Unbreakable (2000)

Ελληνικός τίτλος: Ο άφθαρτος

Θρίλερ φαντασίας της Touchstone, σε σκηνοθεσία Μ. Νάιτ Συάμαλαν, με τους Μπρους Γουίλις, Σάμιουελ Λ. Τζάκσον, Ρόμπιν Ράιτ Πεν, Σπένσερ Τρητ Κλαρκ. 

Ο Ντέηβιντ Νταν επιβιβάζεται στην αμαξοστοιχία Νέας Υόρκης-Φιλαδέλφειας, ύστερα από μια συνέντευξη για δουλειά, η οποία αισθάνεται ότι δεν πήγε πολύ καλά. Ο συρμός, όμως, εκτροχιάζεται με αποτέλεσμα να χάσουν τραγικά τη ζωή τους και οι 131 επιβάτες. Όλοι, εκτός από τον Ντέηβιντ που δεν είχε ούτε γρατζουνιά. Σοκαρισμένος αλλά και προβληματισμένος από το γεγονός, έρχεται σε επαφή με τον Ελάιζα Πρινς, έναν ιδιοκτήτη γκαλερί τέχνης, με μια σπάνια πάθηση που καθιστά τα οστά του εξαιρετικά εύθραυστα. Ο Ελάιζα είναι πεπεισμένος πως ο Ντέηβιντ ανήκει σε μια μοναδική ομάδα ανθρώπων που είναι άφθαρτοι, καθώς το σώμα τους έχει υπερφυσικές αντοχές ενώ το πνεύμα τους τους κατευθύνει να προστατεύουν τους συμπολίτες τους. 

Είχε περάσει κάτι παραπάνω από χρόνος αφού "Η 6η αίσθηση" είχε κάνει το μεγάλο μπαμ στους κινηματογράφους όλου του κόσμου, καθιστώντας ταυτόχρονα διάσημο τον σκηνοθέτη της, τον Μ. Νάιτ Συάμαλαν, ο οποίος κατόρθωσε με μία μόλις ταινία να γίνει σταρ. Αναμενόμενες ήταν λοιπόν οι υψηλότατες προσδοκίες για τον "Άφθαρτο", τη δεύτερη ταινία του, στην οποία πρωταγωνιστούσε και πάλι ο Μπρους Γουίλις. Όμως, ο "Άφθαρτος" έδειχνε μάλλον να απογοητεύει την πλειοψηφία του κοινού, καθώς καταπιανόταν με ένα θέμα το οποίο, όσο ιντριγκαδόρικο και να ακουγόταν, κατέτασσε την ταινία στην "μικρότερη" τότε κατηγορία των κόμικ, είδος που δεν έχαιρε ιδιαίτερης εκτίμησης την εποχή εκείνη. Με τα χρόνια να περνούν, και με τα κόμικ να αποκτούν την τρέχουσα, περίοπτη θέση τους στην κινηματογραφία, η αλήθεια είναι πως σήμερα βλέπει κανείς την ταινία με άλλο μάτι, καθώς κατορθώνει να είναι μια ταινία κόμικ που δεν βασίζεται σε κόμικ. Ο Ντέηβιντ Νταν είναι ένας απρόσμενος υπερήρωας και ταυτόχρονα ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Στον αντίποδα, ο ρόλος του Ελάιζα Πρινς, όπως τον πλάθει ο Σάμιουελ Λ. Τζάκσον, είναι ένας από τους μεγαλύτερους χαρακτήρες "κακού" που γράφτηκε ποτέ, επικίνδυνος μέσα στην ευάλωτη φύση του, κυνικός δολοφόνος που νιώθει πως βοηθά τον κόσμο και ταυτόχρονα ένας ήσυχος, ταλαιπωρημένος, καθώς πρέπει άνθρωπος της διπλανής πόρτας. 

Η ιστορία έχει μια δύναμη που σοκάρει και ένα φινάλε που συναρπάζει με τη μεγάλη του αποκάλυψη. Για να φτάσουμε, όμως, στο ανατρεπτικό φινάλε, έχουν μεσολαβήσει άλλα 90 λεπτά ταινίας στα οποία ο Συάμαλαν μοιάζει να είχε το άγχος να μας αποδείξει πόσο καλός σκηνοθέτης είναι, και πόσο καλά ξέρει να στήνει κάδρα και να δημιουργεί ατμόσφαιρα. Έτσι, θύμα αυτής της "χιτσκοκικής" εμμονής του πέφτουν όλοι οι ρυθμοί της ταινίας που κατακρημνίζονται σε μια υποτονική αφήγηση και αντίστοιχα υποτονικές ερμηνείες, χωρίς ίχνος ουσιαστικής δράσης. Ως αποτέλεσμα, ναι, η ατμόσφαιρα είναι μυστηριώδης, αισθάνεσαι τον κίνδυνο που ελοχεύει, αλλά τα πάντα κυλάνε τόσο αργά που είναι λες και η ταινία κοντράρει τον ίδιο της τον εαυτό, πατώντας φρένο εκεί που θα έπρεπε να πατήσει γκάζι.

Όμως, υπάρχει η εξαιρετική φωτογραφία του Εντουάρντο Σέρρα που πλάθει πανέμορφες εικόνες σε κάθε κάδρο και σώζει τους αργούς ρυθμούς μαζί με το μοντάζ του Ντύλαν Τίχενορ. Εξίσου ατμοσφαιρική, επική και απειλητική ταυτόχρονα, είναι και η μουσική του Τζέημς Νιούτον Χάουαρντ που κατορθώνει να μιλάει όταν οι υποτονικοί διάλογοι κρατάνε πίσω το φιλμ. Ο "Άφθαρτος" είναι μια συναρπαστική αλλά άνιση ταινία που έχει μια εξαίρετη πρωτότυπη ιδέα, πλάθει έναν πρωτότυπο ήρωα και έναν εξαιρετικό κακό, αφηγείται μια τραγική και συγκλονιστική ιστορία αλλά μοιάζει να περιορίζεται από μια σκηνοθετική αυταρέσκεια κι έναν επιτηδευμένο μανιερισμό που δεν της επιτρέπουν να δείξει πόσο καλύτερη θα μπορούσε να είναι.