Tel Aviv on Fire (2018)

Ελληνικός τίτλος: Το σενάριο που άναψε φωτιές

Δραματική κομεντί σε σκηνοθεσία Σαμέχ Ζοαμπί, με τους Καΐς Νασίφ, Λούμπνα Αζαμπάλ, Γιανίβ Μπιτόν, Μαΐσα Αμπντ Ελχαμπί, Ναντίμ Σαουαλά.

Ο νεαρός παλαιστίνιος Σαλάμ, ανιψιός του παραγωγού της πιο δημοφιλούς σαπουνόπερας στην τηλεόραση, πιάνει δουλειά ως βοηθός και σύμβουλος επί των ισραηλινών διαλόγων. Μολονότι στην πραγματικότητα η θέση του δεν είναι τίποτα περισσότερο από ρουσφετάκι του θείου του για να βγάλει κανένα φράγκο καθώς ήταν άνεργος μέχρι τότε, ο Σαλάμ μεγαλοπιάνεται στο μυαλό του ώστε να γοητεύσει την κοπέλα που αγαπά αλλά και να εντυπωσιάσει έναν ισραηλινό αξιωματικό του στρατού, διοικητή του σταθμού ελέγχου μεταξύ Παλαιστίνης και Ισραήλ, στον οποίο συστήνεται ως σεναριογράφος της σειράς. Από την πλευρά του, ο λοχαγός Ασίφ που γνωρίζει πως η γυναίκα του και η πεθερά του δεν χάνουν ούτε ένα επεισόδιο από "Το Τελ Αβίβ φλέγεται", χρησιμοποιεί την εξουσία και την πειθώ του ώστε να επηρεάσει τον αφελή Σαλάμ ως προς την έκβαση της σειράς, αφού η κεντρική ηρωίδα -παλαιστίνια κατάσκοπος ερωτευμένη με μαχητή της ελευθερίας- προσεγγίζει έναν ισραηλινό στρατηγό για να του αποσπάσει πληροφορίες. Έτσι, ο Ασίφ επιμένει πως η πρωταγωνίστρια πρέπει να παντρευτεί τον ισραηλινό, όταν οι παλαιστίνιοι παραγωγοί -μαζί με τους χορηγούς τους- σκοπεύουν να την παντρέψουν με τον αγωνιστή της ανεξαρτησίας. Οπότε, ο Σαλάμ βρίσκεται εγκλωβισμένος ανάμεσα σε δύο πιθανά σενάρια, δύο χώρες, δύο νοοτροπίες και έναν πόλεμο που κρατάει χρόνια χωρίς ελπίδα σωτηρίας.

Μολονότι ο πρωτότυπος τίτλος της ταινίας είναι ο τίτλος της σαπουνόπερας, "Το Τελ Αβίβ φλέγεται", θα τολμήσω να πω πως ο ελληνικός και πιο έξυπνα στέκεται και πιο αντιπροσωπευτικός είναι της μεγαλύτερης αξίας του φιλμ που δεν είναι άλλη από το ίδιο το σενάριο. Εξαιρετικό, ευφυές, λειτουργικό και έξυπνο, το σενάριο της ταινίας ανάβει όντως φωτιές και στηρίζει με ευρηματικό τρόπο την έκβαση της ιστορίας και της περιγραφής των χαρακτήρων. Φαινομενικά απλοϊκό και αφελές όπως αυτό της σαπουνόπερας, το σενάριο του Νταν Κλάινμαν και του σκηνοθέτη Σαμέχ Ζοαμπί περιγράφει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την κατάσταση στη Δυτική Όχθη και την ψυχολογία των κατοίκων της, χωρίς να γίνεται ποτέ διδακτικό ή στρατευμένο, κρατώντας ίσες, ανθρώπινες αποστάσεις και πρωτίστως προσφέροντας μια ανεπιτήδευτη κινηματογραφική ψυχαγωγία μακριά από κάθε ευτέλεια. Ο κάθε χαρακτήρας είναι εύκολα αναγνωρίσιμος, είναι αληθινός και πάνω από όλα κουβαλάει ιστορία, παρελθόν και ουσία, ενώ κάποιες μικρές λεπτομέρειες, όπως αυτή με το χούμους, προσδίδουν μια νότα τρυφερότητας και σπαρακτικής ειλικρίνειας χωρίς ποτέ να αποποιούνται το ανάλαφρο του είδους που εξυπηρετούν. Αν κάπου δεν αξιοποιείται όλο αυτό είναι στην κάπως άνευρη σκηνοθεσία που κρατά δέσμιο το τέμπο του χιούμορ εκεί που το ίδιο το σενάριο θα απαιτούσε μια πιο σπιρτόζικη αντιμετώπιση. Πολύ καλοί οι δύο βασικοί αντρικοί ρόλοι, τόσο ο αφελής, φοβισμένος μα εν τέλει αποφασισμένος Σαλάμ τού Καΐς Νασίφ, όσο και ο πιο "μάτσο" και εξωστρεφής λοχαγός Ασίφ τού Γιανίβ Μπιτόν που είναι και εξαιρετική κινηματογραφική φάτσα.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.