Mary Poppins Returns (2018)

Ελληνικός τίτλος: Η Μαίρη Πόππινς επιστρέφει

Οικογενειακό μιούζικαλ φαντασίας της Disney, σε σκηνοθεσία Ρομπ Μάρσαλ, με τους Έμιλυ Μπλαντ, Μπεν Γουίσω, Έμιλυ Μόρτιμερ, Λιν-Μανουέλ Μιράντα, Τζούλι Γουώλτερς, Μέρυλ Στρηπ, Κόλιν Φερθ. 

Κάποιες δεκαετίες μετά τα γεγονότα της πρώτης ταινίας, στα χρόνια της οικονομικής ύφεσης που μάστιζε το Λονδίνο, τα παιδιά των Μπανκς που έχουν πλέον μεγαλώσει, δέχονται ξανά την απρόσμενη επίσκεψη της νταντάς τους, της Μαίρη Πόππινς, που θα σταθεί στο πλευρό τους για να τους βοηθήσει να αντέξουν με σθένος μια μεγάλη απώλεια. 

Αν ο ίδιος ο Γουώλτ Ντίσνεϋ χρειάστηκε 23 χρόνια για να κατορθώσει να μεταφέρει στο σινεμά τις περιπέτειες της μαγικής νταντάς που οραματίστηκε η συγγραφέας Π. Λ. Τράβερς, τότε τα 54 χρόνια που μεσολάβησαν για να επιστρέψει η Μαίρη Πόππινς στο σινεμά φαντάζουν δικαιολογημένα. Δικαιολογημένη ήταν από την πλευρά της και η καχυποψία κάποιων, ιδιαίτερα εν μέσω μιας εποχής που βρίθει sequel και remake. Οι πιο ψύχραιμοι πάντως απλά ανυπομονούσαν για το νέο φιλμ, με δεδομένο ότι η Disney δεν είχε τρελαθεί για να κάψει έναν από τους πλέον εμβληματικούς τίτλους της. Και φυσικά αυτό έγινε, αφού η νέα ταινία αντιμετωπίζει με περίσσιο σεβασμό την προϊστορία της και τους ήρωές της. Τοποθετημένη έξυπνα σε χρόνια οικονομικής κρίσης που φαντάζουν σαν τις μέρες μας, αλλά και που δεν είναι, η νέα Μαίρη Πόππινς γίνεται όσο επίκαιρη χρειάζεται να είναι, χωρίς ταυτόχρονα να μπαίνει στη σφαίρα του τετριμμένου. Με μια ιστορία που κλείνει το μάτι στους μεγαλύτερους σε ηλικία θεατές που έχουν μεγαλώσει με την πρωτότυπη ταινία, την ίδια στιγμή που συναρπάζει τις γενιές που δεν τη γνωρίζουν, η επιστροφή της μαγικής νταντάς είναι πολύχρωμη, ονειρική, παραμυθένια και αρκούντως συγκινητική.

Ναι, ενδεχομένως οι συγκρίσεις με το πρώτο φιλμ να την αδικούν, κυρίως σε ότι αφορά τα τραγούδια, αφού στην καινούργια ταινία οι μελωδίες δεν είναι φτιαγμένες για να γίνουν χιτ στη στιγμή. Δεν είναι, όμως, αυτό το ζητούμενο σε ένα μιούζικαλ που δεν στοχεύει στα μουσικά τσαρτ, και θα ήταν λάθος να κρίνεις μία μουσική ταινία υπό αυτήν την οπτική. Τα τραγούδια της νέας Μαίρη Πόππινς μπορεί να μην γίνουν χιτ, αλλά εξυπηρετούν μια χαρά αυτό που καλούνται να πράξουν, να αφηγηθούν δηλαδή την ιστορία και να γεμίσουν την οθόνη χαρούμενες μελωδίες και χρώματα. Διότι είναι πολύχρωμη τούτη εδώ η Μαίρη Πόππινς, με εικόνες πανέμορφες, καθώς σκηνικά, κοστούμια και εφφέ πλημμυρίζουν την αίθουσα και σε ταξιδεύουν σε όμορφους κόσμους, που από τη δική τους πλευρά αποτίουν τον δικό τους φόρο τιμής στο πρώτο φιλμ.

Αντίστοιχο σεβασμό δείχνει και η Έμιλυ Μπλαντ στον εμβληματικό ρόλο της Μαίρη Πόππινς, καθώς με την ερμηνεία της γίνεται ένα με τη μαγική νταντά χωρίς όμως να μιμείται το ύφος και το στυλ της Τζούλι Άντριους. Η Μαίρη Πόππινς της Μπλαντ είναι λίγο πιο relevant με την εποχή μας, πιο ώριμη χωρίς όμως να έχει μεγαλώσει και ταυτόχρονα το ίδιο μεγαλόκαρδη και αφοσιωμένη. Καθώς η ταινία θέλει να διατηρεί τα ίδια σημεία αναφοράς με την πρώτη περιπέτεια, ο φανοκόρος Τζακ (Λιν-Μανουέλ Μιράντα) είναι το αντίστοιχο του καπνοδοκαθαριστή Μπερτ που έπαιζε ο Ντικ Βαν Ντάυκ, ο οποίος κάνει ένα πέρασμα (σε άλλον ρόλο, όμως) και από εδώ, ενώ στην ίδια φιλοσοφία είναι και η σεκάνς μέσα στο πορσελάνινο μπωλ, όπου ηθοποιοί και κινούμενα σχέδια γίνονται ένα, όπως στην αντίστοιχου ύφους σκηνή στο πάρκο στην ταινία του '64. 

Μπορεί η επιστροφή της Μαίρη Πόππινς στο σινεμά να πέφτει εν μέρει θύμα του άγχους των ίδιων των δημιουργών της να μην προδώσουν το πρωτότυπο υλικό τους, κι ίσως γι αυτό να μην απογειώνεται στα δικά της σύννεφα, αλλά να "πατάει" σε χαρακτήρες και μουσικά νούμερα που τη "δένουν" (κυριολεκτικά και μεταφορικά) με την πρώτη ταινία. Είναι όμως μια ξεχωριστή παραγωγή, ευφάνταστη, καλοδουλεμένη, με πολύ καλούς ηθοποιούς σε εντυπωσιακά μουσικά νούμερα (η σεκάνς με τη Μέρυλ Στρηπ είναι αξέχαστη) και μια γλυκιά αθωότητα που μας έχει λείψει αφόρητα. Με δυο λόγια, θα περάσετε εξαιρετικά, θα διασκεδάσετε, θα ξεχαστείτε και θα ταξιδέψετε σε έναν κόσμο παιδικής αθωότητας και παραμυθιού που θα απολαύσετε από τη αρχή μέχρι το τέλος. Τώρα, αν πάτε να τη δείτε στο σινεμά με το σημειωματάριό σας ανοιχτό για να κάνετε συγκρίσεις με την ταινία του '64, δεν σας φταίει κανείς.