Apan (2009)

Ελληνικός τίτλος: Πίθηκος

Δραματική ταινία της Nordisk σε σκηνοθεσία Γιέσπερ Γκάνσλαντ, με τον Όλε Σάρι.

Ένας άντρας ξυπνά στο μπάνιο του, μέσα στα αίματα. Είναι ο Κρίστερ, καθηγητής οδήγησης, που παρά το αλλόκοτο ξεκίνημα, συνεχίζει κανονικά την ημέρα του. Πηγαίνει στη δουλειά του, καθυστερημένος και μιλώντας διαρκώς στο κινητό, για να εκραγεί λίγο αργότερα όταν η μαθήτριά του κάνει κάποιο λάθος που θα μπορούσε να οδηγήσει σε ατύχημα. Ο Κρίστερ φεύγει από τη σχολή και περιπλανιέται, φαινομενικά άσκοπα, όταν στην πραγματικότητα απλά προσπαθεί να διαχειριστεί την τραγωδία που έχει συμβεί.

Πρόκειται για ταινία-σπουδή στην ολική νευρική κατάρρευση, που παρά την όποια της αλλοκοτιά, σε καθηλώνει από το πρώτο κιόλας πλάνο, χωρίς καλά-καλά να έχεις καταλάβει τι έχει συμβεί. Για να πούμε και του στραβού το δίκιο, ουδέποτε καταλαβαίνεις κιόλας τι ακριβώς έχει συμβεί, αλλά κατά πως φαίνεται δεν ήταν αυτό το ζητούμενο του σουηδού σκηνοθέτη και σεναριογράφου Γιέσπερ Γκάνσλαντ, εδώ στην δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του. Και μολονότι εν γένει "κλωτσάω" σε ταινίες του είδους "τι θέλει να πει ο ποιητής", ο "Πίθηκος" έχει αρετές και δύναμη που δεν μπορείς να αμφισβητήσεις. 

Κατ' αρχάς έχει σκηνοθέτη που ξέρει πώς να κάνει σινεμά, ακόμα κι αν -κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον- το σενάριό του είναι ελλιπές. Εδώ ο Γκάνσλαντ αποδεικνύει πως ξέρει να ιντριγκάρει, ξέρει να κλιμακώσει, ξέρει να στήσει μυστήριο, ξέρει πώς να αποτυπώσει συναίσθημα από τον τρόπο και μόνο που τοποθετεί την κάμερα. Με το κάδρο να παίρνει τη θέση τη δική μας κατά κάποιον τρόπο, καθώς παρακολουθούμε ασθμαίνοντας αυτό το πνιγμένο σε εσωτερικό πανικό πήγαινε-έλα του πρωταγωνιστή, η κάμερα παρακολουθεί σχεδόν πάντα ένα βήμα πίσω τον Κρίστερ, λες και τον κυνηγάει, μεταφέροντας με έναν μαγικό τρόπο στον θεατή την ανάγκη να τον πιάσει, να τον σταματήσει και να τον ρωτήσει τι συμβαίνει ή εάν χρειάζεται κάποια βοήθεια. Έχει μια αίσθηση επείγοντος η κινηματογράφηση με τον τρόπο που γίνεται κι αυτό ανεβάζει ρυθμούς και συναίσθημα σε κάτι που φαινομενικά μοιάζει αποστασιοποιημένο. Μέγιστος αρωγός της σκηνοθεσίας είναι βέβαια ο πρωταγωνιστής Όλε Σάρι, με μια ερμηνεία αυθεντική, εσωτερικής δύναμης και υψηλού βαθμού κινδύνου που ενστερνίζεται ακριβώς αυτήν την αίσθηση του επείγοντος, μεταμορφώνοντας τη φιγούρα του Κρίστερ σε ωρολογιακή βόμβα που είναι έτοιμη να εκραγεί από λεπτό σε λεπτό. Τι κρίμα όμως που το σενάριο, μετέωρο καθώς επιμένει να είναι, δεν δίνει ούτε σε αυτόν αλλά ούτε σε εμάς την ευκαιρία για λύτρωση και κατανόηση που θα μας επέτρεπαν είτε να τον συγχωρέσουμε είτε να τον συλλυπηθούμε. 

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τις δραματικές ταινίες, θα βρείτε το αρχείο κειμένων του Cinemano, εδώ.