All the money in the world (2017)

Ελληνικός τίτλος: Όλα τα λεφτά του κόσμου

Δραματική ταινία της STX, σε σκηνοθεσία Ρίντλεϋ Σκοτ, με τους Κρίστοφερ Πλάμμερ, Μισέλ Γουίλλιαμς, Μαρκ Γουώλμπεργκ, Ρομαίν Ντυρί, Τίμοθυ Χάττον, Τσάρλι Πλάμμερ. 

Η αληθινή ιστορία της απαγωγής Τζων Πωλ Γκέττυ του 3ου, εγγονού του Τζων Πωλ Γκέττυ, ενός από τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου, ο οποίος αρνείτο να πληρώσει τα λύτρα που ζητούσαν οι απαγωγείς. Ένα παιχνίδι εξουσίας σε πολλαπλά ταμπλώ μεταφέρεται με ενδιαφέρον, δράση και αγωνία στο σινεμά από τον Ρίντλεϋ Σκοτ, σε μια ταινία φτιαγμένη για ψυχαγωγία. Και εκεί τα καταφέρνει μια χαρά. Μολονότι το περιστατικό είχε πάρει τέτοιες διαστάσεις που οι εξελίξεις του είναι γνωστές (κι αν δεν είναι, με μια αναζήτηση στο google μπορείτε να μάθετε τι είχε γίνει), η κινηματογραφική μαγκιά του εγχειρήματος είναι ότι σε κρατάει σε αγωνία για το τι θα γίνει (κι ας ξέρεις τι θα γίνει τελικά). Κι εκεί της βγάζεις το καπέλο. Καλογυρισμένη και ατμοσφαιρική ταινία, με ένα σενάριο (Ντέηβιντ Σκάρπα και Τζων Πήρσον, βασισμένο στο βιβλίο του δεύτερου) που αναδεικνύει και χαρακτήρες πίσω από τα γεγονότα, ενώ την ίδια στιγμή εστιάζει όχι σε αυτό καθ' εαυτό το γεγονός της απαγωγής, αλλά στο χρήμα και σε ό,τι αυτό προκαλεί για την απόκτησή του. 

Θύτες και θύματα (με την ευρύτερη έννοια) πολεμάνε -ο καθένας από την πλευρά του και με τον τρόπο του- για το χρήμα, είτε για να το αποκτήσουν είτε για να μην το ξοδέψουν. Ενδεχομένως να σας ξενίσουν μερικά σημεία στο φιλμ, με πρώτο και καλύτερο την αναλγησία του παππού που ξοδεύει εκατομμύρια για να αποκτήσει παράνομα αυθεντικούς πίνακες ζωγραφικής (τους οποίους δεν μπορεί ποτέ να επιδείξει δημόσια), αλλά αρνείται να δώσει τα λύτρα για την απελευθέρωση του εγγονού του. Όπως ενδεχομένως θα σας ξενίσει και η συμπεριφορά της μητέρας του, που δείχνει τόσο ψύχραιμη ώρες-ώρες που πραγματικά απορείς αν εκείνης το παιδί έχουν απαγάγει. Για τα πάντα, όμως, υπάρχουν εξηγήσεις, για την ακρίβεια η εξής μία: όλα είναι θέμα ιδιοκτησίας. Ο παππούς δεν πληρώνει για τον εγγονό γιατί δεν είναι δικός του (η κηδεμονία έχει περάσει στη μητέρα μετά το διαζύγιο από τον ναρκομανή και ανεύθυνο γιο του), οπότε με τη στάση του αυτή προσπαθεί να εντάξει ξανά τον εγγονό στην ιδιοκτησία του. Η μητέρα από την άλλη (η οποία, όντως στέκει στην πλειοψηφία των σκηνών απίστευτα ψύχραιμη σε σημείο που απορείς, αλλά, εντάξει μην περιμένουμε και αντιδράσεις ελληνίδας μάνας) αφήνει τις ημέρες να περνάνε (θέτοντας σε τεράστιο κίνδυνο τον γιο της) ελπίζοντας οι απαγωγείς να μειώσουν τα λύτρα είτε για να πεισθεί ο παππούς και να τα δώσει είτε για να μπορέσει να τα συγκεντρώσει μόνη της. Η στάση της, όμως, απέναντι στο αίμα της είναι και αυτή στάση ιδιοκτησίας, ο γιος της είναι δικός της, και αυτή θα χειριστεί την κατάσταση, αρνούμενη να περάσει τις ευθύνες αλλού. Κι εκεί εξηγείται και η ψυχρότητά της, οι υπολογιστικές κινήσεις της. Μοναδικό θύμα, ενδεχομένως, σε όλη αυτήν την ιστορία είναι ο νεαρός εγγονός που υπομένει τα απίστευτα, μπλεγμένος σε αυτό το παιχνίδι χρήματος, εξουσίας και ιδιοκτησίας. Τα λεφτά είναι το θέμα της ταινίας. Από εκεί ξεκινάνε και εκεί τελειώνουν όλα. Money makes the world goes round, όπως λέμε και στα Κάτω Πατήσια. 

Ναι, δεν είναι ταινία ερμηνειών, παρά τη στιβαρή παρουσία του Κρίστοφερ Πλάμμερ (ο οποίος κλήθηκε να ξαναγυρίσει όλες τις σκηνές του Κέβιν Σπέησυ, που "εξαφανίστηκε" από την ταινία, μετά τα γνωστά γεγονότα). Η Μισέλ Γουίλλιαμς, από την άλλη, ακριβώς λόγω αυτής της κόντρας του ρόλου της, δείχνει αδύναμη, παρά κάποιες εξαιρετικές της σκηνές. Ο Μαρκ Γουώλμπεργκ καλείται να κρατήσει τις ισορροπίες, τόσο ως ρόλος όσο και ως ερμηνεία, με μια αποφασιστική πραότητα και δυναμική. Χάρηκα που ξαναείδα τον Τίμοθυ Χάττον, αδίκως εξαφανισμένο τόσα χρόνια από το σινεμά, ενώ πολύ ενδιαφέρουσα φάτσα βρήκα τον Τσάρλι Πλάμμερ (καμία συγγένεια με τον Κρίστοφερ) στον όχι και τόσο εύκολο ρόλο του εγγονού. Πολύ καλές οι επιλογές των τραγουδιών που δίνουν το στίγμα της εποχής και της όμορφα κινηματογραφημένης Ιταλίας. Θα την ευχαριστηθείτε.