Jesus Christ Superstar Live in Concert (2018)

Μιούζικαλ των Universal/Sony, ειδικά ανεβασμένο για την τηλεόραση, στο πλαίσιο των ζωντανών παραγωγών που το NBC έχει καθιερώσει τα τελευταία χρόνια. Τη σκηνοθεσία της παράστασης υπογράφει ο Ντέηβιντ Λεβώ, την τηλεοπτική σκηνοθεσία ο Άλεξ Ρατζίνσκι, ενώ στους βασικούς ρόλους εμφανίζονται οι Τζων Λέτζεντ, Μπράντον Βίκτορ Ντίξον, Σάρα Μπαρέγιες, Μπεν Ντάνιελς, Άλις Κούπερ, Τζιν Χα, Νορμ Λιούις, Έρικ Γκρόνγουωλ, Τζέησον Ταμ. 

Η διάσημη ροκ όπερα των Άντριου Λόυντ Βέμπερ και Τιμ Ράις, που άλλαξε ουσιαστικά το σύγχρονο μουσικό θέατρο, καταγράφεται ακόμα μια φορά από τις κάμερες, αποκτώντας τα πρωτεία ως η πιο πολυκινηματογραφημένη μουσική παράσταση, αφού έχουν προηγηθεί η ταινία του Νόρμαν Τζούισον το 1973, η τηλεοπτική παραγωγή του 2000 και η μαγνητοσκόπηση του Arena Tour το 2012. 

Τούτη εδώ η πρόσφατη παραγωγή, μοναδική ως προς το "live" του εγχειρήματος, σε μια παραγωγή ειδικά στημένη για την τηλεόραση (μεταδόθηκε στις ΗΠΑ το βράδυ της Κυριακής του Πάσχα) έχει κάμποσα προτερήματα, αλλά και ορισμένες αδυναμίες. Στα θετικά, δεν μπορείς να μην εντυπωσιαστείς από το μέγεθος της παραγωγής και την αισθητική της τελειότητα. Με τη σκηνή να τοποθετείται στον αχανή Στρατώνα της Λεωφόρου Μάρσυ στο Μπρούκλυν, η παράσταση επωφελείται τόσο από το τεράστιο μέγεθός της όσο και από το πολύ μεγάλο ύψος του κτιρίου. Τα μεγέθη αυτά βοηθούν και την τοποθέτηση bigger than life σκηνικών, και μάλιστα σε διάταξη "Γ", με τη δράση να λαμβάνει χώρα τόσο οριζόντια όσο και κάθετα στη σκηνή, αφού οι κάμερες -ανάλογα με το μουσικό μέρος- τραβάνε τους ερμηνευτές τόσο από μπροστά, όσο και από τη δεξιά γωνία. Ως αποτέλεσμα, το θέαμα είναι εντυπωσιακό, με το καστ και τους χορευτές να έχουν άπλετο χώρο για την κίνησή τους και τη σκηνοθεσία να αποκτά επιπλέον δυνατότητες. Είμαι σίγουρος πως είναι η πρώτη φορά που η συγκεκριμένη παράσταση ανέβηκε σε ένα τόσο μεγάλο stage, κι αυτό έχει από μόνο του ενδιαφέρον, καθώς δίνει τη δυνατότητα παράλληλης δράσης, σε κάθε άκρη του. Άρτια είναι και η αισθητική της παράστασης, με τις παραδοσιακές σκαλωσιές ως μέρος του σκηνικού, να εναλλάσσονται με τεράστιους τοίχους που ανοιγοκλείνουν δημιουργώντας -συνδυαστικά με τους εξαιρετικούς φωτισμούς- μια αίσθηση απεραντοσύνης και μεγαλείου, ειδικά στη σκηνή του φινάλε που είναι μακράν η ομορφότερη που έχουμε δει ποτέ, είτε στο θέατρο είτε σε άλλη τηλεοπτική ή κινηματογραφική αναπαράσταση του μιούζικαλ. 

Με την ορχήστρα σκαρφαλωμένη σε πολλά διαφορετικά επίπεδα στις σκαλωσιές και την ενορχήστρωση να υπογράφεται από τον ίδιο τον Βέμπερ, η μουσική αναδεικνύεται εξαιρετικά -ως όφειλε- σε αδιαφιλονίκητο πρωταγωνιστή, με τις μελωδίες και τα τραγούδια να ακούγονται εντυπωσιακά και ολόφρεσκα, κι ας έχουν κλείσει σχεδόν μισό αιώνα ζωής. Οι 1.500 περίπου θεατές, σε κατάσταση αλλόφρονα ενθουσιασμού, ενισχύουν την ίδια στιγμή τη ροκ συναυλιακή ταυτότητα της παραγωγής, αλλά και το συναίσθημα. 

Εξίσου εντυπωσιακό είναι και το καστ της παράστασης, με αστέρια του Μπρόντγουέυ να πλαισιώνουν τον "σούπερ σταρ" πρωταγωνιστή Τζων Λέτζεντ, αλλά και τον Άλις Κούπερ που κλέβει εντυπώσεις στο τραγούδι του Ηρώδη. Ο Μπράντον Βίκτορ Ντίξον, στον ρόλο του Ιούδα, δίνει μια μεστή και άρτια φωνητική ερμηνεία, συνυφασμένη με συναίσθημα και βάθος στις εκφράσεις και στην κινησιολογία, ενώ εξίσου καταλυτική στον ρόλο και με φωνητικό εύρος είναι και η Σάρα Μπαρέγες, στον ρόλο της Μαγδαληνής. Άνισος ο Πιλάτος του Μπεν Ντάνιελς, που δεν τα καταφέρνει στα δυνατά μουσικά μέρη το ίδιο καλά με τις μπαλάντες, ενώ επαρκείς χωρίς να κάνουν την ουσιαστική διαφορά ο Άννας του Τζιν Χα και ο Καϊάφας του Νορμ Λιούις. Όσο για τον βασικό πρωταγωνιστή, Τζων Λέτζεντ, στον ρόλο του Ιησού, έχουμε απόλυτη ταύτιση του "σούπερ σταρ" της καριέρας του με τον "σούπερ σταρ" του τίτλου. Είναι ακριβώς το σταριλίκι (με την καλή έννοια) και η πείρα του που του επιτρέπουν να πρωταγωνιστήσει ουσιαστικά, παρά τις όποιες αδυναμίες του. Τραγουδιστής κατ' ουσίαν, μοιάζει αμήχανος ερμηνευτικά σε ορισμένες σκηνές, λίγο περισσότερο φοβισμένος και κάπως λιγότερο αποφασιστικός απ' όσο το ζητά ο ρόλος. Φωνητικά, με χροιά περισσότερο soul από ό,τι ροκ, καταφεύγει στην πείρα και στις δικές του ικανότητες για να ανταποκριθεί στα τραγούδια που ορισμένες φορές τον ξεπερνούν. Έτσι, μολονότι συνολικά είναι πολύ καλός, εύκολα διακρίνεις τις τονικές αλλαγές σε ορισμένα τραγούδια ώστε να έρθουν περισσότερο στα μέτρα του, με το "Poor Jerusalem" να το τραγουδά σε ασυνήθιστα χαμηλή οκτάβα, ενώ να "κλέβει" επιδέξια με φαλτσέτα τις ροκ κραυγές θρήνου στο Όρος των Ελαιών.

Εντυπωσιακό, πλούσιο σε θέαμα και δεξιοτεχνικό στο σύνολό του, ο νέος αυτός "Ιησούς" κρατά επάξια μια ξεχωριστή θέση στο πάνθεον των κινηματογραφημένων μουσικών παραστάσεων, με νεύρο, καλό γούστο, σωστούς ρυθμούς και άξιους πρωταγωνιστές. Προσωπικά, πάντως, θεωρώ πως είναι μια εκδοχή της παράστασης που προτιμώ να τη βλέπω, παρά να την ακούω μόνο. Σίγουρα το dvd θα πάρει τη θέση του στη συλλογή μου, κάτι που δεν μπορώ να πω και για το cd.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.