Ready Player One (2018) (3D)

Περιπέτεια φαντασίας των Warner/Village, σε σκηνοθεσία Στήβεν Σπήλμπεργκ, με τους Τάυ Σέρινταν, Ολίβια Κουκ, Μπεν Μέντελσον, Λήνα Γουέιθ, Τ. Τζ. Μίλλερ, Σάιμον Πεγκ, Μαρκ Ράυλανς. 

Βρισκόμαστε στο έτος 2045, όταν η ζωή δεν είναι πλέον καθόλου εύκολη. H κατάρρευση στις σοδειές του καλαμποκιού οδήγησε σε πείνα και αναστάτωση. Η κοινωνία έχει αλλάξει στην καθημερινότητά της και πλέον μοναδικός δρόμος διαφυγής είναι το OASIS, ένα παιχνίδι εικονικής πραγματικότητας όπου σχεδόν όλοι οι κάτοικοι της Γης καταφεύγουν για να γλιτώσουν από την γκριζάδα και την ασχήμια της ζωής τους. Μέσα στο OASIS ο καθένας μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε, να ζει μια άλλη ζωή και να χάνεται σε ένα αλλόκοτο σύμπαν. Εννοείται, βέβαια, πως μια τέτοια πλατφόρμα παγκόσμιας εμβέλειας δεν μπορεί να αφήσει αδιάφορους άλλους επιχειρηματικούς κολοσσούς που κάνουν τα αδύνατα-δυνατά για να την αποκτήσουν.

Ας ξεκινήσουμε μια μια απλή δήλωση: Ο Σπήλμπεργκ εξακολουθεί να είναι ο τελευταίος εν ζωή μεγάλος παραμυθάς του κινηματογράφου. Γι' αυτό και είναι ίσως ο μοναδικός σκηνοθέτης ο οποίος μπορεί να πάρει το best seller μυθιστόρημα του πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα  Έρνεστ Κλάιν (κυκλοφόρησε το 2011) και να του δώσει κινηματογραφική πνοή με την πλήρη έννοια. Ναι, αναμφισβήτητα, το βιβλίο είναι από μόνο του έτοιμο για ταινία, τόσο με το ιντριγκαδόρικο θέμα του όσο και με τις pop culture αναφορές του (δεν το έχω διαβάσει, αλλά πληροφορήθηκα σχετικά). Από εκεί και μετά, όμως, είναι τι κάνεις αυτό το βιβλίο; Πώς το μεταχειρίζεσαι στην κινηματογραφική του μεταφορά;

Από τη μια, έχεις το σενάριο που, δια χειρός Ζακ Πεν και του ίδιου του συγγραφέα, παίρνει την εξαιρετική βασική ιδέα και την απλώνει σε ένα γρήγορο και ανάλαφρο κείμενο, εκλαϊκευμένο όσο χρειάζεται για να γίνει απόλυτα κατανοητό και από τον τελευταίο θεατή που δεν το έχει με τα τεχνολογικά και τα κομπιουτερίστικα, με ικανές δόσεις χιούμορ και άρτια μοιρασμένη τη δράση (και τι δράση!) ώστε να παίρνουμε και τις απαραίτητες ανάσες. Από εκεί και μετά, όμως, αναλαμβάνει ο Σπήλμπεργκ, που κατορθώνει να στήσει μια ταινία για το μέλλον βουτώντας στο παρελθόν, τόσο του σινεμά όσο και του ίδιου. 

Το Ready Player One πρέπει να είναι μια από τις πιο σινεφίλ ταινίες που έχετε δει ποτέ κι αυτό γιατί όλες οι pop culture αναφορές ανάγονται στον ίδιο τον κινηματογράφο, και εν μέρει στην ιστορία του Σπήλμπεργκ και των φίλων του. Από κάτι που μοιάζει με τον Κύβο του Ρούμπικ που εδώ, όμως, ονομάζεται "Κύβος του Ζεμέκις", μέχρι τον Σιδερένιο Γίγαντα και ένα φευγαλέο πλάνο του Εξολοθρευτή, αλλά και από την εμφάνιση του Κινγκ Κονγκ και του Τυραννόσαυρου Ρεξ μέχρι εκείνη την υπέροχη σεκάνς από τη "Λάμψη", η ταινία είναι ένα μαγικό παζλ από άλλες ταινίες, από μνήμες του Σπήλμπεργκ και από μνήμες δικές μας -μια ακατάπαυστη συλλογή από Easter Eggs -κρυφά δωράκια- σαν αυτό που ψάχνουν και οι πρωταγωνιστές του φιλμ για να κερδίσουν τον έλεγχο του OASIS.

Οι δε πρωταγωνιστές είναι εξίσου αποτελεσματικοί, με ένα καστ νέων ηθοποιών, φάτσες ο καθένας από μόνος του, υπέροχοι όμως και σαν ομάδα, που αποδίδουν τα μέγιστα τόσο στην αληθινή όσο και στην εικονική τους ζωή. Είναι πράγματι παράλογο το πόσο πιστευτά γίνονται όλα μέσα στην ακρότητα του φανταστικού. Και οι ερμηνείες, λιτές, διακριτικές και απέριττες, συντελούν στη φαινομενική απλότητα του εγχειρήματος, αφήνοντας τα υποκριτικά "τσαλίμια" και τις εκκεντρικότητες, στον ταλαντούχο καρατερίστα Μαρκ Ράυλανς που συνεργάζεται ακόμα μια φορά με τον σκηνοθέτη.

Άφησα για το τέλος την εικόνα της ταινίας, το οπτικό της σύμπαν που σε αφήνει επιεικώς άφωνο. Το Ready Player One είναι το Avatar του 2018 και κάτι περισσότερο. Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψεις το μεγαλείο της εικόνας, την αρτιότητα των εφφέ, το πλήθος των χρωμάτων, το μέγεθος των τοπίων και την αλληλουχία των πλάνων σε αυτό το οπτικό ντελίριο μεγαλείου, το οποίο όλο μαζί είναι ΣΙΝΕΜΑ. Φαντάζομαι τον έρμο τον διευθυντή φωτογραφίας, Γιάνους Καμίνσκι, να επιλέγει χρωματική παλέτα και γωνίες για κάθε ένα από τα δεκάδες διαφορετικά σύμπαντα της ταινίας, για να επιτευχθεί αυτή η αρμονική συνύπαρξη αληθινής και εικονικής πραγματικότητας, την ίδια στιγμή που το 3D οργιάζει πραγματικά, ρουφώντας σε σε έναν μαγικό κόσμο. Προσθέστε στη συνταγή το ήρεμα φρενώδες μοντάζ (Σάρα Μπρόσαρ, Μάικλ Καν) και τις υπέροχες μελωδίες του Άλαν Σιλβέστρι, τόσο πρωτότυπες, αλλά και τόσο οικείες, και έχετε μια ταινία που είναι όλες μαζί οι ταινίες που έχετε λατρέψει ως κομμάτι της ζωής σας, με την υπογραφή του σκηνοθέτη που σας μεγάλωσε και που μεγάλωσε, παραμένοντας πάντοτε ένα εξωφρενικά ταλαντούχο παιδί που σας φωνάζει στο δωμάτιό του για να μοιραστεί μαζί σας τα καινούργια του παιχνίδια.