Dark river (2017)

Ελληνικός τίτλος: Σκοτεινός ποταμός

Δραματική ταινία των Film4/BFI, σε σκηνοθεσία Κλίο Μπάρναρντ, με τη Ρουθ Γουίλσον και τον Μαρκ Στάνλεϋ. 

Μετά τον θάνατο του πατέρα της, η Άλις επιστρέφει στο πατρικό της κτήμα, από όπου έχει φύγει πριν πάρα πολλά χρόνια. Εκεί, η επανασύνδεση με τον αδελφό της μόνο εύκολη δεν είναι, καθώς παλιές έχθρες βγαίνουν στο φως και οδηγούν σε ακραίες καταστάσεις.

Μου θύμισε πάρα πολύ την ταινία "Του Θεού η χώρα", τούτο εδώ το φιλμ της Κλίο Μπάρναρντ, βρετανίδας σκηνοθέτιδας, γνωστής από την προηγούμενη (και πρώτη μεγάλου μήκους) ταινίας της "Ο εγωιστής γίγαντας". Δεν είναι τόσο οι ιστορίες τους που μοιάζουν, αλλά το θέμα τους: οι πληγωμένες σχέσεις με τον πατέρα-αφέντη, η μοναξιά, οι άνθρωποι-αγρίμια της βρετανικής υπαίθρου, το ίδιο το φυσικό τοπίο, τα μυστικά... Είναι γεμάτη σκοτεινά μυστικά αυτή εδώ η ιστορία, όχι πάντοτε πλήρως παρουσιασμένα, καθώς η γραφή είναι κάπως ελλειπτική: φευγαλέα φλας μπακ και κάποια μισόλογα αρκούν για να υποθέσεις τι έχει συμβεί στο παρελθόν και οδήγησε την ηρωίδα μας σε φυγή. Κατά τον ίδιο τρόπο, η επιστροφή της Άλις στο πατρικό της, είναι και επιστροφή στο τραυματισμένο και γεμάτο ενοχές παρελθόν. Κι είναι οι οι ίδιες ενοχές που δείχνουν να ταλανίζουν τον άξεστο αδελφό της, ο οποίος κάνει τα πάντα για να γίνει κατανοητή η δυσαρέσκειά του που τη βλέπει ξανά. 

Μια ιστορία ενδοοικογενειακής βίας, μετατρέπεται σε ένα εκρηκτικό εσωτερικό δράμα δύο ανθρώπων που πρέπει να τα βρουν μεταξύ τους αν είναι να τα ξαναβρούν και με τον ίδιο τους τον εαυτό και να μπορέσουν να κοιτάξουν τη ζωή τους κατάματα. Και ως τέτοιο, στηρίζεται τα μάλα στους δύο (και μοναδικούς, κατ' ουσίαν) πρωταγωνιστές του, τη Ρουθ Γουίλσον και τον Μαρκ Στάνλεϋ που αποδίδουν υποδειγματικά τους ήρωές τους. Δεν χρησιμοποιώ τον όρο "χαρακτήρες" συνειδητά, αφού η ιστορία δεν επεμβαίνει τόσο πολύ στα βάθη και στα σώψυχά τους ώστε να έχουμε επί της οθόνης δύο ολοκληρωμένους χαρακτήρες. Εδώ, πιο πολύ οι δύο πρωταγωνιστές είναι αρχετυπικά σύμβολα, σαν μια διαφορετική εξιστόρηση του Κάιν και του Άβελ ή του Αδάμ και της Εύας σε μία διαλυμένη από τον ίδιο της τον πατέρα-δημιουργό Γη της Επαγγελίας. Κι είναι πάνω σε αυτά τα συντρίμμια που τα δύο τέκνα πρέπει να χτίσουν τη ζωή τους από την αρχή και να βρουν την ευκαιρία να δώσουν άφεση ο ένας στον άλλον. 

Δεν υπάρχουν κακοί και καλοί στην ταινία. Είναι όλοι θύματα του πλάστη τους, ελλειμματικά και τραυματισμένα, χωρίς την ικανότητα να δώσουν ή να πάρουν αγάπη. Και έτσι, μέσα σε αυτό το αχανές και αφιλόξενο τοπίο, καλούνται να βρουν το δικό τους καταφύγιο. Σε αυτό συνεισφέρουν τόσο η εξαιρετικά ρεαλιστική αλλά και απειλητική συνάμα φωτογραφία τού Αντριάνο Γκόλντμαν όσο και η υποβλητική μουσική τού Χάρυ Έσκοτ που σε συνδυασμό με τους προσεγμένους ήχους μετατρέπουν ορισμένες σκηνές σε θρίλερ και δίνουν υπόσταση σε αυτή την αδιόρατη απειλή. Μόνο που, μέσα στην ελλειπτική της αφήγηση, η ταινία γίνεται κάπως περισσότερο προσωπική υπόθεση απ' όσο θα έπρεπε και χάνει την ευκαιρία να αποκτήσει μέγεθος και μια πιο οικουμενική κινηματογραφική παρουσία.