Todos lo saben (2018)

Ελληνικός τίτλος: Το ξέρουν όλοι

Δραματική ταινία της Memento, σε σκηνοθεσία Ασγκάρ Φαραντί, με τους Πενέλοπε Κρουζ, Χαβιέ Μπαρδέμ, Ρικάρντο Νταρίν, Εντουάρντ Φερνάντεζ, Μπάρμπαρα Λέννι, Ίνμα Κουέστα, Ραμόν Μπαρέα.

Η Λάουρα μαζί με τα δύο της παιδιά επιστρέφει στο χωριό της στην Ισπανία από την Αργεντινή, όπου ζει με τον σύζυγό της, για να παραστεί στον γάμο της αδελφής της. Η αρχική χαρά του ταξιδιού, όμως, μετατρέπεται σε εφιάλτη, όταν άγνωστοι απαγάγουν την έφηβη κόρη της και ζητούν €300.000 για να την απελευθερώσουν, ενώ απειλούν πως θα τη σκοτώσουν εάν ειδοποιηθεί η αστυνομία. Το περιστατικό, πέραν του πανικού που δημιουργεί, προκαλεί ισχυρό κυματισμό στη φαινομενικά αγαπημένη οικογένεια, καθώς οι σχέσεις μεταξύ τους επανεξετάζονται, ενώ μυστικά από το παρελθόν βγαίνουν στην επιφάνεια. Ήταν, όμως, όντως μυστικά όλα αυτά ή μήπως τελικά τα ήξεραν όλοι;

Με μια γρήγορη ματιά, η πρώτη αμιγώς ευρωπαϊκή ταινία με ευρωπαϊκή θεματολογία του αγαπημένου ιρανού σκηνοθέτη, θυμίζει σε πολλά το "Τι απέγινε η Έλλυ;" του 2009, όπου η εξαφάνιση μιας γυναίκας αναμοχλεύει τις σχέσεις των ανθρώπων του περιβάλλοντός της και γίνεται αφορμή να επανεξεταστούν συνθήκες, αφορμές και αλήθειες. Έτσι και εδώ, η απαγωγή της νεαρής Ιρένε, μολονότι φαίνεται να είναι το κεντρικό γεγονός της ταινίας, ουσιαστικά είναι μόνο η αφορμή -το βότσαλο που ταράζει τα ήρεμα νερά μιας λίμνης. Άλλωστε, είναι γνωστή η ικανότητα του Ασγκάρ Φαραντί ως σεναριογράφου να μεταθέτει το κέντρο ενδιαφέροντος της ταινίας του από το φαινομενικά κύριο γεγονός αλλού, εξερευνώντας με τον τρόπο αυτό χαρακτήρες, σχολιάζοντας καταστάσεις και ασκώντας κριτική. Το ίδιο τέχνασμα χρησιμοποιεί και εδώ, αρκετά ικανοποιητικά μάλιστα, αφού η ίντριγκα που προκαλεί η απαγωγή θέτει το πλαίσιο για ένα δυνατό οικογενειακό δράμα, γεμάτο συγκρούσεις αποκαλύψεις και ανατροπές. Ταυτόχρονα, όμως, δεν μπορείς να μην εντοπίσεις και σεναριακές -κυρίως- αδυναμίες, με δεδομένο πως η μετατόπιση του κέντρου ενδιαφέροντος δεν γίνεται αυτή τη φορά το ίδιο επιτυχημένα. Κι αυτό -ως αποτέλεσμα- συμπαρασύρει και τους χαρακτήρες σε θολά νερά, ενώ την ίδια στιγμή θεωρείς πως οι ήρωες της ταινίας δεν ενδιαφέρονται τόσο για την τύχη του κοριτσιού που έχουν απαγάγει, όσο για να βγάλουν τα σώψυχά τους στη φόρα. 

Έτσι, οι ερμηνείες ενός λαμπερού καστ καλούνται να κερδίσουν τις εντυπώσεις καθώς αποτυπώνουν με περίσσια αληθοφάνεια και ρεαλιστικό βάθος τους ρόλους τους, έχοντας όμως να αντιμετωπίσουν σεναριακά προβλήματα που κάπου τούς αφήνουν ξεκρέμαστους. Η Πηνέλοπε Κρουζ, στον ρόλο της μητέρας, αποτυπώνει σε κάθε σκηνή τον ρόλο της εξαιρετικά -μάνα που σπαράζει αλλά και γυναίκα αποφασισμένη για τα πάντα. Το σύνολο των σκηνών της, όμως, αφήνει μετέωρο τον χαρακτήρα που υποδύεται, αφού ποτέ δεν μαθαίνουμε τι πραγματικά σκέφτεται ή αισθάνεται, γεγονός που δεν σου επιτρέπει να ταυτιστείς απόλυτα μαζί της και να νιώσεις τον πόνο της. Ο Ρικάρντο Νταρίν, στον ρόλο του συζύγου της, ψάχνει να βρει τον χαρακτήρα του ώστε να πατήσει αποφασιστικά επάνω του, αλλά ο Αλεχάντρο που υποδύεται είναι τόσο αδύναμος ως άντρας και ως ρόλος ώστε να καταφεύγει στα εκφραστικά του μέσα και στο ταλέντο του για να καταφέρει να του προσδώσει υπόσταση. Αυτός που δείχνει να ξεπερνάει όλα αυτά τα προβλήματα, έχοντας στη διάθεσή του τον πλέον ολοκληρωμένο ρόλο όλων είναι ο Χαβιέ Μπαρδέμ, στον ρόλο του Πάκο, παλιού αγαπημένου της Λάουρα και φαινομενικά οικογενειακού φίλου, ο οποίος παίζει με μια τέτοια αυτοπεποίθηση και φυσικότητα που καταφέρνει εν τέλει να κάνει την ταινία δική του. 

Ενδιαφέρον και καλογυρισμένο, το φιλμ κυλάει χωρίς να κάνει κοιλιά, έχοντας μάλιστα να επιδείξει ορισμένες σπουδαίες σκηνές, και συνολικά πολύ καλές ερμηνείες. Είναι στις λεπτομέρειες που δείχνει να χάνει τον μπούσουλα και στην αναποφασιστικότητά του να εκμεταλλευθεί πολύ περισσότερο το αστυνομικό μυστήριο της ιστορίας παρά να μετατοπίσει το ενδιαφέρον σε θέματα ενδιαφέροντα μεν, χωρίς οικουμενική διάσταση δε, και τα οποία δεν καταφέρνουν ποτέ να ξεπεράσουν τα όρια αυτού του μικρού χωριού.