο της στη ΜΕΤ, όπως και η σκηνοθέτις Σούζαν Στρόμαν, διακεκριμένη για τις δουλειές της στο Μπρόντγουέυ και τιμημένη με 5 Τόνυ. 

Εντυπωσιακή και με αέρα μεγάλου μιούζικαλ και η παραγωγή, με πλούσια σκηνικά και εντυπωσιακούς φωτισμούς να προσθέτουν μεγαλοπρέπεια στην παράσταση. Κάποιοι εκ των αμερικανών κριτικών αντιμετώπισαν με δυσπιστία το όλο εγχείρημα, εντοπίζοντας στη σκηνοθεσία το άγχος της αρμονικής συνύπαρξης ενός πιο ανάλαφρου "μιούζικαλ" θεάματος σε μια εμβληματική οπερατική σκηνή, κάτι με το οποίο θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω. Στις ίδιες κριτικές αναφέρεται επίσης πως οι διαλογικές σκηνές δεν ακούγονταν στη χαώδη αίθουσα της ΜΕΤ, παρά τη χρήση μικροφώνων, πρόβλημα όμως που στην τηλεοπτική μαγνητοσκόπηση δεν εντοπίζεται. Κεφάτη παράσταση, απόλυτα διασκεδαστική, η οποία κάποιους ίσως να ξενίσει με την ανάλαφρη αντιμετώπισή της, η οποία όμως έχει αποτέλεσμα. Στο φινάλε, χίλιες φορές να "αλαφρύνεις" την Εύθυμη Χήρα που ούτως ή άλλως έχει αέρα μιούζικαλ και προσφέρεται για παιχνίδια, παρά να καταστρέψεις με δήθεν σκηνοθετικές καινοτομίες ένα οποιοδήποτε από τα έπη του λυρικού θεάτρου.