I, Tonya (2017)

Ελληνικός τίτλος: Εγώ, η Τόνια

Δραματική ταινία σε σκηνοθεσία Κραιγκ Γκιλέσπι, με τους Μάργκο Ρόμπι, Σεμπάστιαν Σταν, Άλισον Τζάννεϋ, Τζούλιαν Νίκολσον, Πωλ Γουώλτερ Χάουζερ. 

Η αληθινή ιστορία της καλλιτεχνικής πατινέζ Τόνια Χάρντινγκ που κατηγορήθηκε ότι συμμετείχε στην επίθεση εναντίον της αντιπάλου της στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1994, μεταφέρεται στο σινεμά σε μια σπιντάτη ταινία, με πολύ καλές ερμηνείες, έξυπνο ύφος και ένα λεπτό, ειρωνικό χιούμορ. 

Είναι απορίας άξιον πώς επελέγη για κεντρική ηρωίδα μία τόσο αντιπαθής γυναίκα, η οποία μάλιστα δεν φαίνεται να καταλαβαίνει τίποτα από όλα όσα της έχουν συμβεί, αποποιούμενη διαρκώς την οποιαδήποτε ευθύνη. Δεν έχετε παρά να μετρήσετε πόσες φορές η ίδια λέει στην ταινία "δεν έφταιγα εγώ". Ως προς το περιστατικό αυτό καθ' εαυτό, ενδεχομένως και να μην έφταιγε (τουλάχιστον έτσι μας λέει το φιλμ), όμως έφταιγε για όλες τις υπόλοιπες επιλογές στη ζωή της που την οδήγησαν μέχρι εκεί. Ούτε την τιμωρία της δείχνει να αντιλαμβάνεται, πάλι κάπου αλλού ρίχνει τις ευθύνες και ως εκ τούτου η ταινία δεν έχει κάθαρση. Καμία όμως. Εξ ου και το παράδοξο, επαναλαμβάνω, της επιλογής της για κεντρική ηρωίδα μιας ταινίας. Δεν είναι πως δεν έχουμε ξαναδεί αντιήρωες στη μεγάλη οθόνη, είναι που η ίδια -στην συγκεκριμένη περίπτωση- δεν συμμερίζεται το ταξίδι της ζωής της που την έφερε μέχρι εκεί, δεν αντιλαμβάνεται τι ακριβώς έχει συμβεί. 

Έρχονται όμως σενάριο (Στήβεν Ρότζερς) και σκηνοθεσία και καλύπτουν τα κενά που αφήνει η ανυπαρξία του βασικού χαρακτήρα. Καθώς άνοδος προς τον Γολγοθά και λύτρωση απουσιάζουν παντελώς, η ματιά των δύο συνεργατών ως προς την ταινία αλλάζει την οπτική της και τη μετατρέπει σε ένα μείγμα reality δραματοποιημένου ψευδοντοκυμανταίρ, με φρενήρεις ρυθμούς, ένταση, κόντρα χιούμορ και μια "κοενική" ματιά στους ηλίθιους πρωταγωνιστές της. Ω ναι, είναι όλοι τους ηλίθιοι, άλλος πολύ, άλλος λίγο, βλαχαδερά τελευταίας κατηγορίας που βρέθηκαν να πρωταγωνιστούν σε ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα του παγκόσμιου αθλητισμού, παραμονές μάλιστα μιας τεράστιας διοργάνωσης. Κι αυτό είναι που αιτιολογεί τη "reality" οπτική της ταινίας, καθώς η ιστορία αυτή πρέπει να γέννησε το reality show προτού καν εφευρεθεί ο όρος. 

Η Μάρκγο Ρόμπι είναι ερμηνευτικός ποταμός στον πρωταγωνιστικό ρόλο, αφελής, ρεαλιστική και γκροτέσκα ταυτόχρονα, με μια απίστευτη φυσικότητα είτε στις διαλογικές της σκηνές είτε όταν σχολιάζει τα τεκταινόμενα στην κάμερα κοιτώντας εμάς, το κοινό. Βέβαια, η μεγάλη ερμηνεία της ταινίας ανήκει στην Άλισον Τζάννυ, μια σπουδαία καρατερίστα ηθοποιό που επιτέλους έχει την ευκαιρία να λάμψει με έναν ρόλο τόσο λεπτοδουλεμένο, τόσο προσεγμένο, τόσο ξύλινο και ταυτόχρονα εκρηκτικό, χρησιμοποιώντας κατ' ελάχιστο τα εκφραστικά της μέσα και δίνοντας σημασία και αξία στις λεπτομέρειες: στο κέρινο, ανέκφραστο βλέμμα, στην επίπεδη φωνή που δεν φανερώνει κανένα συναίσθημα αλλά και στον τρόπο που κρεμάει το χέρι της όταν καπνίζει. Συναρπαστική πραγματικά. 

Τους βιντεοκλιπίστικους ρυθμούς της ταινίας, με την έξοχη κινηματογράφηση των σκηνών του πατινάζ και την ατμοσφαιρική φωτογραφία (Νικόλας Καρακατσάνης) με χρώματα που παίζουν από υπερβολικά έως αυτά μιας τηλεοπτικής εκπομπής, υποστηρίζουν εξαιρετικά και οι μουσικές επιλογές των τραγουδιών που ακούγονται και που δίνουν τόσο το στίγμα της εποχής όσο και τον τόνο της δράσης και του συναισθήματος. Τελειώνοντας η ταινία ίσως να αφήνει αυτό το συναίσθημα του "ε, και;", καθώς η Τόνια -όπως είπα και πιο πριν- δεν έχει καταλάβει απολύτως τίποτα διότι "δεν έφταιγε αυτή", η διαδρομή όμως μέχρι αυτό το ακάθαρτο φινάλε είναι πέρα για πέρα απολαυστική.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τις δραματικές ταινίες, θα βρείτε το αρχείο κειμένων του Cinemano, εδώ.