Juillet août (2016)

Δραματική κομεντί της Diaphana, σε σκηνοθεσία Ντιαστέμ, με τους Λούνα Λου, Πασκάλ Αρμπιγιό, Άλμα Ζοντορόφσκι, Πατρίκ Σεναί, Τιερύ Γκοντάρ, Ζερεμί Λαέρτ. 

Η 14χρονη Λώρα και η 18χρονη Ζοζεφίν, δυο αδελφές με χωρισμένους γονείς, ετοιμάζονται όπως κάθε χρόνο για τις καλοκαιρινές διακοπές τους που αποτελούνται από δύο μέρη. Έτσι, τον Ιούλιο θα τον περάσουν με τη μητέρα τους, στο σπίτι του νέου της συντρόφου και τον Αύγουστο με τον πατέρα τους. Και είναι κατά τη διάρκεια αυτού του καλοκαιριού που πολλά μυστικά θα αποκαλυφθούν, οι ισορροπίες στις σχέσεις θα αλλάξουν, την ίδια στιγμή που οι δυο πιτσιρίκες θα πρέπει να πάρουν αποφάσεις που θα τις οδηγήσουν στον δρόμο της ενηλικίωσης.

Αβανταδόρικη ιστορία, καλών προθέσεων για το πώς ερμηνεύεται ο κόσμος των ενηλίκων μέσα από τα εφηβικά μάτια των παιδιών τους και για όλα εκείνα τα μικρά (ή μεγάλα) καθημερινά περιστατικά που διαμορφώνουν τη ζωή μας. Ως μια τέτοια σειρά καθημερινών περιστατικών ξετυλίγεται στα μάτια μας και η ταινία, σαφώς διαχωρισμένη ανάμεσα στους δυο μήνες των διακοπών, αφού το περιβάλλον και οι άνθρωποι που περιστοιχίζουν τις δύο αδελφές αλλάζουν. Αυτό ίσως να παρουσιάζει και ένα πρόβλημα στην εξέλιξη που μοιάζει επεισοδιακή, με δύο διακριτά κεφάλαια, τα οποία ουσιαστικά δεν συναντιούνται ποτέ. Τα δύο κορίτσια είναι ο μόνος συνδετικός κρίκος, όμως κι αυτά, στο πλαίσιο ενός ζητούμενου ρεαλισμού, γίνονται λίγο αντιπαθή μέσα στις εφηβικές εκρήξεις τους, οπότε ακόμα κι αν το ζητούμενο είναι να δεις την ιστορία μέσα από τα μάτια τους, τελικά δύσκολα ταυτίζεσαι. 

Ερμηνευτικά, η ταινία υπερέχει σε κάθε τομέα, με τις δύο νεαρές πρωταγωνίστριες να παίζουν με μια ερασιτεχνική αγένεια που όμως αποκτά κινηματογραφικό ύφος, ενώ σαφέστατα υπερέχει ο Τιερύ Γκοντάρ στον ρόλο του πατέρα που εοιβάλλεται στον φακό και την οθόνη. Στα συν του φιλμ και η φωτογραφία του Τιερύ Νιλόν που αποδίδει εξαιρετικά τη ζέστη και τη ραστώνη του Νότου κατά τη διάρκεια των διακοπών με τη μητέρα, σε αντιδιαστολή με την παγερή υγρασία της Βρετάνης όταν τα ηνία αναλαμβάνει ο πατέρας, αποδίδοντας και στους ήρωες εν μέρει χαρακτηριστικά και αντιδράσεις του ύφους και το τοπίου. Είναι, όμως, όλη η ιστορία που δείχνει αμήχανη να πάρει θέση, με την κάμερα και τον σκηνοθέτη να στέκουν απλοί παρατηρητές στα γεγονότα, και την ταινία να φαντάζει ειλικρινής μεν αλλά μικρή.