Split (2016)

Ελληνικός τίτλος: Διχασμένος

Θρίλερ της Universal, σε σκηνοθεσία Μ. Νάιτ Σιάμαλαν, με τον Τζέημς ΜακΑβόυ και τους Άνυα Ταίυλορ-Τζόυ, Χέηλυ Λου Ρίτσαρντσον, Τζέσικα Σούλα, Μπέτυ Μπάκλεϋ. 

Τρία κορίτσια πέφτουν θύμα απαγωγής από έναν άντρα που έχει 23 διαφορετικές προσωπικότητες. Μένουν κλεισμένες σε έναν ερμητικά κλεισμένο χώρο, με άγνωστη την τύχη τους, έως ότου τις πληροφορεί πως αποτελούν ιερά τροφή για το Κτήνος που βρίσκεται καθ' οδόν. Επί τέλους, ένα ωραίο θρίλερ. 

Και επί τέλους, ο Μ. Νάιτ Συάμαλαν βρήκε τον παλιό, καλό του εαυτό. Το κυριότερο, όμως, ατού της ταινίας είναι ο πρωταγωνιστής της, ο Τζέημς ΜακΑβόυ, τον οποίο ναι μεν γνωρίζαμε ως έναν καλό ηθοποιό, αλλά εδώ αναδεικνύεται σε pοwerhouse. Αρκεί να εμφανιστεί στην οθόνη για να σου κόψει το αίμα, χωρίς καν να πει ή να κάνει τίποτα. Και αναμφισβήτητα επάνω του στήριξε όλη την ταινία ο Συάμαλαν, αφήνοντας έτσι χώρο για κάποιες αμέλειες από εδώ κι από εκεί. Έτσι, θα βρείτε τις αντιδράσεις των τριών κοριτσιών όχι απόλυτα φυσιολογικές ή αναμενόμενες, ενώ οι διάλογοι στις δικές τους σκηνές είναι σαφέστατα υποδεέστεροι και αδούλευτοι, σε σχέση με τις αντίστοιχες μεταξύ του ΜακΑβόυ και της ψυχολόγου του (γκραν ντάμα η Μπέτυ Μπακλεϋ στον ρόλο). Χωρίς να κρεμάσει ούτε σε μια σκηνή, η άρτια φωτογραφημένη ταινία (από τον ελληνικής προφανώς καταγωγής Μάικ Γιουλάκη, που υπέγραψε τη φωτογραφία και στην ταινία τρόμου "It follows"), επενδύει στην αγωνία της απέναντι στο άγνωστο ενώ πειραματίζεται επιφανειακά και με κάποιες ενδιαφέρουσες απόψεις ως προς τις δυνατότητες του ανθρώπινου μυαλού. 

Προσγειωμένη απόλυτα σε μια ρεαλιστική μυθοπλασία, κρατάει τα ηνία του χρόνου και της σταδιακής κλιμάκωσης, μένοντας περισσότερο σε ένα περιβάλλον Χίτσκοκ ή Ντε Πάλμα (η προσωπικότητα της Πατρίσια δείχνει να κλείνει το μάτι στο "Ψυχώ" και στο "Προετοιμασία για έγκλημα") παρά σε αυτό μιας προβλέψιμης ταινίας τρόμου. Έχει σίγουρα κάποιες υπερβολές (τις εγκαλεί το ίδιο το είδος, όπως και να το κάνουμε), αλλά τις αφήνει για τα ασήμαντα και δεν καταφεύγει σε αυτές για να εντυπωσιάσει με ένα πλαστό φινάλε. Αν ο Συάμαλαν δεν είχε παρασυρθεί και ο ίδιος από την ύπαρξη του πρωταγωνιστή του και είχε δώσει λίγο περισσότερο βάρος και στις υπόλοιπες λεπτομέρειες, θα μιλούσαμε σίγουρα για αριστούργημα. Αναρωτιέμαι πόσες συνεδρίες χρειάστηκε ο Τζέημς ΜακΑβόυ με τον ψυχολόγο του, μετά τα γυρίσματα της ταινίας.