The Assassination of Gianni Versace: American Crime Story (2018)

Δραματική σειρά του FX, δημιουργία του Τομ Ρομπ Σμιθ, με τους Ντάρεν Κρις, Έντγκαρ Ραμίρεζ, Πενέλοπε Κρουζ, Ρίκυ Μάρτιν, Φιν Γουίτροκ. 

Η δολοφονία του διάσημου σχεδιαστή μόδας Τζάννι Βερσάτσε από τον κατά συρροή δολοφόνο Άντριου Κουνάναν και τα γεγονότα που οδήγησαν σε αυτήν, αποτελούν τον καμβά του δεύτερου κύκλου της σειράς American Crime Story, που μας συστήθηκε δύο χρόνια νωρίτερα με τη δίκη του Ο. Τζ. Σίμπσον. 

Στον παραγωγό και σκηνοθέτη Ράυαν Μέρφυ πηγαίνουν πολύ οι σειρές ανθολογίας τα τελευταία χρόνια, καθώς δηλώνει η επιτυχία τόσο του American Horror Story όσο και του Feud. Δικαιολογημένα άλλωστε, αφού του δίνεται η δυνατότητα με κάθε νέο κύκλο να αφηγείται μια καινούργια, διαφορετική ιστορία και να κρατά φρέσκια τη σειρά μαζί με το ενδιαφέρον του κοινού. Προσωπικά, ο πρώτος κύκλος του American Crime Story δεν με είχε ξετρελάνει (καθώς φαίνεται, ανήκω σε μια μειοψηφία, με τους περισσότερους να δηλώνουν ενθουσιασμένοι), οπότε δεν σας κρύβω την περιέργεια που με διέκρινε εν αναμονή του δεύτερου, που σύμφωνα με τις αρχικές φήμες θα καταπιανόταν με την υπόθεση του τυφώνα Κατρίνα. Τα πλάνα, όμως, άλλαξαν ριζικά, και προς παραγωγή δρομολογήθηκε η δολοφονία του Βερσάτσε, κάτι που στην αρχή είχαν προγραμματίσει για την τρίτη σαιζόν της σειράς. 

Με ένα θέμα ιδιαζόντως λαμπερό από μόνο του, η σειρά εξοπλίστηκε και με τους μεγάλους σταρ που θα τροφοδοτούσαν τη λάμψη της. Έτσι, επιστρατεύτηκαν ο Έντγκαρ Ραμίρεζ για τον ρόλο του Βερσάτσε, η Πενέλοπε Κρουζ για τον ρόλο της Ντονατέλα και ο Ρίκυ Μάρτιν για τον ρόλο του συντρόφου του. Και είναι πράγματι άξιος θαυμασμού ο Ραμίρεζ που με μια αλλόκοτη ομοιότητα ζωντανεύει κυριολεκτικά τον Βερσάτσε στην οθόνη, με μια ήρεμη ερμηνεία και πραότητα που εντυπωσιάζουν. Εξίσου επιτυχής η επιλογή της Πενέλοπε Κρουζ που αποδίδει με πειστικότητα και bitchy αέρα τη δυναμική και ταυτόχρονα συντετριμμένη Ντονατέλα. Όμως, όλα καταλήγουν στην επιλογή του βασικού πρωταγωνιστή, που δεν είναι άλλος από τον Ντάρεν Κρις (θα τον θυμάστε ίσως από το "Glee") που απαθανατίζει μοναδικά τον χαρακτήρα του δολοφόνου, Άντριου Κουνάναν. Βλέπετε, η σειρά παραπλανά τρόπον τινά με τον τίτλο της, αφού στην ουσία η δολοφονία του Βερσάτσε είναι μόνο η αφορμή για να μας αφηγηθούν οι δημιουργοί της τη ζωή του δολοφόνου του, ενός φιλόδοξου, ταλαιπωρημένου και ταυτόχρονα ψυχοπαθούς ανθρώπου, ο οποίος δεν σταματούσε πουθενά στο ανελέητο κυνήγι της δόξας και στην αρρωστημένη εμμονή του να αποδείξει στον κόσμο πως είναι ξεχωριστός. Κι εκεί τα καταφέρνει υπέροχα ο νεαρός πρωταγωνιστής, αποδίδοντας με λόγο, κινησιολογία και εκφράσεις την ταραγμένη ψυχή τού ήρωα.

Το σενάριο ακολουθεί έναν ανάποδο δρόμο, καθώς αφηγείται τα γεγονότα προς τα πίσω, ενισχύοντας την τραγική ειρωνεία στις ζωές των θυμάτων αλλά και του ίδιου του πρωταγωνιστή, την ίδια στιγμή που η σκηνογραφία και τα κουστούμια της σειράς αναδεικνύουν αυτόν τον μαγικό, ψεύτικο κόσμο στο ταραγμένο του μυαλό. Υπέροχες οι μουσικές επιλογές, καθηλωτική η φωτογραφία, λαμπερό το καστ, καλογραμμένοι οι διάλογοι και φροντισμένη η σκηνοθεσία και στα 9 επεισόδια του κύκλου και όλα μαζί, στα δικά μου μάτια (αλλά και σε πολλά άλλα) καταδεικνύουν πως ο "Βερσάτσε" πέτυχε εκεί που ο "Ο. Τζ. Σίμπσον" δεν τα κατάφερε: δημιούργησε δράμα και ανατροπές σε μια ιστορία της οποίας την έκβαση γνωρίζαμε και δεν περιορίστηκε στην απλή δραματοποίηση γεγονότων και χαρακτήρων. Είχε, όμως, ένα πολύ καλύτερο σενάριο στα χέρια της ως εφαλτήριο και συντελεστές που έδεσαν άριστα μεταξύ τους, με αποτέλεσμα μια καλή τηλεόραση και μια σειρά που θα θυμόμαστε.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Συγκεντρωμένα τα κείμενα για τις τηλεοπτικές παραγωγές θα τα βρείτε εδώ.