Wonderstruck (2017)

Ελληνικός τίτλος: Το δωμάτιο των θαυμάτων

Δραματική ταινία της Amazon, σε σκηνοθεσία Τοντ Χέυνς, με τους Όουκς Φέγκλυ, Μίλλισεντ Σίμονς, Τζέηντεν Μάικλ, Τζούλιαν Μουρ, Μισέλ Γουίλιαμς. 

Βρισκόμαστε στο 1927, όταν ένα κωφό κοριτσάκι που θαυμάζει μια σταρ του κινηματογράφου, το σκάει από το σπίτι του και από τον αυταρχικό πατέρα του για να πάει στη Νέα Υόρκη και να συναντήσει από κοντά το ίνδαλμά της. 50 χρόνια αργότερα, ένα αγοράκι που χάνει μέσα σε μια στιγμή την ακοή του ύστερα από ατύχημα, φεύγει σκαστό επίσης για τη Νέα Υόρκη, αναζητώντας τον πατέρα του που δεν γνώρισε ποτέ. Δυο άνθρωποι και δυο ιστορίες που συναντιούνται μέσα στην ίδια πόλη και με αφορμή ένα Δωμάτιο Θαυμάτων, αυτό που σηματοδότησε την απαρχή των μουσείων.

Αλλόκοτα ίσως σας ακούγονται όλα αυτά. Θα σας παραπέμψω όμως στον συγγραφέα του βιβλίου όπου βασίστηκε η ταινία και σεναριογράφο της, τον Μπράιαν Σέλζνικ, βιβλίο του οποίου ήταν και η ταινία "Hugo", του Μάρτιν Σκορτσέζε. Και στα δύο βιβλία, τέχνη, επιστήμη και τεχνολογία είναι οι κοινές παράμετροι που σηματοδοτούν τη ζωή των νεαρών πρωταγωνιστών τους, σε ένα σύμπαν ρεαλιστικό και παραμυθένιο ταυτόχρονα -έναν κόσμο που δείχνει ίδιος με αυτόν στον οποίο ζούμε, αλλά που κρύβει μικρά μαγικά μυστικά κάτω από την επιφάνεια. Βέβαια, πέραν των κοινών αυτών αναφορών, οι δύο ιστορίες δεν μοιάζουν μεταξύ τους, όπως αντίστοιχα δεν μοιάζουν ούτε οι δύο ταινίες. Στο Hugo ο Σκορτσέζε στηρίχτηκε ακριβώς στη μαγεία του μυθιστορηματικού σύμπαντος και έφτιαξε μια οπτική εξτραβαγκάντζα που κέντριζε όλες τις αισθήσεις. Στον αντίποδα αυτού, ο Χέυνς, πολύ πιο προσγειωμένος κινηματογραφικά καταπιάνεται με το ρεαλιστικό κομμάτι της αφήγησης αφήνοντας τα όποια "μαγικά" μυστικά να αποκαλυφθούν χωρίς βιάση. 

Με το μεγαλύτερο μέρος του φιλμ να μοιάζει σαν δύο ταινίες που παίζουν παράλληλα, ως θεατής ιντριγκάρεσαι όλο και περισσότερο να μάθεις ποια είναι τα κοινά σημεία των δύο αυτών ανθρώπων, ενώ την ίδια στιγμή βυθίζεσαι σε αυτό το ρεαλιστικό και συνάμα βουτηγμένο στην παιδική αθωότητα σύμπαν, στο οποίο αφήνεσαι σαν να σου διαβάζουν παραμύθι. Κάποια στιγμή ίσως να νιώσεις πως αργείς να πάρεις απαντήσεις, όμως συνειδητοποιείς πως δεν είναι απαραίτητα αυτό το ζητούμενο και ξαναβουλιάζεις στην πολυθρόνα σου, αφημένος στην οδύσσεια αυτών των δύο παιδιών, τις ιστορίες των οποίων χωρίζει μισός αιώνας. Είναι εύθραυστη ταινία και ως τέτοια απαιτεί τη συναισθηματική σου εμπλοκή και την εμπιστοσύνη σου. Δεν σε θέλει ούτε προκατειλημμένο ούτε προϊδεασμένο για τίποτα. Το μόνο που σου ζητάει είναι να αφεθείς στον κόσμο της και να τον ανακαλύψεις κομμάτι-κομμάτι, ακριβώς όπως και τα δύο αυτά παιδιά. Από τη στιγμή που θα δεχθείς να της δώσεις το χέρι σου, πίστεψέ με, θα απολαύσεις τον περίπατο μέχρι τέλους.

Άλλωστε, δεν είναι μόνο η αφήγηση της ιστορίας που σε ενδιαφέρει στην ταινία αυτή. Έχει τόσα πολλά κρυμμένα διαμαντάκια στη διαδρομή που ακόμα κι αυτά αρκούν. Δεν έχει σημασία πόσο σπουδαία ή μεγάλα είναι, ούτε εάν έχουν όλα την ίδια αξία. Τα μικρά παιδιά, άλλωστε, χαίρονται με οτιδήποτε νέο και διαφορετικό ανακαλύπτουν. Άλλοι θα λατρέψετε απλά και μόνο την ιστορία, άλλοι θα συγκινηθείτε με τα δύο διαφορετικά στυλ κινηματογράφησης (το μέρος του 1927 είναι γυρισμένο σε καμένο ασπρόμαυρο και βωβό, ενώ αυτό του 1977 με χρωματική παλέτα της εποχής, τόσο πιστής απόδοσης που περιμένεις από στιγμή σε στιγμή το σκρατς στο φιλμ και την εικόνα να "πηδάει". Άλλοι, πάλι, θα ενθουσιαστείτε με τη μουσική, τόσο διαφορετική στις δύο ενότητες αλλά και τόσο ίδια, που παντρεύει τις ιστορίες και απογειώνει τις εικόνες. Μπορεί επίσης να ενθουσιαστείτε με την απεικόνιση της Νέας Υόρκης στις δύο εποχές, απόλυτα ρεαλιστική αλλά με κινηματογραφικά μέτρα και σταθμά. Κάθε εικόνα της πόλης (που είναι επίσης πρωταγωνίστρια της ταινίας, όπως θα δείτε και στο συγκινητικό φινάλε), είναι απόλυτα πειστική, αλλά ως προς την κινηματογραφική της απεικόνιση: ο Χέυνς δεν φιλμάρει τη Νέα Υόρκη του 1927 (ή του 1977) όπως ήταν, αλλά όπως απεικονιζόταν στις ταινίες της κάθε εποχής. Κάποιοι άλλοι από εσάς θα εκτιμήσετε και θα συγκινηθείτε από την ειρωνεία της σκηνής όπου η μικρούλα κωφή πρωταγωνίστρια βγαίνει από τον κινηματογράφο στην τελευταία του προβολή προτού κλείσει για να εξοπλιστεί με ηχητικό σύστημα της Vitaphone. Τι όμορφη σκηνή ήταν αυτή!

Αυτό είναι το "Δωμάτιο των Θαυμάτων", ένα δωμάτιο γεμάτο θαύματα, μικρά ή μεγάλα δωράκια που εκτίθενται απλόχερα εδώ κι εκεί, το καθένα με τη δική του ιστορία, τη δική του σημασία, τη δική του αξία και το κυριότερο τη δική του ψυχή, ακριβώς έτσι όπως αντηχεί και στη δική σας.