7 θυμοί (2014) (Α/Μ)

Δραματική ταινία σε σκηνοθεσία Χρήστου Βούπουρα, με τους Μάξιμο Μουμούρη, Νίκο Γκέλια, Χάρη Φραγκούλη, Κόρα Καρβούνη, Σοφία Κόκαλλη, Στέλιο Μάινα, Νένα Μεντή, Μάγια Λυμπεροπούλου, Ιερώνυμο Καλετσάνο. 

Ο Πέτρος, αρχαιολόγος που ζει μόνος του στην Αθήνα έπειτα από τη διάλυση της μακροχρόνιας σχέσης του με τον συνάδελφό του Θωμά, γνωρίζει στον δρόμο τον Χουσάμ, έναν αιγύπτιο μετανάστη με τον οποίο ξεκινούν μια έντονη σχέση. Στο μεταξύ, ο Πέτρος αναλαμβάνει να βοηθήσει μια ομάδα πλανόδιων μουσικών, χρησιμοποιώντας τις επαφές του στο υπουργείο, την ίδια στιγμή που ο Χουσάμ πιέζει όλο και περισσότερο για να μονιμοποιήσουν τη σχέση τους.

Ατμοσφαιρικό, ειλικρινές, σύγχρονο και με δύο πολύ καλούς πρωταγωνιστές, το φιλμ του Χρήστου Βούπουρα πέφτει θύμα της φλυαρίας του και χάνεται σε ένα πλήθος σκηνών και αλληγορικών διαλόγων που το βγάζουν από την κεντρική του ιστορία, κάνοντάς το να ξεστρατίζει σε άλλα μονοπάτια που στην τελική δεν τα χρειαζόταν. Η ιστορία του Πέτρου και του Χουσάμ, δύο εκ διαμέτρου αντίθετων ανθρώπων που όμως για οποιονδήποτε λόγο έρχονται πολύ κοντά θα ήταν αρκετή για να κρατήσει από μόνη της την ταινία, δεδομένης της χημείας μεταξύ του αποστασιοποιημένου συναισθηματικά και μοναχικού Μάξιμου Μουμούρη και του θυελλώδους, φοβισμένου αλλά και παραδομένου Χουσάμ, ο οποίος είτε με ψέματα είτε με αλήθειες δεν λέει να ξεκολλήσει από τον Πέτρο, φαινομενικά χωρίς να του ζητά τίποτα. Αυτή η σχέση δούναι και λαβείν, που ταυτόχρονα γίνεται σχέση ηδονής, ενοχών και εξάρτησης, δοσμένη μέσα από τις καλοβαλμένες ερμηνείες των δύο ηθοποιών δεν χρειαζόταν "καλλιτεχνίζοντα" καρυκεύματα και σκηνοθετικές/σεναριακές δηθενιές για να απογειωθεί, αφού τα είχε όλα από μόνη της. Δεν χρειαζόταν καν η παράλληλη ιστορία με τους πλανόδιους μουσικούς και το ερωτικό τρίγωνο (ή μάλλον, τετράγωνο) που παίζει από εκεί, γιατί αυτή θα μπορούσε να είναι από μόνη της μια άλλη ταινία. Με αυτά και με εκείνα, χαντακώνονται μέσα στην πλεονάζουσα φλυαρία οι υπέροχες σκηνές με τη μάνα (Νένα Μεντή) και κυρίως η ρολάρα του Δανιήλ, όπως τον ερμηνεύει ο Ιερώνυμος Καλετσάνος. Δηλαδή, έχεις τον "Δανιήλ" στα χέρια σου και πας και χάνεσαι άνευ λόγου με τους μουσικούς και τον αποτρελαμένο αστυνομικό; 

Παρ' όλα αυτά, θα επιμείνω πως έχουμε απέναντί μας μια πολύ καλών προθέσεων ταινία, με ένα παγερό ασπρόμαυρο που τονίζει την ψύχρα της σημερινής Αθήνας (Κώστας Γκίκας), ενδιαφέρουσες μουσικές πινελιές (μεταξύ άλλων και πρωτότυπες μελωδίες του Φοίβου Δεληβοριά) και με μια ιστορία που μιλά για τον έρωτα και τη μοναξιά, τις μνήμες και το παρελθόν, αλλά και αυτήν τη συναισθηματική μας εξάρτηση που προφανώς κρύβουμε στις ξεπέτες μας, αγοραίες ή μη. Ο Μάξιμος Μουμούρης στιβαρός όπως πάντα και υπνωτιστικός, αλλά χωρίς στέρεες βάσεις στον χαρακτήρα που υποδύεται με αποτέλεσμα να φαίνεται πως παραπαίει, ενώ ο Νίκος Γκέλια, έχοντας έναν πιο συμπαγή ρόλο στη διάθεσή του, κοιτάει την κάμερα με τέτοιο θράσος που κλέβει πολλές από τις μεταξύ τους σκηνές. 

Προβλήθηκε σε ανεξάρτητη διανομή στους κινηματογράφους, δεν κυκλοφόρησε ποτέ σε dvd, αλλά μεταδίδεται κατά καιρούς από τα κανάλια της ΕΡΤ.