You were never really here (2017)

Ελληνικός τίτλος: Δεν ήσουν ποτέ εδώ

Δραματική περιπέτεια των Amazon/Film4/BFI, σε σκηνοθεσία Λυν Ράμσεϋ, με τον Χοακιν Φοίνιξ και τους Τζούντιθ Ρόμπερτς, Ντάντε Περέιρα-Όλσον, Άλεξ Μανέτ. 

Ένας βετεράνος με βαθιά ψυχολογικά προβλήματα που εργάζεται ως εκτελεστής, μπλέκει σε μια βάναυσα βίαιη ιστορία όταν αναλαμβάνει να σώσει ένα μικρό κορίτσι από κύκλωμα παιδεραστών.

Είναι από τις ταινίες που είτε αγαπάς είτε μισείς. Το σκηνοθετικό της ύφος, η ελλειπτική της αφήγηση και η ωμή βία της δεν αφήνουν περιθώρια για τρίτη οδό. Είναι, όμως και ταινία που θαυμάζεις, ανεξάρτητα αν σου αρέσει ή όχι. Έχει κάμποσες αρετές, βλέπετε. το φιλμ με κυρίαρχη την παρουσία του πρωταγωνιστή της. Είναι ο Χόακιν Φοίνιξ ο συνδετικός κρίκος αυτού του ελλειπτικού -το ξαναλέω- φιλμ και αυτός μόνο που τραβάει επάνω του την κάμερα και το βλέμμα του θεατή. Είναι σπουδαίος ηθοποιός και το αποδεικνύει περίτρανα ακόμα μία φορά, ακόμα κι αν μανιερίζει με αυτό γνώριμο σαν αυτιστικό και τρεμάμενο παίξιμο. Όμως είναι οι λεπτομέρειες στην ερμηνεία του, κάποια φευγαλέα χαμόγελα, αυτό το βλέμμα που κρύβει σύμπαντα συναισθημάτων και μαζί μια κινησιολογία που συναρπάζει και με ένα βάρος που κουβαλάει στο παραμορφωμένο από το πάχος και τις ουλές σώμα του. Και κάπως έτσι, η ταινία -αν σε παρασύρει στο τριπάκι της- δουλεύει στο υποσυνείδητο και κυλάει σαν ένας καλομονταρισμένος εφιάλτης, με κάδρα πολλαπλών ταχυτήτων που συναρπάζουν ομολογουμένως με την αρτιότητά τους. 

Ταινία one man show ερμηνείας, φωτογραφίας και μοντάζ είναι στο σύνολό της και μόνο ως τέτοια λειτουργεί. Γιατί από σενάριο "πάσχει". Όχι όμως επειδή δεν της βγήκε της σκηνοθέτιδας το σενάριο που ήθελε να γράψει, εξ ου και τα εισαγωγικά. Εργοκεντρικά είναι που "πάσχει", καθώς όλη αυτή η αφαιρετική προσέγγιση και η παντελής έλλειψη ολοκληρωμένων πληροφοριών για το παρελθόν (αλλά και το παρόν) του ήρωα πλην κάποιων υπαινικτικών και μόνο flash back, βάζει αναχώματα στην αφήγηση. Ως προσωπική σκηνοθετική-σεναριακή ματιά δεν μπορείς παρά να την αναγνωρίσεις -έτσι ήθελε να το κάνει και έτσι το έκανε. Δεν υπάρχει αντικειμενικό "λάθος" σε κάτι, αφού το όραμά της λειτουργεί. Το πρόβλημα που απομένει είναι κατά πόσο αυτό το όραμα μπορεί να αποκτήσει οικουμενική κινηματογραφική υπόσταση και να μην περιοριστεί σε ένα ευρηματικό μεν αλλά ελλιπές δραματουργικά τεχνούργημα.