The white crow (2018)

Ελληνικός τίτλος: Νουρέγιεφ, το λευκό κοράκι

Βιογραφικό δράμα των BBC/Hanway σε σκηνοθεσία Ρέιφ Φάινς, με τους Όλεγκ Ιβένκο, Αντέλ Εξαρχόπουλος, Τσουλπάν Καμάτοβα, Ρέιφ Φάινς, Ραφαέλ Περσονάζ, Λούις Χόφμαν, Σεργκέι Πολούνιν.

Η ζωή, το πάθος για χορό και η έντονη, ασυμβίβαστη προσωπικότητα του Ρούντολφ Νουρέγιεφ υπό το πρίσμα της ημέρας που αποφασίζει να ζητήσει άσυλο από τη Γαλλία, είναι το βασικό θέμα της ενδιαφέρουσας και καλογυρισμένης βιογραφικής ταινίας, τη σκηνοθεσία της οποίας αναλαμβάνει στιβαρά ο Ρέιφ Φάινς, κρατώντας για τον εαυτό και τον ρόλο του μέντορα του χορευτή-θρύλου, Αλεξάντρ Ιβάνοβιτς Πούσκιν. 

Αν πρέπει να σταθώ στο μεγαλύτερο επίτευγμα της ταινίας, αυτό δεν είναι άλλο από το σενάριο του Ντέηβιντ Χέαρ που με τη σωστή κατάτμηση των γεγονότων μέσα σε διαφορετικές, παράλληλης αφήγησης, χρονικές στιγμές, όχι μόνο καταδεικνύει τον χαρακτήρα και το παρελθόν του κεντρικού ήρωα αλλά δικαιολογεί και την ένταση που περιστοιχίζει το βασικό και γεμάτο αγωνία στιγμιότυπο του φινάλε, όταν ο Νουρέγιεφ κατορθώνει να αποδράσει στη Δύση. Το δεύτερο πλεονέκτημα του σεναρίου είναι ότι δεν εστιάζει μόνο στο πρόσωπο του Νουρέγιεφ αλλά και στην έννοια του χορού, καθώς αυτός υπήρξε η κινητήριος δύναμη πίσω από κάθε του απόφαση αλλά και η έκφραση της απόλυτης ελευθερίας. Η σκηνοθεσία του Ρέιφ Φάινς ακολουθεί κατά γράμμα και με σοβαρότητα τις επιταγές του σεναρίου, απλά όμως χωρίς αυτή τη δημιουργική τρέλα που θα έκανε και τη διαφορά. Είναι άλλωστε εμφανές ένα βασικό μειονέκτημα της ταινίας, αυτό της έλλειψης της μεγάλης χορευτικής σκηνής, υπό οποιαδήποτε έννοια: είτε αυτήν του θεάματος είτε αυτήν της απελευθέρωσης από τα δεσμά του όποιου κατεστημένου. Ο Νουρέγεφ στο "Λευκό Κοράκι" δεν έχει το προαπαιτούμενο μεγάλο σόλο, οπότε όσο κι αν προσπαθεί ο νεαρός και πρωτοεμφανιζόμενος Όλεγκ Ιβένκο να ζει και να αναπνέει τη δύναμη του χορού (ενδεχομένως και με στιγμές αφέλειας) όπως την αντιλαμβανόταν ο Νουρέγιεφ, εμείς ως θεατές της ταινίας δεν το βλέπουμε ποτέ όσο και όπως θα έπρεπε. Το ίδιο ανεκμετάλλευτος χορευτικά μένει και ο νέος σπουδαίος χορευτής Σεργκέι Πολούνιν, με ρόλο που δεν ξεφεύγει ποτέ από τα μετόπισθεν, είτε δραματουργικά είτε χορευτικά. Πάντως, η τελευταία, κορυφαία σεκάνς στο αεροδρόμιο των Παρισίων, έχει πολύ μεγάλη συγγραφική και σκηνοθετική δύναμη, αφού κατορθώνει με περίσσια ευκολία να γίνεται αγωνιώδης και απειλητική, ακόμα κι αν έκβαση των γεγονότων είναι γνωστή.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τις δραματικές ταινίες, θα βρείτε το αρχείο κειμένων του Cinemano, εδώ.