The greatest showman (2017)

Μιούζικαλ της Fox, σε σκηνοθεσία Μάικλ Γκρέησυ, με τους Χιου Τζάκμαν, Ζακ Έφρον, Μισέλ Γουίλλιαμς, Ζεντάγια, Ρεμπέκα Φέργκιουσον. 

Η ζωή και το έργο μιας αμφιλεγόμενης προσωπικότητας του 19ου αιώνα, του Φινέα Τέυλορ Μπάρνουμ, μεταφέρεται στον κινηματογράφο σε ένα ολοκαίνουργιο μιούζικαλ με λαμπερό καστ και ακόμα πιο λαμπερά μουσικά νούμερα. Ο Μπάρνουμ, ο οποίος έμεινε στην ιστορία για το τσίρκο των παραδόξων του, ήταν ένας πολυπράγμων άνθρωπος που παρά τις όποιες άλλες δραστηριότητές του (συγγραφέας, φιλάνθρωπος, πολιτικός), ο ίδιος περιέγραφε τον εαυτό του αποκλειστικά ως άνθρωπο του θεάματος, ως showman. Αυτοδημιούργητος, πεισματάρης και ευφάνταστος έγινε διάσημος για την παράσταση με αξιοπερίεργους ανθρώπους (freakshow, με άλλα λόγια) και με τα παράδοξα που έφερνε από ολόκληρο τον κόσμο (πολλά εκ των οποίων ήταν σκέτες απάτες). Σε μια κοινωνία πουριτανική και "καθώς πρέπει", ο Μπάρνουμ ανέβαζε στη σκηνή ανθρώπους μικροσκοπικού μεγέθους, γυναίκες με γενειάδα, ακόμα και μαύρους, σοκάροντας την καλή κοινωνία της Νέας Υόρκης αλλά και τον σοβαρό Τύπο, που τον πολέμησε μανιασμένα.

Αυτήν την παράδοξη φιγούρα ζωντανεύει στην ταινία ο Χιου Τζάκμαν, ο οποίος αν θέλει να μας αποδείξει ότι είναι καλός άνθρωπος και μας αγαπάει, οφείλει να γυρίζει ένα μιούζικαλ τον χρόνο, ανεξαρτήτως όποιας άλλης ταινίας πρωταγωνιστεί. Λάμπει στα μουσικά νούμερα, κυριαρχεί στην οθόνη και ξεχωρίζει τόσο με τη φωνή του όσο και με τη χορευτική του παρουσία. Και τι μουσικά νούμερα είναι αυτά! Τι μουσική, τι τραγούδια, τι χορογραφίες! Ο Μπεντζ Πάσεκ, ο Τζάστιν Πωλ και ο Τζόζεφ Τραπανήζ έγραψαν υπέροχα πρωτότυπα τραγούδια για το φιλμ, τα οποία όχι μόνο εξυπηρετούν εξαιρετικά τη δράση και την αφήγηση, αλλά έχουν την δύναμη να σε κερδίζουν από το πρώτο άκουσμα, λες και τα ήξερες από χρόνια. Η σκηνοθεσία του Μάικλ Γκρέησυ υπηρετεί τα τραγούδια αυτά, αλλά και τη "θεατρικότητα" του όλου εγχειρήματος, καθώς τα πάντα κινηματογραφούνται σε στούντιο, και με μια στατικότητα στην κάμερα, η οποία δείχνει να φιλμάρει θεατρική παράσταση. Δεν το βρήκα διόλου κακό, όμως, όλο αυτό, καθώς όλο το φιλμ μοιάζει ακριβώς σαν να είναι παράσταση, με τεράστια, εντυπωσιακά σκηνικά (ακόμα και στα εξωτερικά) και με ψηφιακά πρόσθετα, ενισχύοντας την ψευδαίσθηση ενός πλαστού σύμπαντος, σαν αυτό που πουλούσε ο Μπάρνουμ στο κοινό του. Τα έντονα χρώματα (σαν τα παλιά τεχνικολόρ μιούζικαλ της Fox) αποτίουν έναν έμμεσο φόρο τιμής στα κινηματογραφικά μιούζικαλ μιας άλλης εποχής, την ίδια στιγμή που οι σύγχρονες μελωδίες δίνουν απίστευτο ρυθμό και ένταση σε κάθε μουσικό μέρος.

Ναι, είναι αλήθεια πως η πρόζα υποφέρει, κάπως, στην ταινία και πως σε αντίθεση με τα μουσικά νούμερα δεν έχει την ίδια δύναμη ούτε στην αφήγηση ούτε στις ερμηνείες. Είναι μιούζικαλ, όμως η ταινία, και όπως σε πολλές αντίστοιχες του είδους αυτού, η πρόζα είναι απλά η "αγγαρεία" ανάμεσα στα τραγούδια. Κι όσοι βιαστείτε να κατηγορήσετε το Greatest Showman για ξύλινους και προσχηματικούς διαλόγους, θα σας παραπέμψω στο ύστατο mega musical του 20ού αιώνα, το Φάντασμα της Όπερας. 

Πολύ καλός (αν και μου φάνηκε λίγο αγχωμένος) ο Ζακ Έφρον που επιτέλους επιστρέφει στο είδος που τον ανέδειξε, με φωνή και χορευτική δεινότητα που εντυπωσιάζουν, ενώ αμήχανη δείχνει να στέκει η Μισέλ Γουίλλιαμς. Αυτή που κλέβει την παράσταση με την παρουσία της (αλλά όχι και με το τραγούδι της, αφού την ντουμπλάρει η Λόρεν Ώλρεντ) είναι η Ρεμπέκα Φέργκιουσον, στον ρόλο της ντίβας της όπερας Τζένυ Λιντ. 

Κανείς δεν θα σας αδικήσει αν αρχίσετε να χορεύετε μέσα στην αίθουσα. Ούτε αν αναζητήσετε αμέσως μετά ανοιχτό δισκοπωλείο για να αγοράσετε το soundtrack.