The Florida Project (2017)

Δραματική κομεντί της Protagonist, σε σκηνοθεσία Σων Μπέηκερ, με τους Μπρία Βινέτ, Μπρούκλυν Κίμπερλυ Πηρς, Γουίλλεμ Νταφόε, Κρίστοφερ Ριβέρα, Βαλέρια Κόττο. 

Η εξάχρονη Μιούνυ ζει με την άνεργη μητέρα της στο μοτέλ Magic Kingdom, στις παρυφές του Disney World , στη Φλόριδα. Καλακαίρι και με τα σχολεία κλειστά, η Μιουν περνάει τις ημέρες της παίζοντας με τα άλλα παιδιά που ζουν στο συγκρότημα, αγνοώντας ουσιαστικά τη δεινή κατάσταση στην οποία βρίσκεται τόσο αυτή και η μητέρα της όσο και οι υπόλοιποι ένοικοι. Αποθετήριο κουρασμένων και αποτυχημένων ανθρώπων, το μοτέλ που μένει, όπως και τα παραδιπλανά, δημιουργούν έναν αλλόκοτο μικρόκοσμο, που προσπαθεί να επιβιώσει στις παρυφές της νομιμότητας και της ηθικής, ακριβώς δίπλα στο μεγαλύτερο τουριστικό προορισμό του κόσμου και στα πολυτελή του θέρετρα. 

Είναι πραγματικά εξαιρετική η δουλειά που έχει γίνει σε αυτήν την ταινία, σε κάθε επίπεδο, και το πώς σε αγκιστρώνει στην ιστορία και στον κόσμο της, χωρίς ουσιαστικά να αφηγείται και τίποτα το συνταρακτικό. Η απεικόνιση μιας καθημερινότητας είναι, πολλές φορές επαναλαμβανόμενη και μάλιστα με ήρωες ουδόλως συμπαθείς κατά βάθος. Την ίδια στιγμή, όμως, έχει τέτοια ψυχή, τόση ανθρωπιά, τέτοια αφοπλιστική ειλικρίνεια που καταλήγει να σε κάνει συμμέτοχο (και συνένοχο) σε αυτήν την επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα αυτών των ουδόλως συμπαθών ανθρώπων. Κατ' αρχήν είναι η Μιούνυ, η ηρωίδα της ταινίας, αυτό το εξάχρονο κοριτσάκι και η ερμηνεία του που μπαίνει μέσα στην καρδιά σου και τη σημαδεύει με το κάθε βλέμμα της, την κάθε λέξη της, το κάθε γέλιο και την κάθε σκανταλιά της (και δεν κάνει λίγες, πιστέψτε με). Είναι τέτοια η μαστοριά του σεναρίου και της σκηνοθεσίας που ένα παιδί που εύκολα το θεωρείς αλητάκι, τελικά θέλεις να ανοίξεις την αγκαλιά σου και να το προστατεύσεις από τον κόσμο που το απειλεί. Είτε είναι η μάνα του είτε ο περαστικός παιδόφιλος είτε η Πρόνοια. Η Μιούνυ είναι η ένα παιδί που ζει μέσα στη φαντασία του, έτσι ακριβώς όπως ζούνε όλα τα παιδιά της ηλικίας της, αγνοώντας τον κίνδυνο που ελοχεύει. Και μέσα στη φαντασία της ουσιαστικά δραπετεύει και στο φινάλε (μα, τι φινάλε!) όταν η πραγματικότητα γίνεται ακόμα πιο ζοφερή. 

Με το παρόν και το μέλλον τής Μιούνυ να δείχνει ίδιο με αυτό μιας άλλης Αμερικής, που ζει στις παρυφές του ονείρου, της μαγείας και του πλούτου, το Florida Project, μέσα από τη ρουτινιάρικη απλότητά του, ασκεί τη μεγαλύτερη κριτική σε ένα σύστημα που χτίστηκε ακριβώς για να θέτει τους ανθρώπους στις παρυφές του. Δεν τους δικαιολογεί τους ανθρώπου αυτούς, δεν λέει ποτέ πως καλά κάνουν αυτά που κάνουν. Τους κατανοεί, όμως, χωρίς να τους κρίνει. Αυτό το αφήνει σε εμάς. Και στον επιστάτη του μοτέλ, αυτόν τον εξαιρετικό τύπο, τον Μπόμπυ. Μοναδικός ουσιαστικά αντρικός ρόλος, σε έναν κόσμο γεμάτο γυναίκες και παιδιά, ο Μπόμπυ μετουσιώνεται στην απόλυτη πατρική φιγούρα που λείπει από όλους. Ο Γουίλλεμ Νταφόε, με μια εντυπωσιακά λιτή και απέριττη ερμηνεία, είναι αυτός που κρατά τις ισορροπίες σε έναν κόσμο που ξεφεύγει, αυτός που διορθώνει όλα όσα πρέπει να διορθωθούν, αυτός που καταλαβαίνει. 

Με τα ολόλαμπρα χρώματα της φωτογραφίας, τα κοντινά που αναζητούν το βάθος στο βλέμμα, τον απόλυτα ισορροπημένο ρυθμό, και τις ρεαλιστικές ερμηνείες, τις προσεγμένες σε κάθε κίνηση, κάθε βήμα, κάθε πετάρισμα του ματιού και κάθε τόνο φωνής, το Florida Project είναι η μεγάλη έκπληξη της χρονιάς που μόλις τελείωσε. Μια ταινία που φαινομενικά δεν σε ενδιαφέρει να δεις, αλλά που μόλις τελειώσει νιώθεις πως γνώρισες καινούργιους φίλους.